ยองฮยอนแอบมองเจฮยองบ่อยๆ... น่าเสียดายอีกเช่นกันที่เจฮยองไม่เคยรับรู้ถึงสายตาที่มองมาเลย

พัคเจฮยอง คนที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นหัวโจกของห้อง ตัวอันตรายประจำโรงเรียน ผู้ที่เข้าออกห้องปกครองบ่อยเสียยิ่งกว่าเข้าห้องเรียน

 'อย่าคิดไปนั่งที่นั่งหลังสุดเด็ดขาดล่ะ ถ้าไม่อยากมีเรื่อง' นั่นถือเป็นคำเตือนที่ทุกคนในห้องรู้กันดี 

หากมองแค่ผิวเผิน เจฮยองดูเหมือนจะเป็นแค่นักเรียนธรรมดาทั่วๆไป  ส่วนสูงและนํ้าหนักที่ดูจะขัดแย้งกัน แว่นสายตากรอบใหญ่ที่แทบจะโดนผมสีอ่อนยุ่งเหยิงบดบังจนหมด ดูยังไงก็คงจะเป็นแค่เด็กเนิร์ดบ้าวิชาการ ที่ชอบหมกตัวอยู่ในห้องสมุดมากกว่าที่จะเป็นบุคคลอันตรายหรือตัวอันธพาลประจำโรงเรียนเสียอีก

พื้นที่มากกว่า80%ในหัวของคังยองฮยอน คือตัวหนังสือและคำถามมากมายจากหน้าหนังสือเรียนที่อ่านเป็นประจำ แต่พักหลังมานี้พื้นที่ในสมองส่วนใหญ่กลับเต็มไปคนที่เขาไม่ควรจะคิดถึงเสียด้วยซํ้า คำถามทางวิชาการส่วนใหญ่กลับถูกแทนที่ด้วยคำถามที่ว่า 'วันนี้เจฮยองจะเข้าเรียนมั้ยนะ' 'เจฮยองทำสอบได้หรือเปล่า' หรือ 'ทำไมวันนี้เจฮยองดูหล่อกว่าทุกๆวันกันนะ'

ยองฮยอนมั่นใจว่าหนังสือเรียนเป็นสิ่งที่น่าสนใจที่สุด แต่ยองฮยอนรู้ได้ทันที่ว่าเขาคิดผิดในตอนที่เห็นเจฮยองกำลังก้มหน้าก้มตาปรับสายกีต้าร์ในคาบเรียนวิชาดนตรี นั่นถืิว่าเป็นคาบเดียวที่เจฮยองตั้งใจเรียนมากที่สุด

"นายจับคอร์ดซีผิดน่ะ มันต้องวางนิ้วแบบนี้ มาฉันสอน"

"ลองจับใหม่เองดูอีกครั้งซิ.. แบบนั้นแหละ.. เด็กเก่งอย่างนายทำเรื่องง่ายๆแค่นี้ไม่เป็นเหรอ"

"หน้านายแดงมากเลยนะ อายเหรอ..? ที่ต้องให้เด็กหลังห้องอย่างฉันมาสอน"

"ป..เปล่าสักหน่อย"

"หรือว่า.. เขินฉันเหรอ คังยองฮยอน?"

กระดานไวท์บอร์ดกระจกหน้าชั้นเรียนเป็นสิ่งที่ยองฮยอนให้ความสนใจมากขึ้นเป็นพิเศษ สิ่งที่เขาสนใจนั้นไม่ใช่รอยขีดเขียนจากคุณครู แต่กลับเป็นภาพสะท้อนของใครสักคนในนั้น ภาพนักเรียนชายในกรอบแว่นสีดำกับใบหน้าง่วงงุน ที่กำลังมองเหม่อไปนอกหน้าต่างทุกครั้งที่ยองฮยอนมองไป

วิธีนี้คงจะเป็นทางเดียวที่ทำให้ยองฮยอนแอบมองเจฮยองโดยไม่ให้อีกฝ่ายจับได้ 

เว้นเสียแต่ในตอนที่อีกฝ่ายซุกหน้างีบหลับลงไปกับโต๊ะ

ยองฮยอนยอมเสียสละเวลาในช่วงพักกลางวันแลกกับการคอยนั่งเฝ้ามองเจฮยองงีบหลับในช่วงเวลาพักก่อนที่จะเเริ่มเรียนคาบถัดไป 

ถึงแม้อีกฝ่ายจะซุกหน้าลงไปกับโต๊ะจนทำให้มองไม่เห็น แต่การมองดูผมของอีกฝ่ายพัดปลิวเบาๆตามแรงลมกับการนั่งจ้องมองแผ่นหลังของอีกฝ่ายขยับขึ้นลงตามจังหวะการหายใจ สำหรับยองฮยอนแล้วช่างคุ้มเสียยิ่งกว่าคุ้มในการสละคาบพักมา 

ยองฮยอนเอื้อมมือไปหยิบแว่นสายตาของเจฮยองที่วางไว้บนโต๊ะอย่างเงียบเชียบที่สุด ขืนทำเสียงดังจนอีกฝ่ายตื่นมีหวังได้กลายเป็นศัตรูของเจฮยองอย่างแน่นอน 

"เจ.. เจฮยองอ่า.. พัคเจฮยอง" 

ยองฮยอนเอ่ยเสียงเบาที่สุด พร้อมกับหยิบผ้าจากกระเป๋ากางเกงออกมาเช็ดที่เลนส์แว่นทั้งสองของเจฮยองจนสะอาด

"เจฮยอง.. ฉันชอบนาย ชอบมากๆเลยด้วย" 

ยองฮยอนถือว่านั่นคือคำสารภาพความในใจทั้งหมด อย่างน้อยเขาก็รู้สึกโล่งขึ้น แม้ว่าอีกฝ่ายจะหลับไม่รู้เรื่องเลยก็ตาม

คงจะไม่ใช่เรื่องแปลกสักเท่าไหร่กับการที่เด็กหน้าห้องอย่างยองฮยองจะใส่แว่นสายตามาโรงเรียน 

คนทั่วไปคงคิดว่าคงเป็นเพราะเขาใช้สายตาอย่างหนักไปกับการอ่านหนังสือ

 ใครกันเล่าจะไปรู้ความจริงว่าที่เขาใส่แว่นเพราะพัคเจฮยองต่างหากล่ะ 

แทบจะไม่มีใครผิดสังเกตเสียด้วยซํ้า จนกระทั่ง...

"สายตาสั้นเหรอ คังยองฮยอน"

"อ.. อืม พอดีช่วงนี้อ่านหนังสือดึกบ่อยๆน่ะ ก็เลย..--"

"นึกว่าใส่ตามฉันเสียอีก"

"ห..หาาา ป.. เปล่าสักหน่อย ทำไมฉันต้องใส่ตามนา..--"

"อ้าวว ชอบฉันไม่ใช่เหรอ"

"ห..ห้ะ เปล่านี่ น.. นายไปเอามาจากไหน"

"นี่ยองฮยอนนา การที่ฉันฟุบหน้าลงกับโต๊ะไม่ได้หมายความว่าฉันกำลังหลับอยู่สักหน่อย"

ยองฮยอนแทบอยากจะมุดดินหนีไม่ก็ล่องหนแล้วหนีไปให้ไกลที่สุด แต่ยองฮยอนทำไม่ได้ วิ่งหนีคงจะเป็นหนทางที่ดีที่สุด แต่ไม่ทันที่จะได้ก้าวขาออกไป เท้าเจ้ากรรมกลับสะดุดกับอะไรสักอย่างเสียก่อน 

ราวกับฟ้าจงใจให้เขาต้องอายต่อหน้าเจฮยองซํ้าซ้อน 

และก่อนที่จะอายไปมากกว่านี้เพราะหน้าทิ่มพื้น เจฮยองกลับช่วยรั้งแขนเขาไว้ได้ทันเวลาพอดี

"เดี๋ยวสิ อย่าเพิ่งหนีไปไหน ฉันยังพูดไม่จบ"

"...."

"ยองฮยองนาา ใส่แว่นแล้วน่ารักดีนะ"

"...."

"ใส่แว่นตามฉันแบบนี้... เหมือนเราเป็นแฟนกันเลย :)"