เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
the G/Bdearmyblue
////////
  • เสียงเคาะประตูของบ้านหลังใหญ่

     

    ตามด้วยเด็กชายที่รีบวิ่งออกไปถามไถ่

     

    หันกลับมากล่าวกับเด็กหญิงว่าจะออกไปไม่นานนัก

    ‘ ไม่ต้องเป็นห่วง ‘

    พวกเขาเพียงต้องการความช่วยเหลือเล็กน้อยเท่านั้น ‘

     

     

    และเด็กชายจะกลับมาในเวลาเย็นของวัน

     

    เป็นเช่นนี้เสมอ

     

    เธอใจดีเสมอ เด็กหญิงกล่าวกับเด็กชายที่นั่งหอบเหนื่อย

     

    เปล่าเลย

    ฉันเพียงแค่โดดเดี่ยวเท่านั้น

    ‘ –เหมือนที่เธอเป็น เด็กชายกล่าวตอบ

     

    พวกเขาจะมาเมื่อต้องการความช่วยเหลือเท่านั้น

    นั่นไม่ช่วยให้เธอหายโดดเดี่ยวเลย

    ซ้ำยังทำให้ฉันเศร้ายิ่งกว่าเดิมเสียอีก

     

    ‘ อย่างน้อยเราก็ได้พบผู้คนไม่ใช่หรือ ? ’

    อย่างน้อยชื่อของพวกเราก็ถูกเรียกหา ไม่ใช่ลืมเลือนไปเด็กชายยิ้ม

     

     

    ‘ เรียกหาชื่อของเราแล้วอย่างไร ? ’

    เราไม่เคยอยู่ในใจพวกเขา  

    นั่นไม่ช่วยให้เราหายเจ็บปวดเลย

     

    เด็กหญิงกอดเด็กชายแนบ-อก

    เป็นครั้งที่ ร้อย พัน หมื่น แสน ไม่อาจนับ

     

    พอแล้ว

    เธอเหนื่อยเกินพอจะให้แล้ว

    เธอกลับมาพร้อมบาดแผลมากมาย ที่ฉันไม่อาจรักษา

     

    พอแล้ว

     

    ฉันจะรักเธอให้มากกว่านี้ เพื่อที่เธอจะไม่โดดเดี่ยวอีกต่อไป

     

    ‘ เพราะแบบนั้น

    -ฉันอยากให้เธอพักเสีย ’


    ' แล้วฉันจะเรียกชื่อพวกเราซ้ำ ๆ เพื่อไม่ให้ถูกลืมเลือน '

Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in