ครั้งหนึ่งความรักเป็นเรื่องที่หอมหวานและสดใหม่
กับเด็กผู้หญิงในวัยแห่งแสงยามเช้าที่สาดเข้ามาเพื่อให้เธอเบ่งบานและชูช่อ

ความรักให้ความสุขแก่เธอ 
และในขณะเดียวกัน 
ความรักมอบความทุกข์ให้เธออย่างยิ่งยวด

เธอเป็นเด็กหญิงที่มีอุดมการณ์อันแปลกประหลาด
ความรักของเธอคือการได้รับปิติอันเหมือนพรแห่งพระเจ้าผู้ไร้ตัวตน
มันเย็นชุ่มฉ่ำ บีบคั้นแรงแห่งเพศ สัญชาติญาณของเธอพลุ่งพล่าน 

เธอทุกข์ทมและจมอยู่นานแรมปี
เธอเดินทาง และมองหาสิ่งที่มองไม่เห็นเพื่อปรับสมดุลแห่งเธอ

---

เธอพบเพื่อนผู้หนึ่ง เขาไม่เหมือนใครในบรรดาพวกพ้องของเขา เขาสุขุม นิ่งเงียบ และจ้องมองเธอ เธอนำอาหารมาให้พวกเขา พวกเขาดีใจกระโดดโลดเต้น
แต่เขาผู้นั้นกลับนิ่งเฉย และเดินถอยห่างไปนั่งเงียบอย่างสงบเงียบ เพื่อมองดู


เธอสนใจเขา เธออยากรู้จักเขา
เธอค่อยๆเดินเข้าไปหาเขา กลิ่นของเขาแตะจมูกของเธออย่างรุนแรง

เธอนั่งยองๆ ตรงหน้าของเขา รอยยิ้มถูกคลี่ออกอย่างเป็นมิตร ทว่าเขาไม่สนใจ แต่ก็ไม่ถอยห่าง และแล้วเขากับเธอก็กลายเป็นสหาย อันปราศจากคำสนทนาใดใด

---

มิตรภาพของเขาและเธอดำเนินไป และดำเนินไป
เธอนำอาหารไปให้พวกพ้องของเขา รวมทั้งเขาด้วย ทุกวันและทุกวัน
 
เมื่อเธอพูด เขานิ่งฟัง 
และเมื่อเธอร้องไห้ เขาหมอบอยู่เคียงข้างไม่ลุกหนี

เขาค่อนข้างหยิ่งทะนง และน่าค้นหา
อะไรซักอย่างทำให้เธอคิดเช่นนั้น 

---

บ่ายวันหนึ่ง 
ความทุกข์ระทมเริ่มทวีในกายของเธอในท่วงท่าที่ผู้คนต่างกล่าวว่า                ศาสดาของเขาได้ตรัสรู้สิ่งหนึ่งในท่วงท่านี้ 

เธอกัดฟัน ขาทั้งสองข้างสั่นเทา เหงื่อผุดที่หน้าผากของเธอเม็ดแล้วเม็ดเล่า
ลามไปในเสื้อในไร้โครงเหล็กของเธอ สองขาของเธอ ลำคอของเธอ เปลือกตาของเธอ นิ้วมือของเธอ แม้กระทั่งไรผมของเธอ

แสงแดดลามเข้าใกล้ ผู้คนเริ่มลุกถอยหนี เพียงแต่เธอยังนิ่งอยู่ที่เดิม เธอทรมานเหลือเกิน กายหยาบของเธอเหมือนจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ ทำไมเหนอเราจึงต้องมาทรมานกายเช่นนี้ แต่ช่างประไร เก็บความสงสัยไว้ก่อน แต่ ณ ช่วงเวลานี้ เราจะต้องไม่ย้อมแพ้ต่อเจ้าความเจ็บปวด  

เธอคิดขึ้นได้  ภายในของเธอเริ่มสงบเย็น แม้ภายนอกจะร้อนเร่าก็ตาม
นานพอดู เธอลืมตาขึ้น สองนัยน์ตาเอ่อไปด้วยน้ำ แห่งความเจ็บปวดอันปิติ
ทว่าไร้ผู้คนรอบกายดั่งเช่นก่อนหน้านี้ แต่ก็ไม่เคว้งไปเสียซะทีเดียว

เขานั่งหมอบอยู่ที่นั่นจ้องมองเธอ และเดินเข้ามาหาเธอนั่นเป็นครั้งแรกที่เธอได้สัมผัสกายของเขา แม้นไม่นิ่มละมุน และอุ่นไปด้วยสายสัมพันธ์แห่งมิตร 

---

ถัดมา
ความระทมภายในลุกล้ำเธอเข้ามาอีกครั้ง เธอยืนมองสายน้ำเจ้าพระยาอย่างเหม่อลอย สายลมพัดโชย ผมของเธอปลิวปลกใบหน้า แต่สายลมไม่แรงพอที่จะพัดหยาดน้ำในตาของเธอให้แห้งเหือด

เขาอยู่ข้างกาย
ไม่พูดไม่จา 
จริงๆแล้วเธอยังไม่เคยได้สดับฟังเสียงของเขาเลยด้วยซ้ำ 

---

หมดเวลาของเธอแล้ว และเธอต้องจากไปในบ่ายวันนี้ใบหน้าของเธอสดใสมาก สดใสกว่าครั้งแรกที่ได้เจอเธอเดินเข้ามาแล้วเธอเดินเข้ามาหาเราแล้ว เธอนั่งลงข้างๆเราแล้ว เธอ เด็กสาวที่อีกไม่นานก็จะผลิบานอย่างเต็มตัว เธอในชุดสีขาวพาดสไบบริสุทธิ์ เธอช่างน่ามอง
เสียงในหัวของเขาคิด

---

"ตาหวาน เราต้องไปแล้วนะ" เสียงของเธอกังวาลขึ้นในโสตของเขา 

เธอเรียกเขา และเขายอมเดินมาหาเธอโดยสดุดี เธอผายมือรับเขามาสู่อุ้งมืออุ่นอย่างอ่อนโยน  เขาคงต้องรู้แน่ๆ ว่านี่คือช่วงเวลาสุดท้าย ที่เธอจะได้มาเยือนหาเขา ที่ริมน้ำ ที่ที่เขายังคงอยู่ มุมปากของเธอเรียบตรง เธอลูบศีรษะเขาแผ่วเบา เขาที่บรรจงละเลียดไปยังตักของเธอ ซุกไซร้ไปที่อุ้งมือของเธอ ตาสีเงินเทาของเขาจ้องมองเธอ เขาเดินตามเธอไป

และนี่คงเป็นไม่กี่ครั้งที่เขาออกนอกอาณาเขตบริเวณของตัวเองมาไกลขนาดนี้ 
เขาเดินไปเรื่อยๆ ราวกับว่า เขาและเธอจะขนาบเคียงข้างกันไปบนถนนที่ไร้จุดหมาย และไร้จุดสุดสิ้น เธอหยุดเดิน เธอเปลี่ยนจากชุดสีขาวบริสุทธ์ เป็นกระโปรงยาวลายลูกไม้และเสื้อยืดเก่าๆ เธอยิ้มมองมาที่ฉัน นัยน์ตาเธอเศร้าอีกแล้ว 

"อย่ามองแบบนั้นสิสาวน้อย"
"กลับไปเถอะตาหวาน ส่งเราแค่นี้ก็พอ" เธอเดินจากไปพลางหันมามองเป็นระยะ ประโยคสุดท้ายที่เธอเปล่งออกมา เขาจำได้ดีแล้ว

"เราจะกลับมาหาอีกครั้ง อย่าเพิ่งตายนะ 
ต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปนะ ตาหวาน" 

---

หลังจากนั้น 
เขาไม่ได้เจอเธออีกแล้ว และเธอก็ไม่ได้ไปหาเขาอีก เธอได้แต่คิดว่า
เขาจะยังมีชีวิตอยู่ และรอคอยเธอกลับไป วันที่เธอจะกลับไป

คงอีกไม่นานแล้ว