เหมือนฉันเพิ่งเรียน วรรณเด็ก (นิสิตเอกวรรณกรรมสำหรับเด็กมักจะเรียกสั้นๆ ว่าวรรณเด็ก) มาได้ไม่นานนัก แต่ความเป็นจริงคือตอนนี้มาถึงจุดที่ต้องฝึกงานซะแล้ว

       ขนาดคนในบ้านยังพูดกับฉันเลยว่า ' ดูซิ แปปเดียวพิมมันโตขนาดนี้แล้ว '

       แต่มันไม่ใช่แปปเดียวหรอกนะ ตั้ง 3 ปีมาแล้วต่างหาก (และโควิดก็เอาเวลาไปแล้ว 2 ปี)

   ชีวิตปี 3 ของฉันจบลงแบบไม่ 100% เพราะยังเหลือสอบไฟนอลอีกวิชา แต่ซัมเมอร์ก็ไม่ได้รอฉันเหมือนเทอมที่ผ่านมาอีกแล้ว ช่วงนี้จึงเป็นช่วงเวลาการฝึกงานที่จะทำให้ฉันได้ลองทำงานครั้งแรก รวมไปถึงเก็บประสบการณ์ก่อนจะเข้าสู่โลกการทำงานที่แท้จริง แน่นอนว่ามันเป็นเรื่องที่ท้าทายสำหรับฉัน แต่ก็เป็นเรื่องที่ยากเกินคาดเดาสำหรับฉันเช่นกัน

   แม้ว่าวรรณเด็กจะเรียนมาหลากหลายทักษะ หรือที่เรียกกันว่าเรียนแบบเป็ด แต่มันก็มีทั้งข้อดีข้อเสียสำหรับฉัน คือ เป็นข้อดีที่ทำให้ฉันได้เรียนหรือลองทำอะไรใหม่ๆ แต่ข้อเสียก็คือทำให้ฉันหาทางไปไม่ได้ เพราะการลองทำอะไรที่หลากหลายทำให้ฉันค้นพบว่าตัวเองไปไม่สุดสักทาง กระทั่งเรียนมาจนจบปี 3 แล้ว ฉันก็ไม่สามารถบอกได้ว่าตัวเองกำลังสนใจหรือมีความถนัดด้านไหน (มั่นใจว่าต้องมีคนเป็นแบบฉันแน่นอน!)

   งานวิเคราะห์หรืองานเขียนฉันก็ผ่านมาได้แบบถูไถ งานวาดก็ขึ้นอยู่กับอารมณ์ความเป็นศิลปิน (?) ในตอนนั้น ส่วนงานที่ต้องใช้ความคิดสร้างสรรค์ บอกเลยว่าถ้าบังคับเวลามา งานชิ้นนั้นของฉันคงจะออกมาไม่ดีเท่าที่ควร อะไรก็ดูไม่ถนัดเลยสักนิด แล้วแบบนี้ฉันจะฝึกงานอะไรได้ ตายล่ะ ฉันไม่ใช่เป็ดปลอม ฉันเป็นเป็ดจริง!  

   สำนักพิมพ์ โรงเรียน ห้องสมุด บริษัทต่างๆ สารพัดสถานที่ที่ฉันพอจะค้นหาได้และสะดวกต่อการเดินทาง แต่พอยิ่งอ่านรายละเอียดงาน ยิ่งนึกถึงความสามารถของตัวเองที่ไม่ได้อยู่ในระดับที่น่าสนใจขนาดนั้น บวกกับความไม่มั่นใจในตัวเองและเผลอเปรียบเทียบตัวเองกับเพื่อนในบางครั้ง ทำให้ฉันคิดลบกับตัวเองไปสักพักเลยล่ะ

   ฉันตัดสินใจที่จะหางานเกี่ยวกับการเขียนคอนเทนต์ และกราฟิก มีหลายสถานที่ที่ฉันติดต่อไปว่าเขารับเด็กฝึกงานหรือไม่ ถ้าเป็นเรื่องความกระตือรือร้นเรื่องสอบถามก็ถือว่าฉันค่อนข้างใช้ได้เลย แต่มันก็ช่างสวนทางกับเรซูเม่และแฟ้มสะสมผลงานที่ยังไม่มีวี่แววว่าจะทำเสร็จเลยด้วยซ้ำ แต่แล้ววันหนึ่ง อะไรที่น่าเหลือเชื่อมากๆ สำหรับฉันก็เกิดขึ้น (แต่รายละเอียดของเรื่องราวขอเก็บเป็นความลับนะ บอกไม่ได้!) เพราะในที่สุด พิมก็มีที่ฝึกงานแบบเพื่อนคนอื่นแล้ว แถมตำแหน่งยังท้าทายตัวเองระดับสูงด้วย เพราะฉันได้ฝึกในตำแหน่งกราฟิก ที่แม้จะตัดสินใจให้เป็นหนึ่งในตำแหน่งที่สนใจ แต่พอเอาเข้าจริงก็อดกังวลไม่ได้ แต่โอกาสก็เปิดให้ฉันขนาดนี้ แน่นอนว่าฉันจะทำให้เต็มที่ตลอดการฝึกงาน เพราะการฝึกงานจะช่วยให้ฉันได้รู้ด้วยว่าฉันชอบการทำงานด้านกราฟิกหรือไม่

ทุกอย่างระหว่างการฝึกงานคงไม่ง่าย

แต่ก็หวังว่ามันจะออกมาได้ดีกว่าที่คิด

รวมไปถึงหวังว่าฉันจะไม่หมดไฟไปก่อนเสียด้วย

สาธุ! (ปกติไม่ค่อยจะเชื่ออะไรพวกนี้หรอกนะ แต่สาธุไว้ก่อนก็ไม่เสียหายอะไรหรอกเนอะ)