เจออกันอีกแล้วครับ กับช่วงไทมส์ระบาย

ตอนนี้บนเดินทางมาถึงบรอตันแล้วครับ พ่อไม่ได้มาส่งที่บรอตัน ท่านแวปไปทำงานที่เมืองหลวง ผมคิดไว้อยู่แล้วล่ะครับ นานๆทีได้มาจาเยอรมันปล่อยท่านไปเถอะครับ ตอนนี้แม่ผมกำลังเดินวนเวียนถ่ายรูปเช็คอินกับทั่วทั้งเมือง เรากำลังนั่งรถลีมูซีน ไปยังบ้านน้า พวกเรามาเพียงเสื้อผ้าติดตัวกันคนละชิ้น และของสำคัญบางอย่าง อะๆ อาจจะสงสัยว่ามาเรียนทางไกลทำไมไมมีเสื้อผ้า ครับผม เรามาซื้อใหม่หมดเลยที่นี้ ทำไงได้ครับเงินมันเหลือ

" แม่ครับ ถ้าผมอยู่ไม่ได้จะทำไง "

ผมถามแม่ที่กำลังอัพรูปลงอินสตราแกรม จะดีมากครับแม่ถ้ามันไม่ติดหน้าผมกำลังหาว ผมเห็นนะครับ... 

" ลูกต้องอยู่ให้ได้จ้ะ "

เบสิคมากครับคำตอบ ผมรู้อยู่แล้วล่ะ 

ตอนนี้เรามาถึงบ้านของน้าแล้ว ครับ น้าของผมที่มีบ้านแต่ไม่อยู่ มีคนใช้เกือบยี่สิบ และพ่อบ้านอีกสาม จริงๆน่าจะพาโทมัสมาด้วย แล้วใครจะคอยให้ผมแกล้งล่ะเนี่ย

พ่อบ้านใส่ชุดเหมือนที่บ้านผมเด้ะ ตระกูลนี้มีรสนิยมคล้ายๆกันสินะ ผมเดินเข้าบ้านและไม่ได้หันกลับมาสนใจรถที่มาส่งเท่าไหร่ ครับ ด้วยความที่ผมไม่สนใจ .. แม่ผมก็ไม่ได้บอกลาหรืออะไรเลย สงสัยจะมีธุระต่อ ชีวิตพ่อแม่ผมก็แบบนี้ หาเวลามากินข้าวด้วยกันยังดีใจแทบบ้า

บางคนอาจจะคิดว่า เออนี้ไงยังมีน้องชาย ไม่ต่างกันเลยครับ ไอ้ตัวข้างๆที่ยืนเหว่ออยู่ก็คงคิดเหมือนกันกับผม ช่างเถอะ เข้าบ้านดีกว่า

"...นายน้อย"

พ่อบ้านร่างสูงเรียกผม ผมหันพรึ่บไปพร้อมกับเทมส์ นั้นนายเรียกใคร เรียกแล้วระบุชื่อด้วยสิ

" กระผมเซบาสเตียน ยินดีรับใช้ "

ผมพยักหน้าให้เล็กน้อยก่อนที่เซบาสเตียนหน้าโง่นั้นจะพาผมมาที่ห้อง

ผมและเทมส์อยู่กันคนละห้อง นั้นมันก็ดีแล้ว ขืนได้นอนห้องเดียวกับเจ้านั้นคงจะแปลกพิลึก

บ้านที่นี้่ก็ไม่เลว มีครบทุกอย่าง ครบมากๆ

แต่ทำไมมันเหงาแบบนี้ว่ะ ?...