เสียงเคาะประตูของบ้านหลังใหญ่
ตามด้วยเด็กชายที่รีบวิ่งออกไปถามไถ่
หันกลับมากล่าวกับเด็กหญิงว่าจะออกไปไม่นานนัก
‘ ไม่ต้องเป็นห่วง ‘
‘ พวกเขาเพียงต้องการความช่วยเหลือเล็กน้อยเท่านั้น ‘
และเด็กชายจะกลับมาในเวลาเย็นของวัน
เป็นเช่นนี้เสมอ
‘ เธอใจดีเสมอ ’ เด็กหญิงกล่าวกับเด็กชายที่นั่งหอบเหนื่อย
‘ เปล่าเลย ’
‘ ฉันเพียงแค่โดดเดี่ยวเท่านั้น ’
‘ –เหมือนที่เธอเป็น ’ เด็กชายกล่าวตอบ
‘ พวกเขาจะมาเมื่อต้องการความช่วยเหลือเท่านั้น ’
‘ นั่นไม่ช่วยให้เธอหายโดดเดี่ยวเลย ’
‘ ซ้ำยังทำให้ฉันเศร้ายิ่งกว่าเดิมเสียอีก ’
‘ อย่างน้อยเราก็ได้พบผู้คนไม่ใช่หรือ ? ’
‘ อย่างน้อยชื่อของพวกเราก็ถูกเรียกหา ไม่ใช่ลืมเลือนไป
‘ เรียกหาชื่อของเราแล้วอย่างไร ? ’
‘ เราไม่เคยอยู่ในใจพวกเขา
‘ นั่นไม่ช่วยให้เราหายเจ็บปวดเลย ’
เด็กหญิงกอดเด็กชายแนบ-อก
เป็นครั้งที่ ร้อย พัน หมื่น แสน ไม่อาจนับ
‘ พอแล้ว ’
‘ เธอเหนื่อยเกินพอจะให้แล้ว ’
‘ เธอกลับมาพร้อมบาดแผลมากมาย ที่ฉันไม่อาจรักษา ’
‘ พอแล้ว ’
‘ ฉันจะรักเธอให้มากกว่านี้ เพื่อที่เธอจะไม่โดดเดี่ยวอีกต่อไป
‘ เพราะแบบนั้น
-ฉันอยากให้เธอพักเสีย ’
' แล้วฉันจะเรียกชื่อพวกเราซ้ำ ๆ เพื่อไม่ให้ถูกลืมเลือน '
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in