เสียงเคาะประตูดังขึ้นสามครั้งติดกัน 

"คุณลี" เสียงเรียกชื่อไม่ทำให้เจ้าของชื่อลืมตาขึ้นมอง กลับกันลมหายใจของลีไลลินกลับสงบมากขึ้นเรื่อยๆ 

"คุณโจชัวร์อยู่ที่ห้องรับรองครับ" 

เปลือกตาบางลืมตาเปิดทันทีที่ได้ยินชื่อของโจชัว์ มุมปากสวยยกขึ้นเล็กน้อย 

"ทำไมถึงไม่พาเขาเข้ามาล่ะ" 

ความเงียบทำหน้าที่ของมันได้เป็นอย่างดี
ลีโลลินลูบปากแก้วไวน์ ขณะที่เวลาเดินไปเรื่อยๆ ปล่อยให้โจชัวร์รออยู่ในห้องรับรอง เขารอไม่ได้อีกแล้ว

"โทรหาพี่มินฮยอน" 

คนของลีขมวดคิ้วอย่างสงสัย ไลลินยิ้มแต่ไปไม่ถึงดวงตา 

"โจชัวร์ อาจจะรู้ "

แก้วไวน์ถูกทิ้งไว้บนโต๊ะ ร่างปราดเปรียวของลีไลลินเดินสวนออกไป 

ลีไลลินรู้สึกถึงบรรยากาศที่เปลี่ยนไปเมื่อเขาเข้ามาในห้องรับรองสีเลือดหมู เขาไม่ได้คาดหวังว่าจะได้รับสายตาอันอ่อนโยนจากโจชัวร์ แต่ก็ไม่ปฏิเสธว่ามันหอมหวานเพียงใด ร่างบางนั่งลงบนโซฟาถัดจากโจชัวร์ ผิวเนื้อของเขาอุ่นจนร้อน ไลลินไม่ได้ระวังตัวมากเท่าที่ควร 

เรียกอีกอย่างว่าเขากำลังกระโจนลงไปในกองไฟ 

ไม่ว่ารู้ตัวหรือไม่ 

เขาเต็มใจถูกแผดเผา 



จินยองพลิกตัวอย่างเป็นสุขอยู่บนเตียงกว้าง ม่านสีม่วงอ่อนทำให้เขาฝันดี แม้ว่าแสงแดดจะส่องเข้ามาจนทำให้ผิวเตียงบางส่วนร้อนระอุ แต่จินยองดื้อดึง เขาไม่ปรารถนาจะจากไปจากเตียงและไออุ่นของจีฮุน 

Yoo : คิดว่านายอยากเห็นนี่
Yoo : sent a photo

จินยองหรี่ตามองหน้าจอโทรศัพท์ซึ่งจ้าเกินไปสำหรับเขาในตอนนี้ 

นิ้วเรียวปัดหน้าจออย่างหงุดหงิดเมื่อมันไม่ยอมเคลื่อนไปตามใจต้องการ จินยองกรอกตาเมื่อมันใช้เวลาในการหมุน หมุน หมุน วงกลมๆตรงกลางบ่งบอกว่าสัญญาณของเขาห่วยแตก ไม่คิดว่าจะต้องเจอสิ่งที่น่าหงุดหงิดยิ่งกว่า 

เป็นรูปจีฮุนกับดอกกุหลาบสีแดง 

ต่อให้เป็นเด็กอนุบาลก็รู้ว่าบารเทนเดอร์สุดหล่อคนนั้นจงใจจะปั่นหัวเขาในตอนเช้า 




"จินยอง" เสียงเรียกทำให้จินยองเบนสายตาไปยังบานประตูทีี่เปิดอ้าอยู่

เรือนกายสีแทนกับแผนอกเป็นลอนนั้นล่อตาเขา ยอมรับว่ามันดูดีมากบนร่างของพัคอูจิน แต่ยังไงแบจินยองก็เลือกพัคจีฮุน อยู่ดี

"กางเกงวอร์มสีเทาดูเข้ากับคุณดี" จินยองเอ่ยชมเขา จินยองได้รับสีหน้านิ่งเฉยกลับมา แต่เขารู้ดีว่าในใจของอูจินกำลังลิิ่งโลด




อูจินมักมาห้ามเขาเสมอ หลายครั้งที่จีฮุนจะมอบหมายงานที่ยากเป็นพิเศษให้กับจินยอง งานที่ถึงตาย งานที่ไม่มีใครทำสำเร็จ ไม่ใช่เพราะจีฮุนเชื่อใจจินยอง แต่เป็นเพราะจีฮุนอยากสลัดเขาให้หลุด แต่ยากหน่อยเมื่อเขาค่อนข้างหนังเหนียว 


"เธอไม่จำเป็นต้องไป" จินยองส่ายหน้า เขาจับมืออูจินที่ยื่นมา ใช้มันดึงตัวเองขึ้นจากเตียงหนานุ่ม จินยองแทบลอยจากแรงยกของอูจิน เขาถลาเข้าไปหาแผ่นอกสีแทนอย่างช่วยไม่ได้ จินยองหัวเราะ 

"เมื่อไหร่กันนะที่คุณกับคนอื่นๆไม่อยากให้ผมทำงาน" จินยองถอดเสื้อนอนออกต่อหน้าอูจิน เขาไม่สน หมายถึง จินยองไม่สนว่าใครจะรู้สึกอย่างไร เขาไม่รู้สึกอะไรกับคนอื่น ไม่รู้สึกกับใคร นอกจากจีฮุน 


พัคอูจินมองเขาไม่วางตา สายตาคมกริบนั้นไม่ได้ปล่อยให้เรือนร่างของจินยองเป็นอิสระ มันของคลอเคลียและพันธนาการเอวแบบบางไว้ แต่อูจินทำได้แค่มอง 

จินยองสวมเสื้อยืดสีขาวลายโดนัลดั๊ก ไม่มีใครบังคับให้เขาใส่สูทไปทำงานเสียหน่อย เขาตัดสินใจไม่เปลี่ยนกางเกง เผื่อพบเจอสถานการณ์ยากลำบาก อย่างน้อยเขาก็ได้ผ่านมันไปพร้อมกับกางตัวโปรด จินยองไม่รอใส่มันตอนที่เขาตายไปแล้วหรอก 

"ผมจำเป็นต้องทำงาน" 

"เธอไม่มีวันไล่ตามเขาทัน" 

จินยองยิ้ม เขาหยิบแว่นกันแดดขึ้นมาสวม ในขณะที่เสื้อยืดลายเป็ดของเขาดูไม่เข้ากับกางเกงนอนสีชมพูอ่อน ไม่มีอะไรที่ดูเข้ากันเลยบนตัวของเขา 

"อย่างน้อยระหว่างที่กำลังวิ่ง "

"ผมได้มองเขาก็พอ" 

ไหล่ของพวกเขาสัมผัสกันเบาๆตอนที่จินยองเดินสวนออกไป 




จินยองอยากไปหาบารเทนเดอร์ยูจอมป่วน เขาต้องการจะดื่มอะไรที่มีดอกไม้เสียหน่อย ก่อนจะต้องเข้าไปในดงกุหลาบหนามแหลม เกลียดชะมัด 

"อะไรที่จะกลบกลิ่นกุหลาบได้บ้าง" จินยองเคาะเป๊กกับโต๊ะไม้ เสียงของมันดังแค่ไหนไม่มีใครสนใจ ในเมื่อพวกเขาปาร์ตี้กันแบบนอนสต็อป แค่เสียงเคาะแค่นี้ิ ไม่ได้ทำให้คนไร้สติมีสติขึ้นมาหรอก 


"ไม่มี" รอยยิ้มหล่อเหลาของยู ทำให้จินยองหงุดหงิดมากกว่าเดิิม

"เลิกยิ้มเสียที มันไม่ได้ผลหรอก" จินยองยกแก้วขึ้นดื่ม 

"ตั้งใจจะกวนประสาทหรือว่าติดกับไปอีกคน" เขาพึมพำ ชั่วขณะหนึ่งเห็นนัยน์ตาของยูวาววับ 
จินยองคิดว่าเขาเข้าใจความหมายของมัน 


"งี่เง่า" จินยองยกแก้วขึ้นดื่มอีกครั้งก่อนที่จะเดินออกมา เขาไม่จำเป็นต้องจ่าย ยูได้รับเงินจากเขา เงินจากจีฮุน






จินยองต้องเปลี่ยนเสื้ออยู่ดี เขาไม่สามารถเดินดุ่มๆเข้าบ้านลีด้วยเสื้อลายเป็ด 

จินยองฉีดน้ำหอมกลิ่นกุหลาบที่เขาเกลียดชัง แน่นอนว่าพวกลีไม่ได้โง่ แค่พวกเขาชื่นชอบดอกกุหลาบมากไปหน่อย -มากเป็นพิเศษ โดยเฉพาะดอกกุหลาบสีแดง 


ดังนั้นวันนี้จินยองจะดูเหมือนดอกกุหลาบสีแดงมากที่สุดเท่าที่เขาจะเหมือนได้ สวยงาม ส่งกลิ่นยั่วยวน และมีหนามแหลม 

เชิ้ตสีเลือดหมู ผิวขาวตัดกับสีเสื้ออย่างร้ายกาจ เส้นผมสีดำสนิทของเขาเรียงสวย มันวาว เขาดูจับต้องไม่ได้ สำหรับยู เขาคิดว่าจินยองดูไร้ที่ติ 


"เหมือนดอกกุหลาบ" ยูพูด 

"นั่นแหละที่ต้องการ" จินยองยิ้มออกมา

เมื่อจินยองยิ้ม เขากลับมาเป็นแบจินยอง เด็กหนุ่มที่ใครๆก็หลงรัก 

;แม้แต่พัคจีฮุน 







แบจินยองไม่แน่ใจว่าบ้านลีจะปาร์ตี้ทั้งวันเหมือนกับพวกที่บาร์ของยูหรือไม่ แต่เขามั่นใจว่าคนพวกนี้มีความบ้าคลั่งที่แตกต่างกันไป

ทันทีที่จินยองเหยียบลงในถิ่นของลี เขากลายเป็นจุดสนใจ 






จีฮุนลุกขึ้นจากเตียงทันทีที่เขาได้ทำในสิ่งที่เขาต้องการ มันเลวร้าย แต่เขาจำเป็นต้องทำ แม้ว่านั่นจะไม่ใช่วิธีของ'โจชัวร์' ก็ตาม

ลีไลลินที่กำลังบิดเร่าอย่างทุกข์ทรมานอยู่ข้างกัน 

จีฮุนเสียบสายต่อวิดีโอภาพจากมือถือของเขาใส่โทรทัศน์ หน้าจอของมันเล่นวนไปเรื่อยๆ ธุรกิจของบ้านลีมีเยอะ จีฮุนไม่ต้องการจะทำลายทั้งหมดในทีเดียว เขาต้องการให้ลีไลลินมีชีวิตอยู่เฝ้ามองทุกๆอย่างค่อยๆล่มสลาย น่าเสียดาย งานที่ลีไลลินรักที่สุด จีฮุนเลือกที่จะทำลายมันเป็นอย่างแรก 

"ไลลิน เธอไม่ควรกัดฉัน" จีฮุนพูดอย่างเฉยชา ลีไลลินรู้สึกร้อนผ่าวไปทั่ว เขาไม่มีแรงแม้แต่จะขยับตัว 

" ไม่ควร ลอบกัดฉัน" จีฮุนพูดย้ำอีกครั้ง 

สายตาโกรธแค้นของไลลินทำให้จีฮุนอารมณ์ดีขึ้นมา 



จีฮุนกรีดมีดลงที่สะโพกของไลลิน อันเป็นแผลเป็นไปตลอดการ ตัวเจเล็กๆนั่นจะย้ำเตือนเรือนร่างแบบบางไปตลอดชีวิต 

"คุณ. . จะต้องแย่แน่เจ" ไลลินเค้นแต่ละคำออกมาอย่างยากลำบาก เขาไม่ได้เกลียดโจชัวร์ แต่โกรธมาก เรือนร่างของเขามีมูลค่ามหาศาล

"คาสิโน" จีฮุนยิ้ม เขาเช็ดเลือดที่เลอะมีดกับผ้าปูที่นอน 

"ฮวังมินฮยอนหรอ" จีฮุนจ้องลึกเข้าไปในดวงตากลมโต กลิ่นกุหลาบอ่อนๆจากเรือนกายของลีไลลินทำให้เขานึกถึงมาเฟียผิวขาวอีกคน 

ไลลินเบิกตากว้างเมื่อเห็นรูปที่ถูกส่งมาจากหน้าจอโทรศัพท์ของจีฮุน





พวกลีกำลังตัดสินใจ เขากำลังคัดเกรดของจินยองอย่างคร่าวๆ แบจินยองยิ้ม พวกเขาไม่มีวันตัดสินใจได้ว่าควรจัดจินยองไว้ตรงไหน อาจจะมีที่ที่เหมาะสมสำหรับจินยอง ประมาณหัวหน้าแก๊งค์อะไรทำนองนั้น 

ร่างเพรียวทรุดลงนั่งกับโซฟาหนังสีดำสนิท บนพนักพิงมีหนังเสืออยู่ จินยองไม่อยากประเมินค่าของมัน ในเมื่อผืนหนังใหญ่กว่าตัวเขาด้วยซ้ำ 




"ดอกไม้" เสียงนุ่มทุ้มเอ่ยทักเขา จินยองมาไม่เสียเที่ยว

"คุณชอบไหม" จินยองเงยหน้ามองเขา คนตรงหน้าเขาหล่อเหลา ผิวขาวจัดตัดกับเรือนผมสีดำสนิท หน้าผากเรียบเนียนรับกับสันจมูกโด่ง ดวงตาคมกริบ รอยยิ้มที่ประดับอยู่ดูไม่จริงใจ แต่ปฏิเสธไม่ได้ ว่าเขาดูหล่อมากทีเดียว 

"ดอกไม้ป่า" เขาเอ่ยอีกครั้ง จินยองยิ้ม 


"หรือคุณชอบแค่ดอกกุหลาบ" จินยองดันตัวเองขึ้นไปใกล้เขา ปลายจมูกเกือบแตะกัน แต่จินยองถอยออกมาอย่างนุ่มนวล 

"ตอบสิ" จินยองสั่งเขา ขณะที่เคลือนใบหน้าเข้าไปใกล้ผิวแก้มของเขาอีกครั้ง  ชายหนุ่มตรงหน้าช่างดื้อรั้น จินยองใช้ปลายลิ้นของเขาแตะลงบนติ่งหูของอีกฝ่าย ไม่ได้ผละออกเมื่ออีกฝ่ายใช้ฝ่ามือรวบเอวเขาไว้ 

"แบจินยอง" เขาเรียกชื่อจินยอง 

"คุณรู้จักผม" จินยองงับหูเขา "บอกชื่อคุณมาสิ ผมอยากรู้จักคุณ" 

"ฮวังมินฮยอน" 





จินยองกอดมินฮยอนไว้ในอ้อมแขนของเขา ริมฝีปากของมินฮยอนอยู่ไม่สุข มันท่องเที่ยวไปตามลำคอของเขา ในขณะที่โทรศัพท์ดังขึ้น 

จินยองเห็นว่ามันมาจากลีไลลิน

"คุณควรจะรับนะมินฮยอน" แต่มินฮยอนเหมือนคนที่หูดับไปแล้ว จินยองหัวเราะ เขารับสายแทน 

'โจชัวร์รู้แล้ว เราต้องการความช่วยเหลือจากคุณ' น้ำเสียงร้อนรนทำให้จินยองแสยะยิ้มออกมา 

"มินฮยอน" จินยองดุเขาเมื่อถูกกัดท้ายทอย 

"พวกเขาต้องการความช่วยเหลือจากคุณนะ" 

"จินยองก็ต้องการความช่วยเหลือจากผมเหมือนกัน" 

จินยองหัวเราะเมื่อมินฮยอนบอกปัดพวกบ้านลีง่ายๆ 




"คุณรู้ใช่ไหมว่าค่าตัวของผมแพง" จินยองกระซิบ มินฮยอนไม่ได้เงยหน้ามองแต่กำลังมัวเมากับร่างกายเขา 

จินยองเสียบมีดพกเข้ากับแผ่นหลังของมินฮยอน มันอาจจะโดนไต หรืออาจจะไม่โดน แต่ที่แน่ๆเขาจะเสียเลือด 

ฮวังมินฮยอนคำราม แต่เขายอมรับความเจ็บปวด 

มันเป็นราคาที่ต้องจ่าย 

แบจินยองส่งรูปที่มินฮยอนนอนคว่ำหน้าลงกับเตียงและมีมีดเสียบอยู่ไปให้จีฮุน 

จินยองใช้เสื้อที่มินฮยอนถอดออกกดแผลห้ามเลือด 

"คุณช่างใจกว้างจังเลยนะมินฮยอน" มินฮยอนแค่นหัวเราะ เขาไม่ได้พูดอะไร 

"น่าแปลกที่โจชัวร์อยากให้คุณไปตาย" 

บทสนทนาทั้งหมดก็จบลง จินยองจากไปอย่างหัวเสีย



ใช่ นั่นเป็นความจริงที่เจ็บปวด 






มันไม่จบแค่นั่น ฮวังมินฮยอนได้แผล แต่พวกข้างนอกยังปกติดี จินยองเพิ่งแทงบอสของเขา จินยองเองก็ต้องจ่าย เขาถูกจับให้อยู่นิ่งในขณะที่เข็มและน้ำหมึกทิ่มแทงลงในเนื้อของเขา 

จินยองเกลียดความเจ็บปวดที่มาจากเข็ม เขากรีดร้อง 


ดอกกุหลาบเล็กๆปรากฏที่ข้อเท้าของเขา 

ปรากฏอยู่ตลอดกาล






จีฮุนนั่งอยู่ กำลังดื่มฉลองกับเพื่อน เขามีความสุขน่าดู จินยองเดินเลี่ยงเขา น่าแปลก

พัคอูจินเป็นคนแรกที่สังเกตเห็นจินยอง น้ำตาไม่ได้อาบหน้าเป็นหลักฐานของความอับยศแต่ดวงตากลมโตแดงก่ำ อูจินเห็นแผลบนข้อเท้าของเขา ชายหนุ่มลุกขึ้นอย่างไร้มารยาท เขาเดินตรงไปหาจินยอง 

ชายหนุ่มเดินตามจินยองเข้าไปถึงในห้อง มือหนาจับข้อเท้าเขาอย่างแผ่วเบา จินยองเริ่มสะอื้น เขาไม่ต้องการใครทั้งนั้น 

"คุณควรจะออกไปซะ" 

"ออกไป!"



"ได้โปรด" เสียงของจินยองดังเท่ากับเสียงกระซิบ 




อูจินขัดจินยองไม่ได้ เขาจึงออกจากห้องไป รอยสักเป็นเรื่องใหญ่ มันเป็นสัญลักษณ์ มันสำคัญ รอยสักแสดงถึงความจงรักภักดี จินยองมีรอยสักเพียงหนึ่งเดียว สักไว้ในหัวใจของเขาเป็นชื่อของจีฮุน แต่เขากลับถูกคนอื่นพันธนาการไว้ 

สัญลักษณ์ของพวกลี เขาเกลียดมัน 








"บอส คุณควรจะไปดูเขาหน่อย" 

"งี่เง่าอะไรอีกล่ะ" 

"คงจะเป็นเรื่องหึงหวงละมั้ง ก็บอสไปกับลีไลลิน"  พวกเขาโห่ร้องและเอ่ยแซวลามปามอย่างไม่ใส่ใจ 



พัคอูจินลุกขึ้น เขากระซิบข้างหูจีฮุน 

จีฮุนวางแก้วเหล้าแล้วลุกออกไปทันที





ทันทีที่เขาเหวี่ยงประตูเข้าไปจินยองบอกให้เขาออกไป

"บอกให้ออกไปไง" 

จีฮุนแค่ยืนพิงประตูมองเด็กหนุ่ม ใบหน้าเล็กจิ้มลิ้มนั้นประปรายไปด้วยน้ำตา จินยองเงยหน้าขึ้นมองเขา ดวงตากลมโตที่แดงช้ำเบิกกว้าง



"ให้โอกาสอีกที" จีฮุนพูด 



"อย่าไป" จินยองมอบยิ้มบางเบาให้เขา






"ขอดูหน่อย" 

จินยองยื่นขาไปหาจีฮุน บิ๊กบอสนั่งคุกเข่ากับพื้น มือหนาจับข้อเท้าเล็กที่จีฮุนแทบกำรอบเอาไว้ วางฝ่าเท้าขาวกับหน้าขาของเขา 

"จินยอง" จีฮุนเรียกเขาขณะที่ปลายนิ้วลูบไล้รอยสักที่เจ็บแปลบขึ้นมา จินยองน้ำตาไหล เขารู้สึกผิดและสับสน จีฮุนต้องผิดหวังในตัวเขาแน่ จินยองจำได้ดี เคยมีคนในแก๊งค์ถูกตีตรา จินยองจำวิธีที่พวกเขาตายได้ 

พวกเขาสบตากัน 

"มันไม่สำคัญ"