นาฬิกาบอกเวลาสี่ทุ่ม ร่างหนานั่งพลิกแฟ้มงานในมือไปมาอยางเคร่งเครียด
เมื่อการประชุมหุ้นส่วนไม่เป็นไปตามที่หวัง จึงเป็นเหตุผลที่ทำให้คังดงโฮมีสีหน้าเครียดเช่นนี้



เกิดรอยร้าวเล็ก ๆ ขึ้นภายในบริษัท สาเหตุจริงๆเกิดขึ้นที่ตัวบุคคลเสียมากกว่า
รอยร้าวที่ไม่มีวันสมานกลับเป็นเหมือนเดิมได้
เริ่มเกิดการแบ่งพรรคแบ่งพวกกันขึ้นภายในกลุ่มหุ้นส่วน
รู้แต่ว่าต้องรวบรวมพรรคพวกให้ได้มากที่สุดก่อนที่ฝ่ายตรงข้ามจะได้อีกหนึ่งคนสำคัญไป



คนสำคัญคนสุดท้ายที่จะทำให้คังดงโฮสามารถดำรงตำแหน่งสูงสุดในฐานะประธานใหญ่ของบริษัทแห่งนี้ต่อไปได้



แอ๊ด



เสียงแง้มประตูห้องทำงานดังขึ้น เลขาคนสนิทโค้งให้ดงโฮเพื่อเป็นการขออนุญาตก่อนจะเอ่ยจุดประสงค์ของการเข้ามาพบ
“ ผมมาเตือนเผื่อคุณจะลืม “
“ มาแล้วเหรอ “
“ ของขวัญของคุณรออยู่บนห้องแล้วครับ “
“ ของขวัญของฉัน .. เด็กนั่น ชื่ออะไรนะ “
“ ควานลินครับ ไล ควานลิน อายุ 20 ปี “
“ เตรีวมเด็กนั่นให้พร้อม คืนนี้ห้ามให้ใครมากวน “
เลขาคนสนิทพยักหน้าตอบรับพร้อมเดินออกไปจากห้องทำงานสั่งลูกน้องทุกคนอย่างชัดเจนให้ปฏิบัติตามคำสั่งอย่างเคร่งครัด



สี่ทุ่มครึ่ง ร่างหนาบิดขี้เกียจเบาๆก่อนจะลุกออกจากโต๊ะทำงาน
พักงานไว้เท่านี้ก่อน ตอนนี้เขามีเรื่องสำคัญกว่าที่ต้องจัดการ
‘ ของขวัญ ‘ ชิ้นใหม่น่าตาน่ารักกำลังรออยู่ที่ห้องนอน
จะไม่ให้รีบได้ไง จริงไหม



ประธานหนุ่มเข้าไปอาบน้ำชำระร่างกายและความเมื่อยล้าที่สะสมมาทั้งวัน
เสียงน้ำจากฝักบัวหยุดไปแล้ว ปราฏร่างกำยำของดงโฮที่ตอนนี้ถูกผ้าเช็ดตัวผืนบางคลุมสัดส่วนท่อนล่างเอาไว้
ไม่นานผ้าเช็ดตัวผืนนั้นก็ถูกสะบัดทิ้งไปอย่างไม่ใยดี
มือหนาเอื้อมไปหยิบเสื้อคลุมเนื้อผ้าดีมาสวมใส่แทน



ถ้าไม่ใส่อะไรเลย เดี๋ยวเด็กมันจะตกใจ



เมื่อจัดการตัวเองเสร็จเรียบร้อยแล้วไม่รอช้าก็ตรงดิ่งไปยังห้องพักที่จัดเตรียมไว้สำหรับของขวัญชิ้นสำคัญ
บอดี้การ์ดที่ยืนอยู่ตามทางเดิมโค้งให้ประธานหนุ่มด้วยความเคารพ
พร้อมเดินออกจากบริเวณนั้นอย่างพร้อมเพรียง
เหลือเพียงการ์ดมือดี 2 คนที่ประจำอยู่บริเวณทางขึ้นบันได



เพราะต่างคนก็ต่างรู้ดีว่า เวลาแห่งความสุขนี้ ไม่ควรมีใครไปรบกวน



เมื่อเปิดประตูห้องเข้าไปก็พบเด็กหน้าหวานร่างสูงโปร่งนั่งอยู่ปลายเตียงโดยที่ยังใส่เสื้อผ้าครบทุกชิ้น

เมื่อเห็นดงโฮ เด็กน้อยจึงลุกขึ้นยืนทันที

“ ไม่มีคนบอกนายให้เตรียมตัวรอรึไง “
ชักจะหงุดหงิดขึ้นมาเสียแล้ว
เผลอขึ้นเสียงดังใส่คนตรงหน้า จนเผลอทำให้ร่างบางถอยหลังหนีด้วยความหวาดกลัว



“ กลัวฉันทำไม “
ท่าทีหวาดกลัวของ ‘ ควานลิน ‘ ของขวัญของเขาทำเอาดงโฮค่อนข้างแปลกใจ
ไหนบอกว่าเด็กมันเต็มใจมา ?

นี่เขาเสียงดังมากเกินไปงั้นเหรอ ?



“ ผ..ผมไม่ .. ไม่เอา “
“ หมายความว่าไง “
“ ป..ปล่อยผมไปเถอะ “
“ ก็รู้อยู่ว่าไม่มีทาง “



ร่างบางถอยหลังไปชนกับเตียงทำให้ตอนนี้ควานลินล้มแหมะไปอยู่บนเตียงเปิดโอกาสให้ชายหนุ่มเข้ามาประชิดตัวได้ง่ายขึ้น
มือหนาเชยคางเรียวสวยขึ้นมาเพื่อบังคับให้เด็กหนุ่มสบตาเขา
“ ไม่เห็นมีอะไรต้องกลัวสักนิด ยังไงซะ คืนนี้ฉันมีเวลาอยู่กับนายทั้งคืน “



โน้มใบหน้าลงไปจูบน้ำตาที่ไหลลงบนแก้มใสอย่างแผ่วเบา
กดริมฝีปากลงไปซ้ำ ๆ กับกลีบปากบาง กระทำทุกอย่างด้วยความนุ่มนวล



ความรู้สึกอบอุ่นแผ่ซ่านไปยังควานลิน จนทำให้ร่างบางที่ไม่ค่อยเต็มใจเริ่มคล้อยตามจูบนั้นไปเสียแล้ว
ลิ้นร้อนเริ่มรุกล้ำเข้าไปชิมความหวาน เกี่ยวหวัดเอาทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นของเด็กน้อยมาหยอกล้อ
มือเล็กๆทุบหลังชายหนุ่มเป็นสัญญาณบอกว่าให้หยุดการกระทำเพราะร่างบางกำลังจะหายใจตามไม่ทัน



“ ค..คุณ “
“ หือ “
“ ขอไปอาบน้ำได้ไหม “
“ สิบนาทีเท่านั้น “
เด็กน้อยพยักหน้าหงึกหงักสองครั้ง ขณะที่กำลังจะลุกไป
ชายหนุ่มขโมยจูบเข้าที่แก้มใสเสียเต็มรัก
ส่งผลให้ร่างบางเขินแดงไปทั้งตัว



ของขวัญชิ้นนี้ กว่าจะได้มาเลือดตาแทบกระเด็น
ไม่มีวันที่จะปล่อยให้เด็กหนุ่มตรงหน้าตกไปเป็นของฝ่ายตรงข้ามไม่มีวัน



รอยร้าวในบริษัทเกิดขึ้นจากคนเพียงสองคน
สำหรับคังดงโฮ เรื่องส่วนตัวก็คือเรืองส่วนตัว
ธุรกิจก็คือธุรกิจ เจ้าตัวสามารถแยกบทบาทได้ดี
แต่เหมือนอีกฝ่ายจะไม่ได้คิดเหมือนกันเขา



ไล ควานลิน เหมือนสิ่งของที่ถูกแย่งไปแย่งมา
ระหว่างคนสองคน
ชายอีกคนก็มีความปรารถนาอย่างแรงกล้าที่อยากได้ร่างบางไปเป็นของเล่น เมื่อเบื่อก็เขี่ยทิ้งไป



ชายอีกคนหนึ่งก็ปรารถนาอยากได้ควานลินเช่นกัน
แต่จุดประสงค์ต่างกันเท่านั้นเอง
คังดงโฮไม่ได้ต้องการให้ควานลินเป็นเพียงของเล่นแต่ต้องการให้ร่างบางมาเป็นคนของเขา
แค่เป็นของคังดงโฮคนเดียว



ในเมื่อชายสองคนมีความปรารถนาเหมือนกัน
ไม่ใครก็ใครต้องเป็นผู้แพ้
แน่นอนว่าผู้แพ้คนนั้นไม่ใช่คังดงโฮ



นี่อาจเป็นต้นเหตุที่ทำให้เกิดเรื่องวุ่นวายอยู่ตอนนี้
เรื่องบ้าๆ เหตุผลบ้าๆ เมื่อนำเรื่องส่วนตัวมาปนกับงาน
ทุกอย่างมันก็พังอย่างที่เห็นนี่แหละ
จากรอยร้าวเล็กๆขยายเป็นวงกว้างขึ้นเรื่อยๆ



เฝ้าถามตัวเองว่ามันคุ้มไหมกับการที่ต้องแลกมา
ก็ตอบไม่ได้เหมือนกัน แต่อย่างไรก็ตาม
ในตอนนี้ ควานลินอยู่กับเขาแล้ว แม้จะกึ่งเต็มใจกึ่งไม่เต็มใจก็เถอะ



แต่ใครจะสน แม้ตอนนี้ควานลินยังไม่รักเขา
แต่ต่อจากนี้ไป ยังไงควานลินก็ต้องรักเขาได้เพียงคนเดียวเท่านั้น

เพราะยังไงซะ คืนนี้เจ้าเด็กตัวบางก็ต้องตกเป็นของเขาอยู่ดี

เสียงประตูห้องน้ำดังขึ้น ปรากฏร่างขาวเนียนถูกคลุมทับด้วยเสื้อคลุมอาบน้ำ
ใบหน้าหวานมีหยดน้ำเกาะบางส่วนยิ่งเพิ่มเสน่ห์ให้ร่างบาง



“ มาที่เตียงเร็ว “
ยิ้มกรุ้มกริ่มที่มองเพียงแวบเดียวก็รู้ว่าคนบนเตียงต้องการอะไร
แต่ควานลินก็ได้แต่ทำตามคำสั่งนั้นไป



จะว่าไม่เต็มใจก็ไม่ใช่
เต็มใจมั้ง



ไล ควานลิน ก็เหมือนแมงเม่าตัวน้อยๆที่กำลังบินเข้ากองไฟ
คัง ดงโฮ เปรียบเสมือนกองไฟที่กำลังจะแผดเผาควานลิน
รู้อย่างนั้น ควานลินก็ยังเลือกที่จะบินเข้าไปอยู่ดี



ก็เขาเลือกแล้ว ...



ร่างบางค่อย ๆ นั่งลงบนเตียงข้างชายหนุ่มอย่างกล้าๆกลัวๆ
ดงโฮเห็นดังนั้นจึงรีบรั้งร่างควานลินให้มาอยู่ภายใต้อาณัติทันที
กลิ่นสบู่หอมอ่อนๆทำเขาร่างหนาเริ่มทนไม่ไหวอีกต่อไป



มอบจูบหนักๆให้ร่างบางตรงหน้า จูบที่เต็มไปด้วยความปรารถนา เต็มไปด้วยความกระหาย
แต่ถึงอย่างนั้นควานลินก็ไม่รู้สึกเจ็บหรือหวาดกลัวอีกต่อไป
เพราะความอบอุ่นที่อีกฝ่ายส่งมามันทำให้เจ้าตัวรู้สึกปลอดภัยและวางใจได้
แม้จะเด็กกว่าคนตรงหน้านี้มาก 

แต่ควานลินก็รับรุ้ว่าคืนนี้เขาต้องตกเป็นของชายตรงหน้านี้แน่นอน

 หนีตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์แล้ว



ในทีแรกที่ตัดสินใจมา รู้อยู่แล้วว่าคงมีเรื่องอย่างว่า
แต่แค่ไม่คิดว่ามันจะรวดเร็วอย่างนี้



คิสมาร์สสีกุหลาบถูกแต่งแต้มตามซอกคอและแผ่นอกขาวเต็มไปหมด
ไม่รู้ว่าเพราะกลิ่นสบู่หรือกลิ่นกายหอมๆจากร่างบางที่มันยั่วเย้าร่างหนาให้ก้มลงไปประทับตราซ้ำๆ
“ อือ คุณ มันเจ็บ “
เสียงเล็กๆร้องออกมาเพราะรู้สึกแสบบริเวณผิว
คนโตกว่ายอมหยุดการกระทำนั้นทันทีแต่เปลี่ยนไปมอบจูบให้กับร่างบางแทน
จูบซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่มีเบื่อ ของขวัญของเขาหวานไปทั้งตัวเลย



จงใจบดเบียดกายกำยำที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามลงไปหาคนตัวเล็ก ปลุกปั่นความต้องการของควานลินขึ้นมาอย่างคนขี้แกล้ง
มือหนากระตุกปมเชือกที่มัดอยู่ที่เอวบางออกไปอย่างง่ายดาย
แหวกสาบเสื้อคลุมออกจากกันช้า ๆ ในที่สุดร่างกายขาวผ่องก็ไร้อาภรณ์ใดๆปลกคลุม
“ ถอดให้ฉันบ้าง “
ก้มลงกระซิบข้าง ๆ หูคนตัวเล็กอย่างจงใจ
แถมยังจับมือเล็กๆให้หยุดไว้ที่ปมเชือกและออกแรงกระตุกเองจนปมเชือกคลายในที่สุด
แก้มใสเริ่มขึ้นสีแดงเมื่อเห็นแผงอกที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม รอยสักรูปดาวที่แผ่นอกทำควานลินหน้าร้อนขี้นมาทันที



“ ถอดสิ “
มือบางแหวกสาบเสื้อให้หลุดออกจากหัวไหล่ ในที่สุดทั้งคู่ก็ไม่มีอาภรณ์ใดๆคลุมตัวเลยสักชิ้น
“ นาย .. หวานมากรู้ตัวไหม “
“ อึก คุณ เบา ๆ หน่อย “
เสียงหวานร้องท้วงทันทีเมื่อชายหนุ่มเริ่มเกมรักขึ้นอย่างรวดเร็ว
“ คัง ดงโฮ ฉันชื่อคัง ดงโฮ และนายเป็นของฉัน“
“ อือ ผมเป็นของคุณดงโฮ“



ร่างกายสอดประสานกันเป็นหนึ่งเดียว เสียงเตียงกระทบกับผนังดังเป็นจังหวะเดียวกันกับจังหวะรัก
ร่างบางบิดเร่าอย่างคนต้องการ ควานลินไม่ต้องร้องขอ

เห็นดังนั้นชายหนุ่มก็เติมเต็มสัมผัสนั้นอย่างเปี่ยมล้น
เลือดสีสดไหลเปื้อนผ้าปู่ที่นอนสีขาว สงสารคนตัวเล็ก แต่ขณะนี้เขาก็ไม่สามารถหยุดการกระทำได้จริงๆ
ได้แต่เล้าโลมปลอบประโลมเพื่อให้ร่างบางคลายจากอาการเจ็บปวดนั้น
และไม่นานต่างคนต่างปลดปล่อยความต้องการที่มีให้กันอย่างท่วมท้น



ทันทีที่คลื่นพายุอารมณ์สงบลง ประธานหนุ่มดึงเจ้าของกายขาวบางเข้ามากอดไว้ในอ้อมกอด
จูบขมับเบาๆหนึ่งครั้ง เพียงหนึ่งครั้งเท่านั้นความอบอุ่นก็แผ่ซ่านไปทั่วจนลืมความเจ็บปวดไปหมดสิ้น



ก๊อก ก๊อก 

เสียงเคาะประตูดังขึ้นขณะที่บทรักเพิ่งจบลงไม่นาน


ประตูถูกเปิดออกโดยเลขาคนสนิท
สีหน้าไม่สบอารมณ์ของประธานหนุ่มทำเอาเลขาเสียวสันหลังวาบขึ้นมาทันที



รู้ดีว่าเวลานี้ไม่ควรมาเคาะประตูรบกวน เจ้านายก็ได้สั่งและกำชับไว้แล้ว
ถ้าไม่ใช่เรื่องคอขาดบาดตาย เขาคงไม่มาเคาะประตูเป็นแน่



เมื่อเดินเข้ามาข้างในก็เห็นคนเป็นเจ้านายนอนกอดร่างขาว ๆ ของหนุ่มน้อยควานลินที่ขณะนี้กำลังนอนเหนื่อยหอบอยู่
สายตาคมกริบถูกส่งมาทางเลขาจนเขาต้องหมุนตัวหันหลังให้



“ ก็รู้ๆอยู่ว่าฉันไม่ชอบให้มองคนของฉัน “
“ ขอโทษครับท่าน “
เผลอมองนิดเดียวก็ไม่ได้ กลัวแล้ว ...



“ คนของฝ่ายนั้นมาเต็มหน้าบ้านเลยครับ “
“ เหรอ เดี๋ยวออกไป “
เลขาคนสนิทหมุนตัวกลับไปโค้งให้เจ้านายหนึ่งครั้งแล้วรีบผลุนผลันออกจากห้องไปทำธุระต่อทันที



“ เดี๋ยวฉันมานะ รออยู่ในนี้เงียบๆ “
กดจูบลงบนหน้าผากร่างบางหนึ่งครั้ง มือหนาเลิกผ้าห่มออกหยิบชุดคลุมมาสวมไว้ลวกๆ
มือเล็กๆดึงชายเสื้อคลุมไว้ จนเจ้าของเสื้อคลุมต้องหันไปมองด้วยความสงสัย
“ คุณ..จะกลับมาไหม “
ช้อนสายตาลูกกวางน้อยใส่อีกฝ่าย รอยยิ้มปรากฏขึ้นที่มุมปากของชายหนุ่มอย่างอดไม่ได้
“ ถามทำไม หืม “
“ ก็..ถึงผมจะไม่รู้อะไรมาก แต่ตอนนี้คุณตกอยู่ในอันตรายไม่ใช่เหรอ แล้วคุณกำลังจะออกไป .. อะ “
ประโยคยาวๆถูกหยุดโดยริมฝีปากหนา ดูดกลืนทุกสิ่งอย่างอยู่ชั่วครู่ก่อนจะผละออกไป
“ ไล ควานลิน เป็นห่วงฉันเหรอ “
“ ก็ผมมีแค่คุณ “
“ ไม่ต้องห่วง ฉันมีเวลากับนายทั้งคืน บอกไปแล้วไม่ใช่เหรอ “
กดจูบลงที่ขมับหนึ่งครั้งแล้วเดินออกไปจากห้องทันที ไม่ทันที่ร่างจนพ้นประตูห้อง เสียงใสๆกลับเรียกดงโฮไว้อีก
“ ระวังตัวนะครับ “
ไม่มีคำพูดใดๆ มีเพียงรอยยิ้มเล็กๆที่ส่งให้ร่างบางที่นอนเปลือยอยู่บนเตียง




ความรู้สึกบางอย่างตีรวนขึ้นมาในอกอย่างสับสน
ควานลินไม่เข้าใจว่าทำไมจะต้องรู้สึกห่วงคนๆนั้น
แต่ชีวิตนี้เจ้าตัวก็ไม่ได้มีใครอีกแล้ว มีแต่เขาคนนั้น
ถึงแม้จะไม่รู้จักนิสัยใจคอกันเลยสักนิด
แต่เขาก็ตกเป็นของร่างหนาไปแล้ว
มันก็น่าห่วงไหมล่ะ ....



คัง ดงโฮ ไม่เคยผิดสัญญา
กลับมาในสภาพที่สมบูรณ์ร้อยเปอร์เซนต์
พร้อมเดินส่งยิ้มเจ้าเล่ห์มายังควานลิน



“ คุณมาแล้ว “
ใบหน้าหวานซุกลงกับหน้าท้องแกร่ง พฤติกรรมเหมือนลูกแมวทำเอาชายหนุ่มอยากจะจับร่างบางนี้ทำโทษเสียให้เข็ด
โทษฐานชอบยั่ว ...



“ นายนี่มันน่ารักจริงๆ ไล ควานลิน “
และแล้วคังดงโฮก็ใช้เวลาที่เหลือทั้งคืนไปกับของขวัญชิ้นใหม่ของเขา
ซ้ำแล้วซ้ำเล่าที่ตักตวงความหวานทุกหยาดหยดจากร่างบางตรงหน้าไม่รู้เบื่อ
หวานไปหมดทั้งตัวเลย ไล ควานลิน