ปกติแล้วเราจะพักอาศัยอยู่ที่หอพักใกล้มหาวิทยาลัย ด้วยความที่บ้านไม่ได้เป็น Safe Zone สำหรับเราขนาดนั้น การที่ต้องกลับมาพักอาศัยที่บ้านเป็นระยะเวลาติดต่อกันเกือบ 5 เดือน (หรือมากกว่านั้น ก็คือนับตั้งเเต่ช่วงต้นปีที่มี lockdown) การที่อาศัยอยู่ที่บ้านนาน ๆ โดยแทบไม่ได้ออกไปข้างนอกเลย ไม่ได้เจอเพื่อนแบบตัวเป็น ๆ ไม่ได้ทำกิจกรรมที่เคยทำ แถมการเรียนในบางครั้งก็ค่อนข้างเครียดและกดดันพอสมควรแม้จะปรับมาเป็นออนไลน์แล้วก็ตาม แถมช่วงหลัง ๆ คณะเราก็เริ่มเพิ่มมาตรการต่าง ๆ มากขึ้น (แม้ว่าจะมีกระแสตีกลับจากนิสิตก็ตาม) ทั้งงานที่มากขึ้น การบ้านที่มากขึ้น การเรียนที่มีการเช็กชื่อในคาบและมีการเก็บคะแนนควิส การสอบที่ต้องตั้งกล้องสอบออนไลน์ จากเดิมที่เราเคยชิลก็เริ่มเหนื่อยล้ามากขึ้น จากบ้านที่กลายเป็นสถานที่ที่ไว้ใช้พักผ่อน เล่นเกม หรือนอน กลับกลายเป็นที่ที่ต้องทำงาน หรือเรียนแทบตลอดเวลา จนเส้นแบ่งระหว่างการเรียน และการพักผ่อนเริ่มจางลง เวลาพักผ่อนลดลงหายไปเรื่อย ๆ แม้จะนอนก็ยังมีไลน์เกี่ยวกับเรื่องเรียนเข้ามาตลอดเวลา

และที่แย่กว่านั้นคือการที่เราไม่ได้ปิดเทอมแบบคณะอื่น (เพราะคณะเราบอกว่า รุ่นพี่จะไม่ได้ฝึกงานถ้าหากไม่เลื่อน เพราะรุ่นพี่ติดโควิด การเลื่อนเปิดเทอมจะทำให้รุ่นพี่ไปฝึกงานปลายปีได้) ก็ไม่ค่อยเข้าใจเหมือนกันว่าทำไมถึงเลื่อนแค่ของรุ่นพี่ไม่ได้ แต่ก็คงไม่มีทางเลือกมากนัก เลยต้องพยายามปรับตัวแล้วลุยต่อแบบไม่ได้หยุดหย่อน

ใช่แล้ว หลังจากนั้นความเหนื่อยล้าก็เริ่มสะสมมากขึ้นเรื่อย ๆ จนดูเหมือนจะเลยเพดานที่เป็นขีดจำกัดของเราโดยไม่รู้ตัว เผลอ ๆ อาจจะเลยเพดานมาตั้งนานแล้วก็ได้ เพียงแต่ตอนนั้นคิดว่าคงยังไม่มีอะไรมาก เดี๋ยวสักพักโควิด-๑๙ ก็คงหายไป

แต่ก็ดูเหมือนว่ามันจะเป็นเพียงแค่ความหวังแล้ง ๆ สะแล้วสิ...