DAY20 - DEEP
#jayxfictober
Couple : dongho x kuanlin


ชอบ ไม่ชอบ ตกลงเอายังไงกันแน่
ไล ควานลิน ต้องการอะไรจากเขากัน



ทุกครั้งที่อยากจะถอยออกมาเด็กนั่นก็เรียกกลับไปเช่นเคย และดงโฮก็ยอม .. ยอมกลับไปทุกที
สายใยเล็ก ๆ ที่ยึดทั้งคู่เข้าไว้ด้วยกัน มันกลายเป็นความสัมพันธ์ที่ตัดกันไม่ขาดเสียแล้ว
ความสัมพันธ์คลุมเครือ
คัง ดงโฮ ไม่ชอบอะไรแบบนี้เอาซะเลย



ไม่ใช่แค่ความชอบ แต่เขาน่ะรักควานลินไปแล้ว
ส่วนควานลินคิดยังไง เขาก็ไม่รู้หรอก ถึงได้มาหงุดหงิดแบบนี้นี่ไง



ทุกครั้งที่ดวงตาคู่สวยจดจ้องมาที่เขา ลมหายใจกลับติดขัดขึ้นมาซะงั้น อาการไม่ต่างอะไรจากคนจมน้ำ
รู้ทั้งรู้ว่าน้ำนั้นเย็นแสนเย็น ลึกแสนลึก แต่ดูเหมือนคังดงโฮจะยอมดำดิ่งลงไปในห้วงความลึกนั้น



เต็มใจเป็นอย่างยิ่ง



เสียงหวานเจื้อยแจ้วของคนที่ยังไม่แตกเนื้อหนุ่มดีคอยพร่ำเรียกหาเขาอยู่เสมอ
เสียงที่ดงโฮชอบหนักหนา เสียงที่ไพเราะที่สุดเท่าที่เคยได้ยินมา



แก้มยุ้ยน่าเอ็นดูไม่ว่าจะย่างกรายไปทางไหนก้อนเนื้อใสๆบนดวงหน้าหวานสั่นสะเทือนตามจังหวะการก้าวเท้า
ผิวขาวนุ่มเหมือนเด็กทารกทำให้เขาอยากจะเข้าไปฟัดครั้งแล้วครั้งเล่า



แต่มันติดตรงนี้
ตรงที่ดงโฮและควานลินไม่ได้เป็นอะไรกัน



ก๊อก ก๊อก



เสียงเคาะประตูเรียกสองครั้งดังขึ้นหน้าห้องเรียกเอาร่างหนาที่ตกอยู่ให้ภวังค์สะดุ้งนิดหน่อย
ขาวยาวสาวเท้าไปที่ประตูเพื่อปลดล็อคให้คนข้างนอกเข้ามา



เป็นใครไม่ได้ นอกจาก ไล ควานลิน



เจ้าของรอยยิ้มน่ารักโผล่หน้ามาให้เจ้าของห้องเห็นหน้า ก่อนจะรีบแทรกกายบางเข้ามาในห้อง
ทิ้งกายลงโซฟาที่ตั้งอยู่กลางห้องด้วยความเคยชิน สะบัดผ้าห่มผืนเล็กที่หอบมาด้วยคลุมตัวเองไว้



“ นอนห้องตัวเองสิ “
“ ไม่เอา จะนอนนี่ เหงา “



แก้มใสแนบลงกับโซฟาตัวโปรดของดงโฮ ช้อนตาคู่สวยมองคนโตกว่าอย่างที่เคยทำมาตลอด
เพราะไลควานลินรู้ดี ว่าถ้าทำอย่างนี้ คังดงโฮจะไมืปฏิเสธแน่นอน



มาอีกแล้วสายตาแบบนั้น
หายใจไม่ออกอีกแล้ว
ทั้งๆที่ห้องก็ห้องเดิม แต่ทำไมถึงได้รู้สึกว่าตัวเองถูกล้อมรอบด้วยมวลน้ำ
สาบานได้ว่าดงโฮเพิ่งจะเห็นฝูงสัตว์น้ำตัวจิ๋วเคลื่อนผ่านหน้าไปเมื่อครู่
ลึกลงไปเรื่อยๆ รู้สึกว่าเริ่มจมดิ่งลงไปใจกลางความมืดขึ้นเรื่อย ๆ



“ พี่ดงโฮ “
มือเล็กแตะที่ต้นแขนเบาๆเพราะเห็นว่าคนเป็นพี่เงียบไป
สัมผัสเพียงครั้งเดียวก็ทำดงโฮสะท้านไปทั้งตัว


ไล ควานลิน อันตรายต่อใจเกินไปแล้ว



“ หืม ว่าไง “
“ เห็นพี่นิ่งไป ตกลงให้ค้างไหม “
“ อือ เอาสิ “



แค่พูดว่าไม่ มันยากอะไรเหรอ คัง ดงโฮ
แล้วเมือไหร่จะหลุดพ้นจากความรู้สึกนี้เสียที



เวลาล่วงเลยผ่านไปหลายชั่วโมง คนตัวเล็กผู้มาขออาศัยเริ่มเอ่ยปากว่าง่วง



“ ไปนอนในห้อง เดี๋ยวพี่นอนโซฟาเอง “
เจ้าของห้องดันแผ่นหลังบอบบางของควานลินเข้าห้องนอนตัวเองไป พยักหน้าเบาๆเชิงอนุญาตให้เด็กตรงหน้า
ชั่ววินาทีที่คังดงโฮหมุนตัวจะเดินออกมาจากห้อง แขนแข็งแรงถูกรั้งไว้ด้วยมือเล็กๆของควานลิน



ควานลิน .. อีกแล้ว



“ พี่ครับ “
“ จะอยู่กับผมแบบนี้ไปตลอดไหม “
ใช่ หัวใจไวกว่าสมองเสมอ หัวใจของเขาตอบแบบนั้นไปแล้ว เพียงแต่ไม่ได้ออกเสียงให้คนตรงหน้าได้ยิน



“ เงียบทำไม ตอบผมสิครับ .. นะ “
เสียงออดอ้อนมาอีกแล้ว



“ ตลอดไป “
แก้มยุ้ยแทบแตกเมื่อได้ยินคำตอบของคังดงโฮ เท้าเล็กๆก้าวไปหาคนเป็นพี่
เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังออกมาเมื่อควานลินจรดริมฝีปากลงบนแก้มสากอย่างจงใจ



“ ออกไปได้แล้วครับ จะนอนแล้ว ~ “
คนตัวเล็กส่งยิ้มให้ดงโฮ พลางดันหลังของเจ้าของห้องออกไป โบกมือพร้อมกับบอกฝันดี



และประตูห้องก็ถูกปิดลง
รอยยิ้มของควานลินยังตราตรึงในหัวใจของดงโฮ
ไม่ต่างอะไรจากเจ้าของห้องที่ยืนยิ้มเหมือนคนบ้า



ท้ายที่สุด คังดงโฮก็ได้คำตอบของคำถามที่ว่า
‘ เขาควรจะถอยห่างจากควานลินดีไหม ‘
คำตอบคือไม่ ไม่ควรเลย



ต่อให้ต้องอยู่ในความสัมพันธ์คลุมเครือแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน เขาเองก็จะรอ ..
ต่อให้ต้องรู้สึกว่าจะจมน้ำตายหรือขาดอากาศหายใจ เขาเองก็จะรอ ..
ต่อให้รู้สึกว่าตัวเองกำลังจะดำดิ่งลงสู่ก้นมหาสมุทรที่ลึกมากมายแค่ไหน เขาเองก็จะอยู่ตรงนี้



แค่มีควานลิน แค่นั้นก็พอแล้ว