"พ่อจะทำแบบนี้ไม่ได้น่ะ ! "

สวัสดีครับ ทุกคนคิดถึงผมไหม อ๋อ เสียงตะกี้เสียงผมเองแหละครับ ผมกำละ..

"แค่กี่ปีเองไทมส์ไปเรียนไกลบ้านหน่อยจะตายรึไง"

ครับ.. ผมและเทมส์กำลังถูกส่งไปเรียนที่บรอตัน เมื่อสักครู่นี้คือเสียงพ่อผมเอง เรากำลังกินอาหารมื้อเช้ากันที่ห้องโถงใหญ่กลางคฤหาสน์ ผมนั่งตรงข้างเทมส์และมีพ่อนั่งอยู่หัวโต็ะ และแม่นั่งตรงข้ามพ่อ เรากำลังกินอาหารมื้อเช้าสไตย์ฝรั่งเศษ หลังจากที่พ่อของผมเปิดประเด็นว่าจะส่งพวกผมสองคนไปอยู่กับน้าที่เมืองบรอตัน ทำให้ผมฉุนกึกขึ้นมา ทำไมอยู่ดีๆจะมาส่งพวกผมสองคนไปเรียนไกลบ้านขนาดนั้น

" ลูกคิดเองได้แล้วว่าทำไม พ่อถึงส่งไป "

เอาล่ะครับผมถึงจุดนี้คงงงกันใช่ไหมครับว่า คุณชายคิมทั้งสองคนที่มีผลการเรียนระดับท็อป เก่งดนตรี แต่ไม่ถนัดกีฬา การเข้าสังคมเป็นเลิศ แต่ทำไมถึงถูกด่าแบบนั้น

.

.

.

ใช่แล้วครับ พวกผมมันตัวแสบแห่งบ้านดันสแทน

วีรกรรมล่าสุดของพวกผมคือตัดสายยางของโทมัส และทำให้โทมัสหัวหมุนไปได้หลายวันเลย นี้ยังไม่นับรวมกับไปมีเรื่องกับพวกพี่ฝาแฝดแชมเบอร์มา อ๋อ วันก่อนผมพลักรูปปั้นแองเจิลล่าของพ่อตกลงมาจากชั้นสองเพียงเพราะมันเกะกะทางเดิมผม

เนี่ย ผมเป็นเด็กดีจะตายทำไมพ่อถึงไล่นะ :( ?

ตอนนี้คงงงใช่ไหมครับ ไหนบอกไม่ถูกกันกับฝาแฝดทำไมถึงรวมหัวแกล้งได้ดีเป็นปี่เป็นขลุ่ยแบบนั้น ใช่แล้วครับ เวลาพวกผมมีเรื่องสนุกหรือจะทำอะไรแสบๆ เหมือนมันเป็นอะไรที่สื่อถึงกันได้กับเทมส์ เราไม่จำเป็นต้องคุยหรือวางแผนการกันเลยสักครั้งในการทำเรื่องร้ายๆ นี้อาจจะเป็นข้อดีของแฝดก็ได้

ผมตัดชิ้นแฮมคำที่สองเข้าปากก่อนจะวางมีดและส้อมลงในแนวระนาบกับขอบจาน และหยิบผ้่ารองที่อยู่บนตักเช็ดปากและยกขึ้นมาวางบนโต็ะแสดงให้เห็นว่าผมอิ่มกับมื้อเช้าแล้วเพียงสองคำเท่านั้น และมันก็แสดงให้เห็นได้ดีเลยว่า ผมกำลังไม่พอใจพ่อมากๆ สายตาผมเหลือบไปเห็นเทมส์ที่เหมือนจะทำท่าทีเดียวกันกับผม ผมมองออกว่าน้องชายตัวดีของผมก็ไม่ชอบเช่นกัน

จริงๆแล้วการไปเรียนที่บรอตันก็ดูไม่มีปัญหาอะไรเพราะพี่ๆเขาที่รู้จักกันในวงการธุรกิจก็เรียนที่นั้นกันหมด ไม่แปลกถ้าเขาจะโดนส่งไปที่นั้น คงเป็นประโยชน์ทางธุรกิจของพ่ออีกล่ะสิ ไทมส์พยายามคิดแบบนั้นก่อนจะหันไปทางพ่อของตัวเองและยิ้มให้

" ถ้าพ่อต้องการแบบนั้น ผมจะไป "

สิ้นเสียงผมเทมส์ก็ลุกหนีออกไป คงไม่พอใจมากๆล่ะสิ ทุกคนอาจจะคิดว่า ทำไมผมถึงตัดสินใจไปแบบนั้น เพราะถ้าผมไป ยังไงเทมส์ก็ต้องไป .. แม่ผมที่นั่งกินข้าวอยู่เกาะแขนผมแล้วลูบไปมา ผมหันไปมองยิ้มๆให้กับแม่ แม่ไม่ต้องเป็นห่วงผมนะ ผมจะดูแลน้องให้ ไว้เรียนจบผมจะกลับมา 

ผมลุกขึ้นยืนและเตรียมตัวเดินตามไปหาน้องชายตัวเอง ในขณะที่กำลังจะเดินกลับห้องนั้น เสียงของพ่อผมก็ดังขึ้นมาตามเหมือนเป็นของฝากส่งท้าย

" ลูกตัดสินใจถูกแล้วไทมส์ "

จริงเหรอครับพ่อ ให้ผมไปบรอตันแบบนั้น จะดีจริงๆเหรอครับ ?