DAY12 - stranger ( coincidence ? )
#jayxfictober
Couple : dongho x kuanlin


เกษตร x เทคนิคการแพทย์


หากจะคิดว่าเรื่องทั้งหมดมันเป็นเรื่องบังเอิญ
ก็คงไม่ใช่ ...

มันจะบังเอิญเกินไปไหมที่ได้เจอกันทุกวันจันทร์-ศุกร์ขนาดนี้
สถานที่เดิม ๆ เวลาเดิม ๆ กับคนแปลกหน้าคนเดิม

ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าความรู้สึกที่เกิดขึ้นอยู่ตอนนี้มันคืออะไร
ตลอดสามเดือนที่ผ่านมากับคนแปลกหน้า
รู้สึกชอบ ? หรือแค่รู้สึกดีเฉย ๆ
รู้แต่ว่าถ้าไม่ได้เจอ มันคงรู้สึกแปลกๆล่ะมั้ง

Monday
7.30

ร่างบางในชุดกาวน์ของคณะเทคนิคการแพทย์ยืนรอชัทเทิลบัสอยู่ที่ป้ายรถหน้าหอพักศูนย์แพทย์
ควานลินเลือกที่จะตื่นเช้ากว่าเดิมเพื่อมานั่งรอชัทเทิลบัส แม้สภาพร่างกายจะไม่เอื้ออำนวยก็เถอะ
ขืนมาสายกว่านี้คงไม่มีที่นั่งเป็นแน่
เพราะตั้งแต่มหาวิทยาลัยเปลี่ยนชัทเทิลบัสกระป๋องร้อนนรกให้เป็นรถชัทเทิลบัสติดแอร์ผู้คนก็พากันแห่ขึ้นเป็นว่าเล่น
ไม่เพียงแต่มีแอร์ มีที่แตะบัตรนักศึกษาเพื่อสะสมแต้มเป็นคะแนนไว้ชิงทุนการศึกษาไปอีก

ร่างบางในเสื้อกาวน์กดเข้าแอปพลิเคชั่นเพื่อดูว่าตอนนี้รถถึงไหนแล้ว
เวลาในแอปบอกว่าอีก 5 นาทีรถจะมาถึง
ไม่สายแน่นอน ควานลินคำนวณเวลาไว้แล้ว
เรียนอนาโตมี่วันนี้ ควานลินจะไม่สาย !

จริงๆแล้วหอพักศูนย์แพทย์กับคณะก็ไม่ได้ห่างไกลกันมากเท่าไร
เดินไปห้าร้อยเมตรก็ถึง แต่ด้วยความที่เป็นคนขี้ร้อนจึงยอมนั่งตากแอร์อ้อมโลกไปคณะเสียยังจะดีกว่า

รถชัทเทิลบัสจอดเทียบท่า เมื่อประตูอัตโนมัติเปิดสองท้าวรีบก้าวขึ้นไปบนรถทันที
ขนาดตื่นแต่เช้าแล้วนะ ... ที่นั่งด้านหน้าของรถยังไม่มีเลย

เหลือที่เดียวเท่านั้น ... ด้านหลังรถ
เป็นที่นั่งติดกับนักศึกษาคณะเกษตร มองแวบเดียวก็รู้ สังเกตจากเสื้อที่ใส่แวบเดียวก็รู้แล้ว
โปโลสีดำ อกซ้ายสกรีนสัญลักษณ์ประจำคณะ
จริง ๆ ก็ไม่ได่อยากนั่งข้าง ๆ เพราะใคร ๆ ก็ต่างบอกว่าเด็กคณะนี้น่ากลัว
แต่ในเมื่อมันเหลือแค่ที่เดียว ... นั่งก็ได้

“ นั่งด้วยนะครับ “
“ ครับ “
ประโยคสนทนาสั้นๆจบลงแค่นั้นไม่ได้มีอะไรมากมาย
ควานลินเอาแต่สนใจมือถือในมือเพื่ออ่านสรุปก่อนเข้าเรียน
ส่วนนักศึกษาคณะเกษตรคนนั้นก็เอาแต่มองไปข้างนอกหน้าต่าง

นั่นเป็นครั้งแรกที่ดงโฮและควานลินได้เจอกัน

Tuesday
12.05

ควานลินเดินออกมาจากโรงอาหารคณะเพื่อรอชัทเทิลบัส แต่กลับเจอคนที่ไม่คิดว่าจะเจอเดินออกมาจากที่เดียวกัน

เด็กเกษตรมาทำอะไรที่เทคนิคแพทย์ ?
คณะก็อยู่ออกจะไกลกัน
ถ้าเห็นเด็กเกษตรแถวคณะวิดยาจะไม่แปลกใจขนาดนี้


สงสัยได้ไม่นานชัทเทิลบัสก็มาจอดเทียบท่า ผู้คนพากันทยอยขึ้นรถ

ร่างบางเลือกที่นั่งหลังรถเหมือนเมื่อวาน
คนแปลกหน้าคนเดิมเดินขึ้นรถมาคุยสุดท้าย
แต่กลับพบว่าที่นั่งสุดท้ายที่เหลืออยู่ข้างๆเด็กเทคนิคแพทย์หน้าหวานคนนั้น

ผู้ชายเดี๋ยวนี้ทำไมตัวหอมจังวะ
ให้ตายเถอะ เด็กเกษตรอย่างคังดงโฮรู้สึกอายเลยทีเดียว

Wednesday
18.30

เจอกันอีกแล้ว ..
แต่คราวนี้ที่นั่งบนรถว่างตั้งเยอะแยะ
แต่ควานลินก็ยังเลือกนั่งเบาะหลังเช่นเคย

เพียงแต่วันนี้ไม่ได้นั่งติดกัน
อีกคนนั่งเบาะซ้ายสุด
อีกคนนั่งเบาะขวาสุด

Thursday
8.30

เจอกันอีกแล้ว
คนแปลกหน้าคนนั้นนั่งเบาะหลังอีกแล้ว
และที่นั่งก็เหลือแค่ที่เดียวเสียด้วย

นั่งก็นั่งวะ

Friday
16.30

เดาไม่ผิดหรอก
วันนี้ก็เจออีกแล้ว
และที่นั่งก็เหลือแค่ที่เดียว
.
.

สามเดือนผ่านไปทุกอย่างวนลูป
ต่างคนต่างเจอกันในเวลาเดิมของทุก ๆ วัน

มีเพียงวันพุธวันเดียวเท่านั้นที่ต่างคนต่างนั่งกันคนละฟาก
ดูไปดูมาก็เหมือนจะเป็นเรื่องบังเอิญ
แต่ว่าไม่ใช่

วันจันทร์
เด็กเกษตรหน้าโหดจะจองที่นั่งไว้ให้เด็กหนุ่มร่างบางจากเทคนิคแพทย์เสมอ พอเด็กคนนั้นขึ้นรถมาก็แค่เอากระเป๋าออกแค่นั้นเอง

วันอังคาร
ที่เจอหนุ่มหน้าหวานวันนั้นเป็นเรื่องบังเอิญ ดงโฮตั้งใจไปหาเพื่อนแต่ดันเจอซะนี่
บังเอิญแค่วันนั้นวันเดียวแหละ หลังจากนั้นก็หาเรื่องไปหาเพื่อนที่เทคนิคการแพทย์ทุกวัน

วันพุธ
คนขึ้นชัทเทิลบัสน้อย ขึ้นมาบนรถก็เจอหนุ่มหน้าหวานนั่งอยู่เบาะหลังก่อนแล้ว
ในเมื่อที่นั่งมันว่างเยอะแยะ ไปนั่งใกล้ก็จะดูแปลกๆ
สุดท้ายก็ได้นั่งแถวเดียวกัน แค่คนละฝั่งเท่านั้นเอง

วันพฤหัส - ศุกร์
ก็เป็นดงโฮเหมือนเดิมที่จองที่นั่งไวัให้
เหมือนเสพติดการนั่งข้างๆกันไปแล้ว

ให้ตายเถอะ นี่สามเดือนแล้ว ยังไม่รู้จักชื่อกันเลยสักนิด

ไว้ถ้าเจอกันวันอื่นที่ไม่ใช่วันจันทร์-ศุกร์
เด็กเกษตรหน้าโหดก็ตั้งใจว่าจะถามอยู่

และในท้ายที่สุดก็เป็นจริง
คังดงโฮเจอเด็กหนุ่มหน้าหวานคนเดิมศูนย์อาหารของมหาวิทยาลัย
เด็กนั่นเดินหาโต๊ะอยู่เป็นแน่ ในมือถือจานข้าวหันซ้ายหันขวา
สายตาก็ปะทะกับดงโฮพอใจ สูดหายใจเข้าออกก่อนจะกวักมือเรียก

ควานลินยืนงง พร้อมชี้นิ้วไปที่ตัวเอง
ร่างหนาพยักหน้าตอบว่าใช่

“ นั่งด้วยกันสิ “
“ เอ่อ ขอบคุณครับ “
รอยยิ้มของเด็กหนุ่มจากคณะเทคนิคการแพทย์ทำเอาเด็กเกษตรเคลิ้มไปเลย

“ ชื่ออะไรเหรอ เห็นหน้ากันตั้งหลายเดือนไม่เคยได้ถามชื่อ “
“ ควานลินครับ อยู่ปีสอง แล้วคุณ ? “
“ ดงโฮ ปีสาม “
“ อ๋า เด็กเกษตรปีสาม “
“ อะไร เด็กเทคนิคแพทย์ปีสอง “

ทั้งคู่ต่างยิ้มให้แก่กัน เป็นครั้งแรกในรอบสามเดือนที่ได้คุยกัน
ถ้าไม่นับบทสนทนาโง่ๆสั้นๆที่เกิดขึ้นบนชัทเทิลบัสน่ะนะ

ใครจะรู้ว่าเด็กเกษตรหน้าโหดจะแอบชอบเด็กเทคนิคแพทย์หน้าหวานหลังจากหนึ่งเดือนที่เจอกันแล้ว

และใครจะรู้ว่าเด็กเทคนิคแพทย์หน้าหวานก็แอบปลื้มเด็กเกษตรหน้าโหดนี้เหมือนกัน


ครั้งแรกอาจจะเรียกว่าบังเอิญได้
แต่ถ้ามีครั้งที่สอง มันไม่เรียกว่าบังเอิญหรอกนะ