Pairing : Toruka

Rate : PG

          "เปล่า!"



          ทากะตวาดตอบเขาเสียงดัง


          "ให้ไปส่งมั้ย"

          "ไม่ จะกลับแท็กซี่"

          "อืม เดินทาง...ปลอดภัย"

          ไม่ทันที่เขาจะได้พูดจนจบอีกฝ่ายก็ปิดประตูใส่เขาเต็มแรงตามด้วยเสียงปิดประตูหน้าห้องอีกรอบ



          เป็นอะไรของเค้า ทำไมโมโหขนาดนั้น



          ถึงจะมีคำถามมากมายในหัวแต่สมองของเขาตอนนี้ไม่สามารถใช้ประมวลผลอะไรได้เลย เหมือนสมองมันหายไปตอนนี้เหลือแต่ฟองน้ำเน่า ๆ ในหัวเขา แขนสองข้างค่อย ๆ ยันตัวเองให้ลุกขึ้นผ้าห่มที่เคยคลุมไว้ค่อย ๆ ร่นลงเผยให้เห็นหน้าอกเปลือยเปล่าของตน



          ...ทำไมเขาถึงไม่ใส่เสื้อล่ะ



          แต่ก็นั่นแหละ ตอนนี้ฟองน้ำในหัวเขาไม่มีประสิทธิภาพพอที่จะคิดหาคำตอบอะไรได้จึงตัดสินใจที่จะเลิกสงสัยก่อนจะลุกขึ้นนั่งอย่างเต็มตัว


          ความรู้สึกหนักอึ้งในหัวยังคงเล่นงานเขาไม่เลิก สงสัยว่าในหัวคงจะเป็นฟองน้ำที่อุ้มน้ำไว้อย่างเต็มที่ถึงได้หนักขนาดนี้


          เขาหย่อนปลายเท้าลงจากเตียงก่อนจะดึงผ้าห่มออกจากตัว สัมผัสได้ถึงความเย็นของเครื่องปรับอากาศที่ปะทะเข้ากับทุกส่วนในร่างกายของเขา เย็นไปทุกส่วนจนนึกว่าไม่ได้ใส่อะไรเลย


          ตาปรือ ๆ ก้มลงสำรวจร่างกายของตนก็พบว่า เขาไม่ได้ใส่อะไรเลย ล่อนจ้อน นี่เขานอนกับทากะด้วยสภาพแบบนี้หรอ เมาหนักขนาดที่แก้ผ้าทั้งตัวแบบนี้เลยหรอ


          ขาทั้งสองข้างพยุงให้เจ้าตัวลุกขึ้นจากเตียงเดินตรงไปยังห้องน้ำ เมื่อหัวได้สัมผัสกับน้ำเย็น ๆ จึงทำให้ฟองน้ำในหัวเริ่มทำงานอีกครั้ง


          เขารู้สึกได้ถึงความผิดปกติบนร่างกาย มีบางอย่างเปรอะอยู่ที่บริเวณหน้าขาของเขา มันแห้งกรังติดกับผิวแสดงให้เห็นว่าคงไม่ได้พึ่งเปื้อนเร็ว ๆ นี้ และเมื่อมองดี ๆ เหมือนว่าจะมีสีแดงคล้ายคราบเลือดปนอยู่ด้วย



          อะไรวะเนี่ย



          เขาพึมพัมกับตัวเอง ก่อนจะเดินไปอาบน้ำล้างตัวจนเสร็จ เดินกลับออกมาที่ห้องนอนอีกครั้ง และเหมือนว่าสายตาจะยังดีอยู่บ้างถึงได้เหลือบไปเห็นความผิดปกติบนเตียง ผ้าปูที่นอนที่มันควรจะสะอาดกลับมีคราบแห้งกรังของอะไรซักอย่างหยดเป็นวงหลายจุด แถมยังมีคราบสีแดงผสมอยู่ด้วย



          เกิดอะไรขึ้นวะเนี่ยยย

          เขาพยายามใช้ฟองน้ำประสิทธิภาพต่ำในหัวประติดประต่อเรื่องราวทั้งหมด เรื่องราวตั้งแต่เขาตื่นและพยายามนึกย้อนไปถึงเรื่องราวตั้งแต่เมื่อคืน


          เขาเมา ทากะก็เมา ใครมาส่งเขาที่ห้องก็แทบจำได้ หลังจากนั้นล่ะ เกิดอะไรขึ้น


          เหตการณ์ที่ผุดขึ้นมาในหัวทีละนิดทำให้เขาเริ่มประติดประต่อเรื่องราวได้ ทั้งสาเหตุของท่าเดินแปลก ๆ ของทากะ ทั้งที่มาของคราบที่ติดอยู่ที่ขาเขาและที่เลอะอยู่บนที่นอน


           และทันทีที่เขามั่นใจก็ลุกพรวดขึ้นจากเตียงควานหาโทรศัพท์ที่มันควรจะอยู่ใกล้ ๆ แต่ในเวลาแบบนี้มันกลับหายไปอยู่ตรงไหนไม่รู้ ความหงุดหงิดยิ่งทำให้เจ้าตัวงุ่นง่านมากขึ้น


          เขาเดินออกมาจากห้องนอนก็พบว่าเสื้อผ้าชุดที่เขาใส่เมื่อคืนถูกถอดทิ้งกระจายมาตั้งแต่หน้าประตูห้อง เขาก้าวขาไว ๆ ตรงไปยังกางเกงวอร์มสีดำที่ถูกถอดทิ้งไว้ก่อนล้วงเอาสิ่งที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงออกมา นิ้วเรียวเลื่อนปลดล็อคหน้าจอ กดไอคอนสีเขียวที่อยู่มุมล่างซ้ายของหน้าจอเลื่อนหารายชื่อที่ต้องการก่อนจะกดโทรออกทันที่


          เสียงสัญญาณรอสายที่ทำให้เขาตื่นเต้นกว่าเวลาปกติ รู้สึกเหมือนกับเสียงสัญญาณมันยาวกว่าปกติรึเปล่านะ ใจที่เริ่มเต้นระรัวอย่างรอคอยไม่นานเสียงสัญญาณก็หายไป แต่มีเสียงจากอีกฝั่งดังเข้ามาแทน



'อะไรของนายอีกวะ! ไอ้บ้าเอ๊ย! ไอ้สมองเน่า!'









TBC. รึเปล่า