ไล ควานลิน (22)




แสงอาทิตย์ลอดเข้ามาทางผ้าม่าน
ปลุกคนที่กำลังนอนหลับใหลอยู่บนเตียง
เปลือกตาอันหนักอึ้งกระพริบถี่เพื่อปรับโฟกัส


ไม่ชอบความรู้สึกแบบนี้เลย
ความรู้สึกที่ว่าเขานั้นว่างเปล่า



ไม่มีคนนอนอยู่ข้างๆเหมือนเดิม
ไม่มีเจ้านอนรอยยิ้มน่ารัก


คิดถึง อยากเจอ
อยากทำอะไรอีกหลายอย่าง


เวลาสี่ปีมันอาจจะเร็วสำหรับบางคน
แต่สำหรับคนที่เฝ้ารอคอยสี่ปีมันช่างเป็นระยะเวลาที่ยาวนาน
อีกไม่นาน เขาจะได้เจอร่างบางเจ้าของหัวใจเสียที
อีกแค่อาทิตย์เดียวเท่านั้น



ใครจะรู้ว่าผู้ชายอายุอานามปาไปสามสิบ
จะตกหลุมรักหนุ่มน้อยวัยสิบเแปดปี


รอยยิ้มน่ารัก แก้มใสสีชมพูระเรื่อ
ปากแดงจัดโดยที่ไม่แต่งเติมอะไร
ทุกอย่างที่เป็นควานลินล้วนแล้วแต่น่าเอ็นดู


‘คัง ดงโฮ’ ปล่อยให้เด็กคนนี้เข้ามามีอิทธิพลต่อหัวใจของเขามากไปแล้ว
และเจ้าตัวก็ออกจะชอบมากเสียด้วย


ความรักที่ก่อตัวขึ้นในช่วงระยะเวลาสั้นๆที่อยู่ด้วยกัน
หากแต่ว่าในวันนั้น ‘ควานลิน’ ยังเด็กเกินไป

ควานลินยังเป็นแค่เด็กนักเรียนมัธยมปลายเลยด้วยซ้ำ

อายุเขาและควานลินห่างกัน 1 รอบพอดี
คบกันไปก็มีแต่เสียหาย ไม่ใช่เขา แต่เป็นควานลิน


แม้จะรักจะชอบกันแค่ไหน ก็ต้องยอมปล่อยควานลินไป
แม้ในตอนแรกร่างบางจะงอแงไม่ยอมลดระดับความสัมพันธ์ก็ตาม

แต่ใช่ว่า ‘คังดงโฮ’ จะอยากลดระดับความสัมพันธ์นี้ลง
และใช่ แน่นอนว่าไม่อยาก


เขาน่ะรักควานลินจะเป็นบ้าอยู่แล้ว
รัก รักจนบางทีก็กลัวจะห้ามใจตัวเองไม่ได้


อยากจะคบกับควานลินในฐานะคนรัก
อยากจะทำให้พื้นที่ทุกตารางนิ้วบนตัวขาวๆของควานลิน

เป็นของเขาแต่เพียงผู้เดียว
แต่ในขณะนั้น .. เขาทำไม่ได้


แต่เพราะรักอย่างเดียวมันไม่พอ
ทั้งสองจึงต้องแยกจากกันอย่างจำยอม


ในวันที่ควานลินจะบินไปเรียนต่อ
ผู้ชายอายุสามสิบกลับต้องเสียน้ำตาให้ร่างบางอย่างอดไม่ได้

ทันทีที่ควานลินเดินเข้าเกทไป
ผู้คนทั่วทั้งสนามบินหันมามองด้วยความสนใจ
ช่างแม่งประไร ก็เขารักของเขานี่


‘พี่จะไม่รอก็ไม่เป็นไรนะ หลินเข้าใจ’
แม้จะพูดอย่างนั้น แต่สีหน้าของควานลินไม่ได้ดูโอเคเลย

นิ้วเรียวเกลี่ยน้ำตาบนแก้มใสอย่างเบามือ
เพราะกลัวคนตรงหน้านี้จะแหลกสลายไปเสียก่อน

ลูบหัวคนตัวเล็กเบา ๆ บีบแก้มใสที่เคยเข้าไปจูบเป็นประจำ
ใจหาย นี่เขาต้องไม่ได้เห็นควานลินไปอีกสี่ปีเลยเหรอ


ถ้าเขาสามารถคบกับควานลินได้
โดยที่ไม่ต้องคำนึงถึงความเหมาะสมใดๆ
ไม่ต้องแคร์อะไรบนโลกใบนี้
คังดงโฮจะไม่ยอมให้ร่างบางห่างกายเด็ดขาด



‘พี่รักเรานะ’
‘อื้อ ไว้หลินจะกลับมาพูดคำนั้นวันที่หลินโตมากพอนะ’
‘เข้าใจครับ’
‘ตอนนี้เอาแบบนี้ไปก่อน’

ประทับริมฝีปากแนบเข้ากับริมฝีปากของคนเป็นพี่อยู่เนิ่นนาน
ก่อนจะเป็นฝ่ายละจูบออกไปอย่างน่าเสียดาย


ควานลินเดินเข้าเกทไปแล้ว
ก็ได้แต่หวังว่าสี่ปีที่ควานลินอยู่ที่นั่น
ระหว่างพวกเขาทั้งคู่จะไม่มีอะไรเปลี่ยนไป




เป็นเช้าวันแรก เช้าวันแรกในรอบสี่ปี
ที่คังดงโฮไม่ต้องตื่นมาด้วยความว่างเปล่าอีกต่อไป


ชายหนุ่มวัย 34 ปี กำลังเร่งรีบเพราะมีนัดสำคัญ
ควานลินกลับมาแล้ว และจะถึงสนามบินในอีกสามสิบนาทีข้างหน้า
ผลุนผลันออกจากห้องด้วยดอกไม้ช่อโตที่สั่งไว้
หน้าโหดๆถือดอกไม้ช่อใหญ่เดินอมยิ้มไปตลอดทาง


เดินไปเดินมาเป็นหนูติดจั่นเพราะความตื่นเต้น
หัวใจเต้นระรัวเมื่อคิดว่าจะได้พบควานลิน
เป็นการพบเจอกันในรอบสี่ปีนี้
สิ้นสุดการรอคอยเสียที


คัง ดงโฮ ยังเหมือนเดิมทุกอย่าง


ก็ได้แต่หวัง


หวังว่าควานลินคงไม่หอบฝรั่งตาน้ำข้าวกลับเกาหลีมาด้วย


มาแล้ว ...
ควานลินเดินออกมาแล้ว
เมื่อเห็นดงโฮ ควานลินจึงส่งยิ้มให้และวิ่งลากกระเป๋าใบโตเข้ามาหาทันที



ฟุ่บ !



โผเข้ากอดคนเป็นพี่เต็มรัก คนแก่กว่าได้แต่กอดตอบกลับไป
ไม่เหลือช่องว่างระหว่างกันอีกต่อไป
กอดควานลินไว้แน่นจนคนในอ้อมกอดเริ่มดิ้นดุ๊กดิ๊ก

“คิดถึงจัง”
กดจมูกลงบนกลุ่มผมของคนรัก กอดโยกไปมาอย่างเอ็นดู
“รักเหมือนกันนะ ”
สัญญาที่เคยให้ไว้ ควานลินไม่เคยลืม
“หลินโตพอที่จะรักพี่ได้แล้ว”

ผละออกจากอ้อมกอดของคนเป็นพี่
ดึงดอกไม้ในมือดงโฮมาถือไว้
พร้อมเดินควงแขนดงโฮออกไปอย่างมีความสุข



“คืนนี้ไปอยู่ด้วยกันนะ”
“อื้อ ไปสิ”
คืนเดียวก็ชดเชยเวลาสี่ปีได้อย่างดีเลยล่ะ



ใช่ สี่ปีมันเนิ่นนานมาก
นานจนบางครั้งก็ทนความคิดถึงที่มีต่อควานลินไม่ได้
แต่ทุกครั้งที่คิดถึงหน้าหวานๆ รอยยิ้มเล็กๆ
คัง ดงโฮ ก็ได้คำตอบเสมอ ว่าเขาควรรอ




บางทีการรอมันก็คุ้ม
เพราะในตอนนี้เขาเองสามารถกอดควานลินได้โดยที่ไม่ต้องกังวลอะไรอีกต่อไป



รัก - คัง ดงโฮ (34) & ไล ควานลิน (22)

**แรงบันดาลใจมาจากทวีตหนึ่งใน #โฮลิน 

ที่หวีด AU Lolita ง้ะ เรากรี๊ดมากๆ