" การที่ชายคนหนึ่ง เลือกที่จะกรอกใบสมัครเพื่อไปรับใช้ชาติ 
มันจะมีสาเหตุจากอะไรบ้าง หากไม่นับรวมการเกณฑ์ทหารแล้วจับได้ใบแดง ซึ่งเป็นข้อกฏหมายที่เลี่ยงไม่ได้ "

เท่าที่พอจะนึกออก ก็มีอยู่หลายเหตุผลด้วยกัน บ้างต้องการไปรับใช้ชาติด้วยความจริงใจ บ้างก็โดนครอบครัวบังคับ บ้างอยากไปฝึกวินัยในตัวเอง และบ้างก็สมัครทหารเพื่อตัดปัญหาการจับใบดำใบแดง เพราะระยะการฝึกเพียง 6 เดือนเท่านั้น คงดีกว่าเสี่ยงจับแล้วต้องไปเป็นทหารถึง 2 ปี 

จริงๆแล้วเหตุผลมันมีอยู่มากมายเลยแหละ และเรื่องราวต่อไปนี้ คือชายหนุ่มที่เพิ่งแตกเนื้อหนุ่มได้ไม่กี่ปี เขาเลือกไปอยู่ในค่ายที่ถูกจำกัดอิสรภาพและความเป็นอยู่ ค่ายที่อาหารการกินเพียงเพื่อประทังชีวิต ค่ายที่เต็มไปด้วยกรอบของการฝึกวินัยที่เคร่งครัด กรอบของชนชั้นทหารผู้พี่และทหารผู้น้อย และค่ายที่พร้อมจะละเมิดชีวิตและสิทธิ์ความเป็นมนุษย์ของผู้ที่อยู่ที่นั่นในทุกๆวัน ค่ายที่เต็มไปด้วยการตีกรอบซ้อนกรอบซ้อนกรอบของเจ้าขุนมูลนาย ค่ายทหารที่ถ้าให้ชายไทยส่วนใหญ่เลือกได้ เปอเซ็นของผู้ที่ไม่อยากเป็นทหารคงสูงลิบลิ่ว

แต่นี่ไ่ม่ใช่บทความที่จะมานั่งวิพากษ์เกี่ยวกับการทหาร และจะไม่ขอพูดถึงประเด็นการเกณฑ์ทหารที่เนติวิทย์หรือใครต่อใครหลายคนในโลกออนไลน์วิพากษ์วิจารย์และเป็นดราม่าอยู่พักใหญ่ แต่ที่คุณอ่านมาถึงตรงนี้ทั้งหมดนั้น 

ฉันแค่อยากจะเล่าเรื่องราวของชายผูู้หนึ่ง

ไม่นานมานี้ 
ชายผู้หนึ่งได้บอกผ่านทางข้อความเฟสบุ๊คมาว่า 

" ผมไปสมัครทหารมา แต่โกหกที่บ้านไว้ว่าได้ใบแดง รู้แล้วเหยียบไว้นะ !! "

" ทำไม ?" 

ข้อความถูกพิมพ์ถามกลับไปอย่างไม่ต้องสงสัย 

เขาไม่ใช่คนที่อยากเป็นทหารแน่ๆ 

" ผมสมัครทหาร เพื่อไปหาอิสรภาพ "

นิ้วมือที่จ่ออยู่บนแป้นพิมพ์ชะงักงัน ช่างเป็นเหตุผลที่ดูย้อนแย้งกับความเป็นจริงเสียเหลือเกิน ไปหาอิรภาพในค่ายทหารเนี่ยนะ ? 

แต่เปล่า  ไม่มีคำถามต่อแม้แต่ประโยคเดียวอ
นั่นเพราะชายผู้นั้น ฉันรู้จักเขาดีเท่าๆกับที่รู้จักตัวเอง

เขาคือน้องชายของฉัน