เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
—— ช่วงเวลา Time storyPrawwer Land IsLife
---- คุณไม่กลับมา
  • วันนี้เป็นอีกวันที่เราตื่นมาพร้อมความไม่สดใส
    จะว่าไปเราหาความสดใสในตัวเองยากพอควร
    ไม่ถึงกับเสพติดความหม่นหมองอะไรขนาดนั้น
    แต่จะใช้คำว่าชินก็คงพอได้ 



    วันนี้วันที่ 25 เดือนมิถุนายน 2561
    เมื่อคืนไปนั่งฟังเพลง ดื่มเบียร์นิดหน่อย
    พอให้ใจชาๆ เราชอบบรรยากาศ
    ของการนั่งจิบเบียร์ฟังเพลงในร้านในช่วงค่ำๆ 



    เคยสงสัยว่าเหตุใดเพลงที่เปิดในร้านเหล้า
    ถึงได้เพราะกว่าเราเปิดฟังเองนัก
    อยากจะรู้จริงๆ แต่ก็หาคำตอบไม่ได้
    ได้แต่คาดเดาไปว่า อาจจะเพราะ บรรยากาศรอบข้าง
    สีของฟ้า กลิ่นของอารมณ์
    ผสมเสียงเพลงที่รู้สึกเจาะลึกเข้าไปในชั้นของหัวใจ 



    นั้นแหละ พอกินไปจนรู้สึกชาๆ
    เราก็ดิ่งไปกับความรู้สึกและอารมณ์ของเราไปซะแล้ว
    รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ยกแก้วขึ้นชนกับเพื่อน
    ร่วมดื่มด่ำกับบรรยากาศในค่ำคืนนี้แหละ 



    เพลงอะไร ก็เพราะจับใจ
    เข้าถึงความรู้สึกทั้งนั้นหากเปิดในร้านเหล้า 



    ในสมองเต็มไปด้วยคำถามที่หาคำตอบไม่ได้
    แต่บางคำถามก็รู้ดีเหลือเกิน
    แต่ก็ต้องทำเหมือนไม่รู้
    นั้นแหละบางคำตอบก็แสนจะเจ็บปวด
    แม้อยากเดินออกมาแค่ไหนก็ทำได้แค่นั้น



    22.00 กลับมาถึงห้อง พร้อมสติอันพร่าเลือนลาง
    เกินกว่าจะรู้สึกถึงความสมบูรณ์แบบ
    เหลือแต่ความเหว่าแหว่งขาดหาย
    และจมไปกับความรู้สึกหม่นหมอง
    ง่วงแฮะ หนังตาค่อยๆปิดลง
    เหมือนประสาทสัมผัสจะชัดเจนขึ้น
    รู้สึกมากขึ้น 




    อยากโอบกอดใครซักคนในเวลานี้
    เวลาที่เมามายไร้สติแบบนี้ อยากให้คุณอยู่ข้างๆ
    อยากจูบคุณในเวลาแบบนี้
    คงล่องลอยดังปุยนุ่น เบาสบาย
    อบอุ่นและแสนจะโรแมนติก 




    วินาทีที่ริมฝีปากสัมผัสกันและกัน กลิ่นหอมอ่อนๆ
    จากตัวคุณที่เราได้กลิ่นทีไรแทบจะบ้า
    ได้คลอเคลียสูดดมไรผมของคุณ
    สองมือที่ประสานกันและกัน
    สองขาที่เกี่ยวรัดกระหวัดกันไว้
    สัมผัสหน้าท้องที่เรียบเนียน
    เสียงลมหายใจที่หอบหนักและจูบที่ดูดดื่ม
    ราวกับไม่มีใครยอมใคร
    game on อืมมมม
    รู้ตัวอีกทีก็มีคุณอยู่ในอ้อมกอด



    เราควรตื่น ตื่นจากฝันที่ไม่เป็นจริง ไม่มีฝันดีถ้าเราต้องตื่น 


    “ไม่มีคุณแล้ว ไม่เคยมีคุณเสมอมา”



    หัวใจเราแห้งผาก ความรู้สึกเราไร้รส
    เมื่อไหร่ก็ตามที่เราใช้หัวใจเพื่อรักใครซักคนได้อย่างถ่องแท้
    เราจะรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบของเรา
    มีเค้าเป็นท้องฟ้า ต้นไม้ สายน้ำเย็นๆ
    โอบกอดเราในวันที่เรารู้สึกไม่สมประกอบ 





    แต่





    วันนี้ไม่มีคุณแล้ว

    คุณจากไปพร้อมกับเอาหัวใจของเราไปด้วย
    เราต้องฝืนยิ้มทุกทีที่พบคุณ
    กอดไม่เหมือนเดิม จูบเหมือนเดิม
    ไม่มีอีกแล้ว ไม่มีทางย้อนกลับมาอีกแล้ว   




    เราเหมือนพระจันทร์ครึ่งเสี้ยว
    ที่มีส่วนที่ขาดไป ไม่เต็มดวง รอ
    ทำได้แค่รอคุณเสมอมา
    แม้จะรู้ดีแค่ไหน
    ว่าคุณจะไม่ย้อนกลับมา



    แต่ก็ยังหวังว่าคุณจะเดินกลับมาในซักวันอยู่ดี 
    ถึงใครคนนั้นที่ไม่กลับมา




เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in