ในวันที่ท้องฟ้าเป็นสีฟ้าสดใสกลุ่มเมฆขาวลอยล่องเป็นกระจุก สายลมที่พัดอย่างเอื่อยเฉื่อย เป็นระยะๆ และแสงแดดที่สาดส่องทะลุใบไม้เกิดเป็นเงาที่เคลื่อนไหวคล้ายสิ่งมีชีวิต อากาศในวันนี้ไม่ร้อนมากนักเป็นอากาศที่ควรจะเป็นในฤดูร้อน เขาออกไปนั่งจิบกาแฟยามเช้าหน้าระเบียงเหมือนเช่นเคย แต่วันนี้เขาไม่ได้นั่งลงตรงมุมโปรดของเขาวันนี้เขายืนพิงริมระเบียงพร้อมถือแก้วกาแฟใบโปรดและจิบมันพลาง ๆ ใบหน้าที่ดูไร้ชีวิตชีวานั่นเหม่อมองออกไปราวกับว่ากำลังครุ่นคิดหรือนึกถึงบางสิ่ง.....บางสิ่งที่อยู่ไกลแสนไกล.
ผมนั่งฟังเพลงบรรเลงอยู่ในบ้านดื่มชาร้อนๆเพื่อให้ร่างกายรู้สึกผ่อนคลายและสดชื่น ปฏิเสธไม่ได้เลยว่ากลิ่นของชาที่โชยมาเรี่ยๆ จมูกนั้นเป็นความรู้สึกที่ดีเลยทีเดียว ผมเหม่อมองออกไปยังระเบียงหน้าบ้าน มองเห็นเขายืนอยู่ท่ามกลางแสงแดดอันอ่อนโยนและฉากใบไม้ที่กำลังพลิ้วไหวจากลมฤดูร้อน สติผมเริ่มเลือนลางและความคิดเริ่มดึงผมให้จมดิ่งลง ความรู้สึกที่เหมือนจะรู้ตัวแต่ก็ไม่รู้ตัวนั้น มันทำให้เราไม่สามารถปฏิเสธได้เลย.
อา.... ช่างเจิดจ้า พระอาทิตย์และแสงแดดมันเจิดจ้าเกินไปจนดูน่ากลัว บรรยากาศที่ดูสดใส ภายใต้ท้องฟ้าที่ดูสวยงามนั่นมันเหมือนกับภาพวาดงานศิลป์ที่ท้องฟ้ามีพื้นหลังเป็นสีฟ้าสดใส มีกลุ่มเมฆขาวที่ล่องลอยห่างกันเป็นระยะพอดิบพอดีและสายลมที่มีจังหวะหนักเบาค่อย ๆ พัดมาเป็นช่วง ๆ ทั้งหมดนี่มันทำให้ผมรู้สึกกลัว.
ถ้าจะให้พูดกันตามจริงแล้ว ผมคงชอบฤดูฝนมากกว่า แต่ผมก็ไม่ได้ชอบความชื้นของฤดูฝนหรอกนะ ผมแค่ชอบที่จะฟังเสียงฝนที่มันกระทบกับทุกสิ่งทุกอย่าง ผมรู้สึกเหมือนถูกตรึงให้จ้องมองมันและถูกสาปให้นึกถึงเรื่องราวที่เคยเกิดขึ้นในอดีตหรือคาดเดาสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นในอนาคต แต่บางทีผมก็ไม่ได้คิดอะไร ได้แต่นั่งมองมันอยู่เฉย ๆ มันเหมือนกับว่าฝนมันกำลังชะล้างจิตใจของผม ทุกครั้งที่มองออกยังสายฝนที่เต็มไปด้วยความรู้สึกอึมครึมนั่น มันทำให้ผมรู้สึกสบายใจมันเหมือนจิตใจของผมไม่ได้ อึมครึมอยู่คนเดียวแต่มีความอึมครึมนี้อยู่เป็นเพื่อน ผมรู้สึกว่าสายฝนนั้นอบอุ่นกว่าแสงแดดเสียอีก.
ขณะที่ผมจมดิ่งกับความคิดของตัวเองไปเรื่อยเปื่อย ผมก็กวาดสายตามองไปยังสิ่งรอบตัวมองเห็นมัน จดจ้องมันและนึกถึงเรื่องราวของมัน จนกระทั่งสายตาของผมไปหยุดที่สิ่งๆหนึ่ง นั่นคือ "รองเท้า" รองเท้าที่ดูคุ้นเคยกับรอยเปื้อนของดินที่ติดอยู่ บ่งบอกว่าเมื่อเช้าคนใส่ได้ยุ่งอยู่กับการปลูกต้นมะลิ ต้นมะลิที่เขาคุยโวว่าจะดูแลมันอย่างดี ตอนแรกผมห้าม เขาก็ไม่ฟังหรอกว่าต้นอื่นที่เขาเคยพูดแบบนี้ตอนนี้กลายเป็นปุ๋ยให้ต้นอื่นไปแล้ว เขาก็ทำทุกทางทั้งรบเร้าและอ้อนวอนเหมือนกับเด็กที่อยากได้ของเล่น สุดท้ายแล้วเขาก็งัดไม้ตายออกมา เหตุผลที่อยากปลูกก็เพราะอยากให้ผมได้กลิ่นมันของมันในช่วงยามเช้า แต่แท้จริงแล้วผมว่า เขาก็แค่อยากให้ผมไปสูดอากาศยามเช้ากับเขาบ้างแค่นั้นเอง.
.
ตอนนี้รอบข้างไร้ซึ่งเสียงใด ๆ มีเพียงเสียงกระซิบกระซาบจากกิ่งไม้และใบไม้ที่กระทบกันเพียงเท่านั้น ผ้าม่านสีขาวบาง ๆ ขยับเคลื่อนไหวจากการพัดของสายลมอ่อน ๆ มันพลิ้วไหวสวยงามทับฉากระเบียงอันคุ้นเคย แสงแดดสาดความสว่างและเจิดจ้าลงมายังระเบียงนี้ดังเช่นทุกวัน เพียงแต่คราวนี้กลับไม่กระทบกับสิ่งใดนอกจากแก้วกาแฟใบนึงเท่านั้น....
ความรู้สึกว่างเปล่านี้กระชากผมให้กลับสู่ความเป็นจริง ความรู้สึกชั่วอึดใจที่เหมือนนานเป็นชั่วโมงถูกสั่งให้หยุดนิ่งไปพร้อมกับสมองของผมร่างกายที่แสนจะซื่อตรงได้สั่งให้ผมลุกขึ้นและเดินตรงไปยังระเบียงนั่น นี่เป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกไร้ที่พึ่ง กังวล ร้อนรนและอ่อนแอ แม้กระทั่งการก้าวเดินยังเหมือนจะล้มได้ตลอดเวลา ผมเดินมาหยุดตรงโต๊ะม้านั่งหินอ่อนและเหลือบเห็นรองเท้าคู่นั้นผ่านภาพอันขุ่นมัวที่ตอนนี้เบลอจนแถบจะจำอะไรไม่ได้แล้ว จู่ ๆ สายธารเล็ก ๆก็ไหลเลื่อนขนาบสองข้างแก้มของผม มันช่วยให้ผมเห็นภาพตรงหน้าชัดขึ้น จนผมสามารถสังเกตเห็นไออ่อน ๆของกาแฟ ลอยอยู่เหนือแก้วกาแฟใบนั้น
ผมได้แต่ยืนนิ่ง ผมไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไร ผมได้แต่พยายามอดกลั้นไม่ให้เสียงของผมเล็ดลอดออกมา มันทำให้ผมแสบและเจ็บคอไปหมด หน้าตาผมเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตา ผมได้แต่เงยหน้ามองท้องฟ้าสีฟ้าที่สว่างสดใส ท้องฟ้าที่ดูเจิดจ้าและไม่รับรู้เรื่องราวอะไรนั่น มันทำให้ผมปวดใจกว่าเดิม ทันใดนั้น กลิ่นของมะลิก็โชยมาอ่อนๆปะปนมากับสายลมอย่างกับรู้จังหวะ กลิ่นที่ตอนแรกนั้นดูปลอบประโลมและสบายใจที่สุด แต่ตอนนี้กลับตอกย้ำความเจ็บปวดและสิ่งที่ผมต้องสูญเสียไป สุดท้ายแล้วผมก็ร้องออกมาสุดเสียงจนได้.
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in