ถึงขานี้จะอดเห็นแหลมตะลุมพุกอย่างที่ธาดาสัญญาไว้ แต่ก็ยังโชคดีที่ทั้งสองอาหลานไม่ถูกปล่อยทิ้งให้หลับจนเครื่องกลับออกมาจากหาดใหญ่อีกครั้ง...
เพราะหลังจากกัปตันมานพนำล้อโบอิ้ง 787 แตะพื้นอย่างนุ่มนวล ทั้งคู่ก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะตื่น จนกระทั่งผู้โดยสารเดินออกจากเครื่องหมดแล้ว พี่จิตและน้องแอมป์ถึงได้มาช่วยกันปลุกเจ้าชายนิทราทั้งสองให้พ้นจากหลับใหล
“หลับสบายเลยนะคะ พี่ธาดา...”
“น้องมัตถ์ ถึงแล้วค่ะ...”
สองสาวน้อยและสาวใหญ่แยกปลุกสองอาหลานที่คอพับคออ่อน นั่งหลับพิงกันอย่างสบายใจเฉิบ
ธาดาลืมตาช้าๆ… ก่อนกระพริบตาเบาๆ หลายที
แต่เมื่อปรับโฟกัสจนชัดแจ๋ว เห็นหน้าน้องแอมป์คนสวยยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เพราะเขาเผลอหลับตอนแลนด์ดิ้งก็อดยิ้มแห้งๆ แก้เก้อไม่ได้
“สายการบินเรานี่… เบาะนั่งสบายจังนะครับ”
พนักงานต้อนรับสาวหัวเราะเบาๆ รับมุกแก้เขินของนักบินผู้ช่วยสุดหล่อ จริงๆ แล้วพี่ธาดาหลับในห้องโดยสารก็ไม่ผิดกฏข้อไหนหรอก แต่เธอก็แค่อยากล้อเลียนคนหน้าตาดีให้เขินเล่นไปอย่างนั้นเอง
ก็แหม… มีใครจะเถียงไหม ว่าแก้มขึ้นสีของพี่ธาดาไม่น่ามอง
ธาดาเกาแก้ม ส่งยิ้มเขินๆ ให้น้องแอมป์อีกครั้งแล้วถือโอกาสปลีกตัว เขาปลดเข็มขัดนิรภัยให้ตัวเองก่อนจะเอื้อมมือไปลูบหน้าลูบตาปลุกปรมัตถ์ที่หลับลึกกว่าเขา เพราะขนาดพี่จิตเขย่าอยู่นานก็ยังไม่ลืมตาเลย
“มัตถ์… มัตถ์ครับ ถึงแล้ว”
“อือ…”
เจ้าตัวเล็กครางหงิงเพราะโดนขัดขวางการพักผ่อน คิ้วเรียวขมวดยุ่ง เปลือกตาปิดแน่นกว่าเดิม
“สงสัยจะไม่ไหว เดี๋ยวผมอุ้มไปเองครับพี่จิต”
ธาดาบอกพี่เลี้ยงที่ยังพยายามปลุกเด็กน้อยอย่างไม่ลดละ จากนั้นรีบแว่บเข้าไปขออนุญาตกัปตันมานพเพื่อออกไปส่งทั้งสองคนที่ตัวอาคารสนามบิน
และการที่ไฟล์ทนี้มีนักบินสามคนก็ทำให้เขาได้ลงจากเครื่องอย่างราบรื่น… กัปตันมานพอนุญาต นักบินผู้ช่วยพีระยักคิ้ว โบกไม้โบกมือมือบอกเป็นนัยว่า ‘ทางสะดวก ไปเลยพี่ ไปเลย’
“งั้นเดี๋ยวผมกลับมาก่อนบอร์ดดิ้งสิบนาทีนะครับ”
ธาดาที่ชะเง้อเข้ามาในห้องนักบินเฉพาะลำตัวส่วนบนตั้งใจพูดกับกัปตันผู้คุมเครื่อง แต่คนที่ตอบรับกลับเป็น...
“ค้างเลยก็ได้นะพี่”
ธาดาถลึงตา ทำปากขมุบขมิบไปทางพีระว่า
‘ทะลึ่ง!’
พีระหัวเราะก๊าก หันไปพยักหน้ากัยกัปตันมานพที่ตอนนี้ยิ้มกว้างรับท่าทางขี้เล่นของพีระอย่างสนิทสนม
บินด้วยกันแค่ขาเดียว กัปตันมานพทำท่าเหมือนซี้กับพีระจนแทบลืมว่านักบินผู้ช่วยอีกคนยังมีตัวตนอยู่ด้านนอกห้องนักบินกันเลยทีเดียว
อย่าดูถูกความสามารถในการตีสนิทของพีระเชียวนะ…
“ไปๆ ธาดา พี่ฝากซื้อลาเต้เย็นแก้วนึงด้วย พีระเอาอะไร”
“ตอนนี้ยังไม่เอาพี่นพ คืนนี้แลนด์แล้วผมพาพี่ไปนั่งดริ๊งดีกว่า”
เสียงหัวเราะของนักบินทั้งสองดังขึ้นประสานกัน บ่งบอกให้ธาดารู้เป็นนัยๆ ว่าที่ทั้งคู่สนิทกันได้เร็วขนาดนี้เพราะอะไร…
โธ่… ไอ้เสเพลพีระเอ๊ย ลากพี่มานพไปด้วยจนได้
ธาดาส่ายหัวเอือมระอา พยักหน้ารับคำสั่งยกเลิกฝากซื้อกาแฟของกัปตันมานพ ก่อนจะขอตัวออกมาหาหลานชาย
ผู้ช่วยนักบินคนเก่งยิ้มกริ่ม… เจ้าตัวเล็กยังหลับซบหมอนใบใหญ่ที่เอาไว้พิงหลังอยู่เลย
หน้าตาปรมัตถ์ตอนหลับน่ารักชะมัด…
ฮึ่ย… มันเขี้ยว
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in