แสงที่สาดส่องผ่านม่านสีเหลืองอ่อน 

ลอดผ่านเข้ามาจากซอกตึกที่มีช่องว่ากั้นอยู่ไม่เกินหนึ่งเมตร 

เป็นการบอกให้รู้ว่ายามทิิวาได้มาถึงแล้ว . . .

ร่างกายชายหนุ่มที่กำลังทิ้งตัวพิงพนักพิงเก้าอี้ด้วยเรี่ยวแรงเท่ากับศูนย์ 

ความเหนื่อยล้าที่ต้องต่อสู้กับยามเช้า จิตใจและร่างกายได้ทำศึกสงครามครั้งใหญ่ 

ภายในภาพมโนนั้น ได้ลุกขึ้นไปทำอะไรต่อมิอะไรก็คงคิดตามในความเป็นจริงไม่ทัน 

ที่บอกว่าทำตามความเป็นจริงไม่ทันนั้นเพราะ ร่างกายได้หลับลึกแน่นิ่งไม่ไหวติงสิ่งใดเลย 

ราวกับเป็นร่างไร้วิญญาณ และตัวเลขหนึ่งสามก็ทำให้ร่างกายขยับขึ้นมากะทันหัน 

พร้อมกับความรู้สึกสำนึกต่อเวลา ว่าได้พรากจากยามเช้าไปอีกวันแล้ว

"ขอโทษนะตัวผมเอง ผมทำพลาดไปอีกวันแล้ว หนึ่งเปอร์เซ็นยังเป็นสิ่งที่ลำบากอยู่เลย"

สายตาที่พร่ามัว มองเป็นร่างเปลือยเปล่าอยู่ในกระจกแนวตั้งที่ยาวสองเมตรกว้างหนึ่งเมตร 

พร้อมผ้าขาวม้าสีแดงลายขาวสลับดำพาดอยู่ตรงบ่า 

ก่อนจะหยิบผ้าขนหนูแล้วย่างเท้าเข้าสู่ห้องชำระล้างร่างกายและจิตใจ

เพื่อให้ตื่นขึ้นมาใช้เวลาที่เหลือของวันตามกฎของหนึ่งเปอร์เซนต์

"กี่วันแล้วนะ ที่หลับยากตื่นยาก" 

เสียถอนหายใจดังพร้อมสายน้ำที่ไหลผ่านร่างกายอันไร้เรี่ยงแรง

เหมือนกับดอกกุหลาบสีขาวที่เหี่ยวเฉากลายเป็นสีน้ำตาล 

หน้าที่เงยรับน้ำจากฟักบัว ปล่อยให้น้ำไหลผ่านล้างสิ่งสกปรกบนใบหน้า 

พลันทำให้ใจสงบลง พร้อมต่อจิ๊กซอว์เรื่องราวที่ผ่านมา 

และการคาดเดาจิ๊กซอว์ชิ้นถัดไปที่มองไม่เห็น . . .

"ขอให้เป็นอีกวันที่ดี"

ร่างกายที่เริ่มมีเรี่ยวแรง สายตาที่จ้องมองนัยตาสีน้ำตาลเข้มในกระจก 

รูม่านตาได้ขยายกว้างหลังจากได้ยินคำพูดนั้น . . . จากตัวเอง . . .

รสชาติกาแฟในยามบ่ายมันย้อนแย้งกันมาก 

ความขมที่ต้องกลั้นกลืนและความชื่นใจที่ซาบซ่านผ่านรสชาติอันขมนั้น 

ชวนให้สับสนกับชีวิต ณ ช่วงเวลาแห่งสงครามกระดาษคำตอบ

การทำงานแลกตัวเลขหลักเดียวกับอีกสองทศนิยม มันช่างสนุกและทุกข์ใจไปพร้อมกัน สงครามกลางเมืองที่กำลังเริ่มต้น และต่อด้วยสงครามเย็น 

ช่องว่างอันน้อยนิดที่พอให้ได้หายใจหายคอ ความรู้สึกนี้ไม่ว่าใครคงรู้สึกต่างกัน 

เหตุผลนั้นคงต้องถามตัวเองว่า ในการทำงานที่ผ่านมานั้น 

ได้ทำอะไรให้คุ้มกับตัวเลขหลักเดียวกับอีกสองทศนิยมรึเปล่า 

และสิ่งนี้สำคัญยังไง ระดับความสำคัญมันต่างกัน

 

ความพยายามไม่ได้แปรผันตรงกับผลลัพธ์ที่ดีเสมอไป 

บางทีกลลวงบางอย่างที่มองไม่เห็นก็อาจจะทรยศเรา

ราวกับลูกธนูที่ปักผ่าชุดเกราะเหล็กกล้าอันหนาเตอะอย่างเฉียบคมและเข้าเป้า 

เรามักจะเป็นเหยื่อสิ่งนี้ . . . มันอยู่ตรงหน้าเราแท้ ๆ 

แต่กลับมองไม่เห็นเลยแม้แต่เงา 

มันไม่ได้ทำให้ตายในทันทีหากเป็นสงครามกลางเมือง 

แต่ทำให้เราเกิดแผลฉกรรจ์ที่ต้องรีบรักษาก่อนที่สงครามสุดท้ายจะประกาศออกมา 

ถึงแม้ว่าจะรู้กำหนดการ แต่ระหว่างทางเราอาจจะเจอนักฆ่ามือดีมาดักขัดขวางนักรบอย่างเรา

 

ช่วงสงครามเย็นถึงแม้จะสงบแต่เราก็ต้องฝึกฝนวิชาการต่อสู้เดิม

รวมไปถึงวิชาใหม่และขัดอาวุธประจำกายให้คมกริบอยู่เสมอ 

อุปสรรคอย่างแรกเลยคือ " เวลา "

หากเทียบเวลาเป็นคนคนหนึ่ง เจ้าหมอนี้น่ะ คือ หมาป่าโดดเดี่ยวที่มีวินัยที่สุดในโลก เลยล่ะ

อย่าถามว่าเจ้าหมอนี้ทำงานเก่งแค่ไหนเลย 

ถามตัวเราเองว่าจะกำจัดเจ้าหมอนี่ให้อยู่หมัดได้ไง 

เพราะเขาก็ทำงานอยู่กับเราโดยแทบไม่มีการสื่อสารใด ๆ บางทีก็โยนงานมาให้เราแบบดื้อ ๆ 

ซึ่งการนั้นมักถูกเรียก "การบริหารจัดการเวลา" 

งานเดียวที่เจ้าหมอนี้โยนให้เรา 

และถ้าเราทำงานกับเจ้าหมาป่าโดดเดี่ยวตัวนี้ได้อย่างเข้าร่องเข้ารอย 

เหมือนล้อรถไฟและราง ขบวนรถไฟนี้สถิติการตกรางแทบเป็นศูนย์ 

และจะเดินทางไปได้ไกลอย่างสวัสดิภาพ

ชื่อของผมคือ 'ภาม' ผมมีวงโคจรประปลาดที่เกิดขึ้นหลังชีวิตเข้าสู่ช่วงวัยยี่สิบ

วงโคจรนี้เหมือนภวังค์เขาวงกตแห่งคำถามและคำตอบ

ณ ตอนที่ผมอายุยี่สิบกำลังจะเข้ายี่สิบเอ็ดความประหลาดนี้ก็เกิดขึ้นอีกครั้ง

ในช่วงเวลาสงครามกลางเมืองของต้นปีในครั้งที่สามของการทำงานที่มีชื่อว่า 'การศึกษา'

ในระดับที่จะก้าวสู่ช่วงวัยทำงานโดยแท้จริง

ทำไมผมถึงเรียกว่าการทำงานงั้นหรอ?

เพราะมันทำเพื่อหวังผลตอบแทนที่ไม่ใช่ . . . เงิน

แต่เป็นการแลกตัวเลขเหมือนกัน

เป็นตัวเลขที่จะเป็นใบเบิกทางสู้เส้นทางการทำงานโดยแท้จริง

ณ ตอนนี้ดันเกิดภวังค์หรือ วังวนไร้ชื่อเรียก นี้ขึ้นมา

มันเริ่มจากความสงบทางอารมณ์ กาย และจิตใจ

เรากับอยู่ ณ ที่กว้างท่ามกลางแสงจ้าของยามทิวา