1
นอกจากความรักจะมีจังหวะของมัน
ความรักยังมีช่วงเวลาเป็นของตัวเองอีก
ด้วย
แรกเริ่มเมื่อตอนผมอายุซัก 8 ขวบ
ผมเคยแอบชอบเด็กผู้หญิงที่นั่ง
โต๊ะข้างๆ เรียกได้ว่าต้องแกล้งให้เธอ
ร้องไห้แทบทุกวัน
ผมชอบแกล้งเธอจริงๆนะ(คิดว่าค่อนข้าง)
มันเหมือนว่าเวลาที่เราได้แกล้งเค้ามันเป็น
อีกหนึ่งวิธีในการแสดงออกถึงความรัก...
น่าขำ
ที่เด็กผู้ชายทุกคนมองออก ว่าทั้งหมด
ที่ผมทำเป็นเพราะผมชอบเธอ
แต่เด็กผู้หญิงและคุณครูกลับเห็นต่างคิดว่า
ผมน่ะแค่เกเรไปวันๆเท่านั้น
2
พอขึ้นป. 3 ผมก็ไม่เจอเธออีกแล้ว
ได้ยินว่าผู้ปกครองของเธอต้องย้ายไป
ทำงานที่ต่างจังหวัด ตอนนั้นไม่รู้ว่าผมไป
คึกคะนองมาจากไหนทั้งๆที่ตัวก็เตี้ยกว่าเธอ
เกือบห้าเซน แต่รู้ตัวอีกทีผมก็เขย่งเท้าจุ๊บแก้ม
เธอซะแล้ว(ต่อหน้าอาจารย์และเพื่อนทั้งห้อง)
โอ้--ให้ตาย
ผมเห็นเธอหน้าแดงแถมยังวิ่งหนีไปหาแม่ ทุกคน
ในห้องต่างหัวเราะกับความรักใสซื่อของเด็กๆ
แต่ผมอยากจะตะโกนออกไปซะเหลือเกินว่า
'ผมไม่ใสนะครับ!' นี่ไม่ใช่เรื่องเล่นๆสักหน่อย
แล้วผมก็ว่าผมแสดงออกอย่างจริงจังมากๆ
แล้วด้วย
ผมจุ๊บแก้มเธอแล้วผมควรต้องรับผิดชอบเธอ
ที่ผมไปล่วงเกินเธอต่อหน้าทุกคน ผมอยากแต่งงาน
กับเธอเพื่อเป็นการพิสูจน์ความจริงใจที่ผมมี
อยากจะระเบิดหัวเราะให้ท้องบิดไปข้าง!
พอโตมาถึงได้รู้ว่าความคิดช่วงวัยเด็กของผม
เลอะเลือนไปถึงขั้นขี้มโนด้วยซ้ำ
แต่อย่างว่าอะนะ วัยเด็กมันเป็นวัยที่มีแต่จินตนาการ
และความคิดเพ้อฝันที่โตขึ้นเรื่อยๆจะค่อยๆรู้เองว่า
ความสัมพันธ์ทุกสิ่ง ล้วนแต่ไม่จริงทั้งเพ
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in