Rate : PG

          ลมเย็น ๆ จากทะเลในช่วงต้นเดือนธันวาถูกหอบพัดเข้ามาทางช่องกระจกประตูรถที่ถูกเปิดค้างเอาไว้


          โทรุเหลือบมองร่างเล็ก ๆ ที่กำลังหลับเอาหัวพิงขอบประตูรถ ผมสีน้ำตาลตัดสั้นพลิ้วตามแรงลมลู่ล้อมกรอบหน้าเรียวเล็ก แขนสองข้างสวมกอดตัวเองเอาไว้บรรเทาความหนาว




...........................................................................................

          'ไปทะเลกันมั้ย'


          โทรุละความสนใจจากรายการทีวีตรงหน้าหันไปมองคนข้าง ๆ ที่นั่งชิดอีกฝั่งโซฟา


          'เดือนธันวา?'

          'อืม ก็แค่อยากไปน่ะ'


           อีกฝ่ายยังคงมองตรงไปยังทีวีตรงหน้าไม่หันมามองเขา


          'ทำไมจู่ ๆ ถึงคิดอยากไปล่ะ...กับฉัน'


           ทากะสูดหายใจเข้ายาวเหยียดก่อนจะค่อย ๆ ผ่อนออกมา


          'ไม่ค่อยได้อยู่ด้วยกันเลยเนอะ'

          'อืม'


          บรรยายกาศกลับมาเงียบกริบ มีเพียงเสียงจากทีวีที่ช่วยไม่ให้ที่ตรงนี้เงียบเกินไป


          'แค่อยากอยู่ด้วยกัน...สองคน'


          โทรุยังคงนิ่งเงียบ ไม่ตอบทากะ


          'ไปที่เดิมของเรา ได้มั้ย'


          เสียงถอนหายใจของอีกฝ่ายเสียดแทงเข้ามาในอก


          'เมื่อไหร่'




..............................................................................................





           รถหรูวิ่งเข้าจอดเทียบบ้านพักอันเป็นที่หมาย บ้านชั้นเดียวหลังเล็กสีน้ำตาลอ่อนตัดด้วยสีขาวติดกับชายหาด หน้าบ้านมีระเบียงเล็ก ๆ ยื่นออกมา โทรุเขย่าตัวคนที่ยังหลับอยู่เบา ๆ เพื่อเรียกให้ลงจากรถ ดวงตากลมค่อย ๆ ลืมขึ้นมองหน้าคนข้าง ๆ ก่อนจะกวาดตามองไปนอกรถ


          "ถึงแล้วหรอ"

          "อืม ลงมาเถอะ"


          พูดจบโทรุก็เปิดประตูลงไปจากรถทันที ทากะมองตามหลังอีกคนที่เดินตรงดิ่งไปนั่งที่เก้าที่จัดวางไว้ที่ระเบียงหน้าบ้าน เขาเหยียดตัวขึ้นบิดขี้เกียจและลงจากรถบ้างเดินตามอีกคนที่นั่งรออยู่ที่บ้านก่อนแล้ว


          "บ่ายกว่าแล้ว นายหิวรึยัง"


          ทากะเอ่ยถามในขณะที่เดินผ่านโทรุเพื่อเข้าไปในตัวบ้าน


          "ยัง นายหิวก็หาไรกินก่อนเลย"


          อีกฝ่ายเอ่ยตอบเขาทันทีโดนที่ไม่หันมามอง


          "งั้นฉันขอนอนแปปนึงนะ ตอนเย็นค่อยทำบาร์บีคิวกัน"

          "อืม"


          เหมือนเดิม ยังคงไม่มองเขาเหมือนเดิม


          ทากะทิ้งตัวลงบนเตียงหลังกว้าง หลับตาลงพยายามผ่อนคลายตัวเองทั้งกายและใจที่เหนื่อยล้า ในหัวเริ่มคิดทบทวนเรื่องราวที่ผ่านมา มองหาสาเหตุและจุดเริ่มต้นที่ทำให้พวกเขาเป็นแบบนี้

          จากคนไม่รู้จักเปลี่ยนเป็นคนรักและตอนนี้กลับกลายเป็นคนแปลกหน้าที่อยู่ด้วยกัน ความรู้สึกที่เริ่มจากศูนย์ไปถึงร้อย ถึงจุดที่รักมากจนไม่รู้จะรักยังไง ความรักที่เคยมีอยู่ล้นใจค่อยจืดจางลงไป


          เพราะใคร


          หรือเพราะเราเอง



................

          ทากะรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาอีกทีมองออกไปข้างนอกฟ้าดันมืดซะแล้ว ยังไม่ทันเตรียมของไว้ทำมื้อเย็นเลย เขาผุดตัวลุกจากเตียงอย่างรีบร้อนเดินตรงไปยังหน้าบ้านเพื่อมองหาอีกคน


          ...ไม่มี


          โทรุหายไปแล้ว ทากะเดินหารอบบ้านก็ไม่เจอ รถก็ไม่อยู่ และในตอนที่กำลังยกเอาโทรศัทพ์ขึ้นมาเพื่อต่อสายหาอีกคนก็มีแสงจากไฟหน้ารถสาดเข้ามาพร้อมกับรถคันที่เขานั่งมาเมื่อตอนกลางวันวิ่งเข้ามาหยุดอยู่ข้างบ้านที่เดิม

          ไฟหน้ารถดับลงไม่นานเจ้าของรถก็โผล่หัวออกมาจากรถ ตาเนือย ๆ มองหน้าเขาด้วยความสงสัย


          "ไปไหนมา"

          "ซื้อของกิน นายไม่ตื่น"

          "ทำไมไม่ปลุก"

          "ไม่รู้สิ ไม่อยากกวน"


          โทรุตอบปัด ๆ เขาแล้วเดินอ้อมมาฝั่งที่นั่งข้างคนขับ เปิดประตูหอบหิ้วเอาของกินที่ถ่อไปซื้อมา




................................

           มื้อค่ำง่าย ๆ ผ่านไปด้วยความเงียบเชียบอีกตามเคย มีบ้างที่ทากะคิดหาเรื่องมาชวนอีกฝ่ายคุย แต่สุดท้ายก็จบบทสนทนาลงด้วยคำตอบสั้น ๆ จากอีกคน


          หลังมื้อค่ำผ่านไปโทรุก็ชวนเขาดื่มเบียร์ที่เจ้าตัวซื้อติดมือมาด้วยเมื่อตอนเย็น ทั้งคู่เลือกที่จะไปนั่งดื่มกันที่ชายหาดด้านล่าง โดยที่โทรุหอบหิ้วเอาผ้าห่มมาให้เขาคลุมตัวกันหนาวด้วย


          ที่นี่เป็นบ้านพักที่พวกเขาซื้อไว้เป็นที่พักผ่อนส่วนตัว พูดให้ถูกก็คือทั้งหาดนี้เป็นของพวกเขา มันจึงค่อนข้างเป็นส่วนตัว มั่นใจได้เลยว่าจะไม่มีคนมารบกวนแน่นอน

          มีเพียงเสียงไฟจากในบ้านที่ส่องลงมาไม่ให้ตรงนี้มืดเกินไป เบื้องหน้าเป็นทะเลสีดำสนิททอดยาวไปบรรจบกับเส้นแบ่งขอบฟ้า ท้องฟ้าของต้นฤดูหนาวปลอดโปร่งไร้เมฆบดบังเผยให้เห็นกลุ่มดาวมากมายที่กระจายประดับผืนท้องฟ้า

          ระยิบระยับ สดใส ผิดกับหัวใจของคนทั้งสองที่นั่งมองอยู่ หนักอึ้ง ขุ่นมัว เหมือนโดนเขม่าเกาะอยู่เต็มไปหมด


          "ไม่ได้มาที่นี่นานเลยเนอะ"


           ทากะเริ่มบทสนทนาหลังจากที่เงียบกันมาซักพัก


          "ใช่ ก็นายไม่ว่าง"

          "ขอโทษนะ"

          "ช่างเถอะ ช่วงนี้คงยุ่งน่าดูสินะ"

          "ก็หลาย ๆ อย่าง ไม่ค่อยมีเวลาดูแลนายเลย"

          "ฉันดูแลตัวเองได้"

          "ทำกับข้าวยังไม่เป็น อย่ามาพูดดีหน่อยเลย"


          โทรุหลุดหัวเราะออกมา รอยยิ้มที่เขาไม่เห็นมานาน


          "ฉันรวย ซื้อกินเอาก็ได้"

          "ซื้อของดี ๆ กินด้วยล่ะ"

          "แน่นอนอยู่แล้วสิ"

          "อย่านอนดึกมากด้วย"

          "ก็แล้วแต่ว่าวันนั้นทำอะไรล่ะนะ"

          "ทาครีบบำรุงใต้ตาด้วย"

          "ต่อให้กินเข้าไปด้วยมันก็ไม่หายไปหรอกนะไอ้ถุงใต้ตาเนี่ย"


          เสียงหัวเราะของพวกเขาที่เคยเงียบไปนานดังขึ้นอีกครั้ง ทากะหันไปมองหน้าโทรุอย่างตั้งใจ ใบหน้าของเด็กหนุ่มวัย 18 ถูกแทนที่ด้วยชายหนุ่มอายุ 29 เส้นผมหยักศกสีดำขลับที่เจ้าตัวเลิกกัดสีไปได้พักนึงเริ่มยาวปรกหน้า ตาโตที่มักจะตกลงครึ่งนึงเป็นประจำยังคงมองไปยังทะเลเบื้องหน้า ริมฝีปากที่อิ่มตึงอยู่ตลอดเวลายังคงยกยิ้มน้อย ๆ


          พวกเขาใช้เวลาทำความรู้จัก เรียนรู้และรักกันมานานขนาดนี้เลยหรอ


          "นี่ทากะ"


          โทรุเรียกชื่อเขาและยังคงไม่หันกลับมามองเขาเหมือนเดิม


          "ว่าไง"

          "เมื่อไหร่หรอ"


          โทรุเว้นวรรคคำพูดตัวเองไปชั่วอึดใจนึงก่อนจะเอ่ยต่อ




           "เมื่อไหร่เราจะเลิกกัน"




          ทากะไม่ตอบคำถามยังคงจับจ้องไปที่ใบหน้าของโทรุ ดวงตาคู่นั่นวาววับเป็นประกายสะท้อนแสงมากกว่าปกติ เพราะความชื้นที่รื้นขึ้นมาที่รอบดวงตา


          "งานแต่งงานของนายใกล้เข้ามาแล้วนะ เราจะอยู่กันแบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่"

          "จนถึงวันสุดท้าย"

          "งั้นก็ให้วันนี้เป็นวันสุดท้ายเถอะนะ"


          โทรุหันกลับมาสบตาเขา ดวงตาที่เขาไม่ได้มองตรง ๆ มาหลายเดือน ยังคงเหมือนเดิมเพียงแต่มีประกายอ่อนล้าซ่อนอยู่ในนั้น


          "ฉันรักนาย"

          "ฉันก็รักนาย แต่หลังจากนี้นายรักฉันไม่ได้อีกแล้ว ทากะ"

          "หัวใจดวงนี้ของฉัน ฉันให้นาย ถ้านายไม่ต้องการก็ทิ้งมันไว้ตรงนั้นเถอะ"


          โทรุเอื้อมมือมาเช็ดหยดน้ำตาที่ไหลกลิ้งลงตามแก้มทากะ


          "ต้องการสิ แต่มันไม่ได้แล้ว"

          "แค่เรารักกันไม่ได้หรอ ถึงฉันจะอยู่กับคนอื่น"


         ทากะยกมือขึ้นมาวางทาบไว้กับมือโทรุ ซุกแก้มเข้าหาไออุ่นจากฝ่ามือคู่นั้น


          "ไม่ได้หรอก ฉันน่ะไม่เป็นไร แต่นายต้องมีความสุขนะ"

          "อยากอยู่กับนาย"


          รอยยิ้มละมุนถูกส่งมาให้เขาอีกครั้ง


          "ทำไมถึงมางอแงเอาป่านนี้ล่ะ ไม่ทันหรอกนะ"


          ทากะหลับตาส่ายหน้าเป็นพัลวัน ไหล่เล็กสั่นเพราะแรงสะอื้นที่กลั้นเอาไว้


          "ดูแลเธอคนนั้นกับลูกของนายดี ๆ นะ"


          น้ำตาที่เคยกลั้นเอาไว้ไหลพรั่งพรูออกมาจากดวงตากลม


          "ขอโทษ ฉันขอโทษโทรุ ขอโทษ"


         ปากเอาแต่พร่ำคำขอโทษซ้ำไปซ้ำมาถูกประกบปิดด้วยริมฝีปากของอีกฝ่าย สัมผัสอบอุ่นที่ต่างฝ่ายต่างโหยหา ไม่ได้รุกล้ำแค่เพียงแต่แนบชิดกัน เนิ่นนาน


          "ฉันรักนายนะทากะ แต่จากนี้ต่อไปนายเลิกรักฉันได้แล้วนะ"


          น้ำตาของโทรุหยดลงบนหน้าทากะ ไหลรวมกับธารน้ำตาอาบลงข้างแก้มเนียน


          "เราเลิกกันเถอะ"




..........





FIN.