'แอบชอบไปมันก็ไร้ค่า'

'แต่มันทำให้แกมีความสุข....ไม่ใช่หรอ'

เค้าว่า บางทีเราเขียนเรื่องความรัก เพราะเราหลงรักความรัก

เรารักจะจับจุดความรู้สึกตรงนี้ คำที่พรั่งพรูตอนนี้ ในช่วงนี้ เวลาที่ไม่ได้รู้สึกถึง 'ระยะปลอดภัย' จากความรักโดยปกติ

ถ้อยคำที่เขียนจะไม่เหมือนเดิม

ดื่มเพื่อลืมคือคำโกหก

จะ ‘หมดแก้ว’ ภาษาไหน น้ำที่กระดกลงไปก็ตัดเส้นสายลัดในหัวมุ่งตรงไปเรื่องไร้สาระ

เรื่องที่ซุกไว้หัวมุม ซ่อนไว้กันตัวเองมารื้อ 

เรื่อง ที่ตัวเองอีกนั่นแหละ พุ่งมาคุ้ยเสียกระจาย

อยากพูด ทั้งที่รู้ดีว่าน้ำดันเรื่องเธอมาปลายลิ้น

‘....ยังไงก็ทำอะไรไม่ได้’

‘งั้นก็จบ หยุดฝันได้แล้ว’

และเราคงหลงรัก ‘ความเป็นไปไม่ได้’ ตรงนี้ละมัง

นักเขียนสมองมึนๆคนนึงที่วกกลับมาตายกับเงื่อนตายที่แก้ไม่ได้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ง่ายไป เคลียร์ไป มันไม่เคยเกิด เราไม่เคยเจอ

ไม่เคยรู้สึก

มันควรจะง่ายกว่านี้

มันอาจจะง่ายกว่านี้

ระยะห่างและความเป็นไปไม่ได้คือแรงดึงดูดชนิดนึง ที่ใจอ่อนให้เข้าทุกครั้ง

ไม่ได้สำคัญตัวผิด

ก็กลายเป็นตัวละครในคลังที่เคยอ่าน

‘ร้าวราน....’ 

‘คือหัวใจ เวลามันเป็นแก้ว บีบแล้วแตก ... งั้นแหละ’

ก็ไม่ได้เป็นคนคิดมาก

แต่แค่อยากอยู่กับความจริง.