การควบคุมอารมณ์แม่งสำคัญว่ะ

ทำงานเราขี้เกียจไม่ได้ เราหยุดไม่ได้ เราเลิกไม่ได้
การทำงานมันผิดพลาดไม่ได้แม้แต่วินาทีเดียวนะพี่

เราอยู่ในคณะ เราอาจจะสุขสันต์กับชื่อเสียง เกียรติยศที่มีในนั้น

อาจจะดีใจที่มีคนห้อมล้อมเต็มไปหมด เดินไปไหนมาไหนมีแต่คนรู้จัก

อาจจะทะนงที่มีเด็กในคณะไหว้ อาจจะลำพองที่มีรุ่นน้องนับถือ 

ชมเพราะเห็นภาพจากเราไม่กี่อย่าง แต่พี่เชื่อมั๊ย 

ถ้าเราเดินออกมาแม้แต่ก้าวเดียวจากมหาลัย

เราจะไม่มีอะไรเลย 

เราจะเป็นแค่เด็กโง่ ๆ คนหนึ่งที่ถือกระดาษใบเดียว 

มาของานคนอื่นทำเท่านั้นแหละ

คอนเนคชั่นในคณะ ในมหาลัย หรือกับรุ่นพี่บางคนมันก็ไม่มีประโยชน์นะ

เชื่อผมเถอะ ทำตัวเป็นแก้วเปล่า ยังไงก็ดี