‬

‪**แนะนำให้เปิดเพลง หากฉันตาย - 60miles ประกอบการอ่าน**‬


‪เคยมองว่าการจบชีวิตลงเป็นเรื่องตลก‬
‪เคยมองว่าการจบชีวิตลงเป็นวิธีหนีปัญหาที่บ้าที่สุด‬
‪พอต้องมาประสบพบเจอกับตัวเองก็ได้เข้าใจ‬
‪เข้าใจอย่างถ่องแท้เลยทีเดียว‬

‪ปัญหาทุกปัญหามันไม่ได้มีทางออกเสมอไปหรอก‬
‪เมื่อมันไม่มีทางแก้ และตัวเขาเองก็เป็นตัวปัญหา‬
‪การเลือกจบชีวิตลงด้วยตนเองคงเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด‬

‪เพื่อไม่ให้คนที่อยู่ข้างหลังเจ็บปวด‬
‪เพื่อให้เขาคนนั้นไม่ต้องรู้สึกผิด‬
‪ควานลินยอมจากไปเอง‬

‪มันยากที่จะทำใจยอมรับ‬
‪แม้แต่ตัวควานลินเองยังยอมรับมันไม่ได้‬
‪แล้วคังดงโฮจะรับเรื่องนี้ไหวได้ยังไง‬

‪ไม่มีทาง‬
‪ควานลิน รังเกียจตัวเองเหลือเกิน‬

‪เรื่องที่เกิดขึ้นทำใช้ชีวิตรักพลิกผันจากหน้าเป็นหลังมือ‬

‪แค่คิดว่าจะต้องอยู่ต่อไปด้วยความทุกข์‬
‪เขาเองก็ไม่อยากจะอยู่แล้ว‬

‪เมื่อตื่นมาก็พบว่าควานลินไม่ได้เป็นของดงโฮผู้เดียวอีกต่อไป‬
‪สัมผัสหยาบกร้านจากมือชายนับไม่ถ้วน‬
‪แตะต้องผิวขาวนวลอย่างน่ารังเกียจ‬

‪เจ็บใจ ‬
‪อยากจะสู้ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เลย‬

‪มันจบแล้ว ‬
‪ร่างบอบช้ำเกินเยียวยาของควานลินนอนร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่บนเตียงกว้าง‬
‪กว่าคังดงโฮจะมาพบ มันก็สายไปเสียแล้ว‬

‪‘หลิน ข ..ขอโทษ’‬
‪‘อย่ามาแตะหลิน!’‬
‪‘ได้โปรด พี่ขอโทษ’‬
‪‘ฮึก ผมสกปรกเกินไป’‬

‪เพราะอย่างนั้นเขาถึงเป็นตัวปัญหาของคังดงโฮ‬

‪จากคนที่เคยร่าเริง เคยสดใส‬
‪เปลี่ยนไปเป็นคนละคน ‬
‪ไม่ยิ้ม ไม่พูด ไม่จากับใคร‬
‪แม้แต่กับดงโฮเอง ควานลินก็ไม่พูด‬

‪ทุกคืนร่างบางต้องตื่นจากฝันร้าย‬
‪ฝันร้ายที่เป็นจริง มันรู้สึกแย่เอามากๆ‬

‪และทุกคืนความลินก็จะได้รับอ้อมกอดที่แสนอบอุ่น‬
‪คอยปลอบประโลมยามเสียใจเสมอ‬
‪อ้อมกอดนี้มันช่างอบอุ่นยิ่งนัก‬
‪รู้สึกปลอดภัย รู้สึกสบายใจ‬

‪คัง ดงโฮ ก็เสียใจไม่ต่างจาก ไล ควานลิน‬
‪เสียใจ ที่ปกป้องคนรักไม่ได้‬
‪เสียใจ ที่ควานลินต้องถูกทำระยำเยี่ยงนี้‬

‪คัง ดงโฮ ไม่คิดรังเกียจ ‬
‪เพราะถือว่าเป็นความผิดของตัวเองส่วนหนึ่ง‬

‪คนเป็นพี่เอาแต่บอกว่าไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ‬
‪พร่ำบอกซ้ำแล้วซ้ำเล่าเพื่อให้คนตัวเล็กมั่นใจ‬
‪แต่คำว่าไม่เป็นไรของดงโฮ มันเหมือนมีดกรีดลงกลางใจของควานลินทุกครั้งที่ได้ยิน‬

‪‘พี่จะดูแลเราไปแบบนี้ เพราะฉะนั้นไม่ต้องร้องนะ’‬
‪มือหนาเกลี่ยน้ำตาออกจากแก้มใสอย่างเบามือ‬
‪จูบขมับของคนรักอย่างอ่อนโยน ‬
‪คัง ดงโฮน่ะดีเกินไปแล้ว ‬
‪และควานลินคิดว่า ... เขาสกปรกเกินไป ‬
‪ไม่คู่ควรต่อความรักบริสุทธิ์นี้‬

‪ขอโทษนะพี่ดงโฮ‬

‪มือเล็กๆเขียนจดหมายสั่งลาไว้หนึ่งฉบับ ‬
‪เขียนไปร้องไห้ไป น้ำตาบางส่วนหยดลงบนจดหมาย‬
‪มันยากเหลือเกิน ที่ต้องบอกลาคนที่รัก‬
‪มันยากที่จะทำใจยอมรับ แต่ก็ไม่เป็นไร‬
‪เพราะหลังจากนี้ ควานลินไม่ต้องยอมรับอะไรอีกแล้ว‬

‪วางซองจดหมายทิ้งไว้บนโต๊ะ พร้อมสูดลมหายใจเข้าอย่างแรง‬
‪เป็นสัญญาว่า ควานลินพร้อมจะไปแล้ว‬
‪มือเรียวเปิดลิ้นชัก หยิบมัจจุราชสีดำขลับมาจ่อไว้ที่ศรีษะตนเอง‬
‪น้ำตาไหลอาบแก้มใสนับไม่ถ้วน ดวงตาบวมช้ำน่าสงสารเหลือเกิน‬

‪“หลินรักพี่ที่สุดเลยนะ แต่หลิน..อยู่ไม่ไหวจริงๆ”‬
‪“ขอโทษนะ”‬

‪“หลิน อย่า !!!!! “‬
‪เสียงทุ้มดังขึ้นเพื่อห้ามคนรัก ‬
‪แต่ไม่ทัน ...‬

‪ปัง !‬

‪เสียงลั่นไกปืนดังขึ้นหนึ่งนัด พร้อมกับร่างของควานลินที่ล้มไปตามแรงโน้มถ่วง‬
‪ความรู้สึกสุดท้ายที่รับรู้ได้ก็คือความอบอุ่นจากอ้อมกอดของคนเป็นพี่‬
‪ที่ขณะกำลังใจสลายกับการจากไปของควานลิน‬

‪ควานลินจากไปแล้ว‬
‪เหลือแต่ดงโฮที่กอดร่างไร้วิญญาณของควานลินไว้‬
‪และร้องไห้ปานจะขาดใจ‬

‪“ทำไมทำแบบนี้ ฮึก ทำไมทิ้งพี่ไปแบบนี้”‬

‪เป็นครั้งแรกที่ดงโฮรู้สึกเหมือนจะตาย‬
‪หายใจไม่ออก มันตื้อไปหมด ‬
‪เหมือนคนกำลังขาดออกซิเจน‬
‪การสูญเสียควานลินมันยากเกินที่จะทำใจ‬

‪มือหนาแกะเปิดซองจดหมายของควานลิน‬
‪ลายมือน่ารักเป็นระเบียบเรียบร้อยทำเอาดงโฮยิ้มออกมา‬

‪หนึ่งหยด สองหยด สามหยด ..‬
‪น้ำตาไหลออกจากดวงตาคู่สวยสีเฮเซลนัท‬
‪ที่ครั้งหนึ่งควานลินเคยบอกว่าชอบหนักหนา‬


‪ถึง พี่ดงโฮ คนที่หลินรักที่สุดในชีวิต‬

‪พี่เป็นทุกอย่างของผมนะรู้ตัวบ้างไหม คนบ้า‬
‪พี่เป็นเหมือนพระอาทิตย์ในวันที่หิมะตก‬
‪อบอุ่น ใจดี จริงใจ และรักผมเอามากๆ‬
‪อ้อมกอดของพี่คอยเติมเต็มทุกความรู้สึกของผม‬
‪พี่เป็นเหมือนออกซิเจนของผม พี่เข้ามาทำให้ผมรู้สึกว่า‬
‪ผมน่ะ ขาดพี่ไม่ได้เลยแม้สักวินาทีเดียวก็เถอะ‬
‪ผมรักพี่นะ รักพี่มาก ๆ เพราะรักมากถึงต้องทำแบบนี้‬
‪พี่เอาแต่พูดว่าไม่เป็นไร จนผมรู้สึกว่าผมไม่คู่ควรกับความรักของพี่อีกต่อไป‬

‪“ มันไม่เป็นไรจริงๆ ฮึก “‬
‪น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าหยดลงบนกระดาษ‬

‪ให้อภัยผมเถอะนะ ได้โปรด ให้อภัยเด็กคนนี้‬
‪สัญญาได้ไหม ว่าพี่ต้องกินข้าวให้ตรงเวลา‬
‪สัญญานะว่าจะไม่ตื่นสาย ไม่มีผมคอยปลุกแล้วรู้ไหม‬
‪ถ้าวันไหนทำงานเหนื่อยๆมาพี่ต้องรีบเข้านอนนะ‬
‪ไม่มีผมคอยส่งพี่เข้านอนเหมือนอย่างเคยแล้วนะ‬
‪ได้โปรด ให้สัญญากับผม .. พูดสิ พูดสิครับ‬

‪“ พี่สัญญา “‬
‪ได้แต่หวังว่าควานลินจะรับรู้คำพูดของเขา‬

‪ผมว่าแล้วพี่ต้องพูด มีอีกอย่างที่ผมอยากจะบอกพี่‬
‪และผมคงไม่มีโอกาสบอกพี่อีกต่อไปแล้ว‬
‪แต่อยากให้พี่จำคำนี้เอาไว้นะ ‘ควานลินรักดงโฮ’‬
‪รักพี่มากๆเลยนะ ถึงผมจะไม่ได้อยู่ข้างๆพี่‬
‪แต่ความรักของผมจะอยู่ตลอดไป‬
‪ขอบคุณที่มอบความรักให้ผมมากมายเหลือเกิน‬

‪ลาก่อนครับ พี่จ๋าของหลิน‬

‪ทิ้งตัวลงกับพื้นห้องอย่างเสียใจ กอดกระดาษแผ่นบาง‬
‪ที่ควานลินใช้บันทึกตนเองไว้แน่น ‬
‪ราวกับว่ามันจะทดแทนอ้อมกอดของควานลินได้‬