"ว่าไง"

          "มึงคิดว่า..."

          "แพม พูดคำหยาบไม่ดี จะฟ้องป๊า"

          "ไอ้นี่ เดี๋ยวกูตี"

          คนตัวเล็กกว่าค้อนใส่ผู้เป็นพี่ แถมยังยกมือขึ้นราวกับจะฟาดเด็กชายตัวกระจ้อยเสียให้ได้ เรียกเสียงหัวเราะจากอีกฝ่ายได้เป็นอย่างดี

          "ไม่แกล้งก็ได้ คิดว่าอะไรนะ"

          เพิร์ธถามย้ำ เด็กน้อยวัยสิบเอ็ดปีชันเข่าขึ้นบนเก้าอี้ มองน้องสาวของตนที่กำลังตักซีเรียลเข้าปาก ทั้งที่ตอนนี้ก็เป็นเวลาเกือบสามทุ่ม

          ป๊าเคยบอกว่าอย่ากินจุบจิบกลางดึก แต่ก็ไม่เคยเห็นแพมเชื่อฟัง

          "ลืมแล้วอะ" ตอบไปก่อนจะเป็นฝ่ายโดนพี่เขาตีเสียเอง ทิวากรหัวเราะร่า ยกช้อนขึ้นมาป้องกันตัวไม่ให้โดนตีซ้ำ แม้เมื่อครู่จะรู้สึกแค่โดนสะกิด

          "ล้อเล่นน่า"

          "แค่พรุ่งนี้มันวันแม่"

          "...."

          "เพิร์ธ มึงว่าปีนี้ม๊าจะกลับบ้านปะ"

          กลายเป็นคำถามที่พาให้ทั้งห้องเงียบงัน เด็กสองคนสบตากันภายใต้แสงไฟดวงเดียวของห้องครัว ก่อนผู้เป็นพี่จะยกมือขึ้นลูบหัวอีกคนเบา ๆ

          "แพม.."

          "ไม่ ๆ ไม่ได้เป็นไร แค่ถามความเห็นอะ"

          "ม๊ากับป๊าแยกกันสามปีแล้วนะ"

          อ่า

          ก็จริง

          "ก็คือมึงคิดว่าไม่กลับ" สรุปเสร็จสรรพก็กินซีเรียลอีกคำ เด็กสาวไม่ได้มีท่าทีทุกข์ร้อนแต่อย่างใดกับคำตอบนั้น ส่วนเด็กชายเองก็ทำได้เพียงถอนหายใจ

          "งั้นมั้ง"

          ก็เหมือนกับปีที่แล้ว... แม้จะยังเด็ก แต่พวกเขาก็พอรู้ว่าการที่ใครคนใดคนหนึ่งในบ้านย้ายข้าวของออกไปเป็นเวลานาน แถมติดต่อกลับมาแทบจะนับครั้งได้ ก็คงไม่ใช่แค่ย้ายไปทำงานเฉย ๆ

          รับรู้ แม้จะไม่เคยเข้าใจ

          "พนันกันปะ"

          จู่ ๆ ตนก็โพล่งขึ้นกลางความเงียบ ด้วยข้อเสนอที่คนฟังต้องเลิกคิ้วขึ้นมา

          "ปีนี้ไม่ธรรมดา"

          "แพม ไม่หรอก..."

          "เชื่อดิ เซ้นส์กูมันไม่เคยพลาดอะเพิร์ธ"

          "...อือ เชื่อ"

          ไม่จริงหรอก

          เธอรู้ดีว่าอีกฝ่ายเพียงแต่รับคำไปเท่านั้น ไม่มีใครเชื่อข้อมูลที่เป็นเหมือนความหวังลม ๆ แล้ง ๆ ของเด็กวัยสิบเอ็ดปีอยู่แล้ว ทว่ารอยยิ้มบาง ๆ ปรากฏบนใบหน้าของผู้ท้า ก่อนที่นมกล่องใหญ่ในตู้เย็นจะถูกรินลงในถ้วยซีเรียลอีกครั้ง

          "พอแล้วแพม กินเยอะมันเปลือง"

          "ก็พนันไง"

          "...."

          "ถ้าพรุ่งนี้ม๊าไม่กลับบ้านนะ กูซื้อกล่องใหม่ให้ห้ากล่องเลย"



          คงเป็นเรื่องไม่น่าเชื่อ หากบอกว่าในวันต่อมา หญิงสาวที่ห่างหายจากประเทศขอนแก่นไปเป็นปีกลับปรากฏตัวอยู่ตรงโซฟาในบ้านหลังเล็กของทั้งสาม

          เพิร์ธได้แต่ยืนตาค้าง ความคิดถึงทำให้เขาวิ่งเข้าไปโผกอดผู้เป็นมารดาเสียเต็มแรง ขณะเดียวกันแพมที่ชนะพนันก็ยืนยิ้มเป็นแบ็คกราวด์ข้าง ๆ

          ภาพครอบครัวสุขสันต์ที่เด็กสองคนเคยพบเจอหวนกลับมาอีกครั้ง แม้บรรยากาศจะต่างออกไปเล็กน้อย ทว่าแค่การร่วมโต๊ะอาหารกันสี่คน แกงส้มของพ่อ ไข่เจียวทูน่าฝีมือแม่คือ รอยยิ้มกว้างและเสียงหัวเราะบนใบหน้าของผู้ใหญ่ทั้งสองคน นี่แหละที่สุดของที่สุด

          "ปอหกเป็นยังไงบ้างล่ะเรา ทิวากรม๊าได้ข่าวว่าเข้าห้องปกครองทุกอาทิตย์เลยเหรอ"

          ประโยคดุที่ปนเสียงหยอกล้อทำให้เด็กสาวยิ้มแหย ทั้งยังเรียกเสียงหัวเราะจากผู้เป็นพ่อ ส่วนเพิร์ธก็ได้แต่ส่ายหน้าอย่างเอือมระอา

          "ไม่ได้หาเรื่องใครก่อนนะบอกเลย เพื่อน ๆ ต้องการแพมม"

          "เชื่อได้ไหมเนี่ย"

          "ม๊าอย่าไปเชื่อแพม"

          "เอ๊า ช่วยกันหน่อยเด้"

          อาหารในจานพร่องไปอย่างรวดเร็ว ขณะที่บทสนทนายาวขึ้นเรื่อย ๆ ดีเสียจนเธอเองก็แอบสงสัยว่าทำไมมันถึงเป็นแบบนี้ต่อไปเรื่อย ๆ ไม่ได้กัน

          "เอ้อป๊า ได้บอกเด็ก ๆ เรื่องมอต้นไว้รึยังล่ะ"

          "ลืมสนิทเลย ลองถามดูสิ"

          หัวข้อบทสนทนาที่เปลี่ยนไปทำให้สองพี่น้องหันมามองหน้ากัน ก่อนปรโยคถัดมาจะทำเอาทั้งคู่ชะงักไป

          "ปีหน้าขึ้นมอหนึ่งแล้ว เราอยากมาอยู่สุพรรณกับม๊าไหม"

          "คือยังไงนะม๊า ขอซับไทยขยายอีกที"

          "ตลกเหรอเรา" แม้จะเอ่ยถามอย่างนั้น แต่เธอก็เห็นแม่ยิ้มขำกับมุกตลกเล็ก ๆ ที่ตนอุตส่าห์แทรกเข้าไปในประโยคคำถาม

          "คนเราจะอยู่ด้วยกันได้ ไม่ได้มีแค่เรื่องของความรัก แต่ยังมีความสบายใจ การจัดการต่าง ๆ หน้าที่ภายในครอบครัว"

          "...."

          "หรือแม้แต่เรื่องเงิน"

          โอเค พอจะเข้าใจ

          "มันไม่ลงตัว ก็เลยต้องถอยออกมาตั้งหลักก่อน แพมก็เห็นใช่ไหมว่าตอนอยู่กับป๊า เทียบกับม๊ามันต่างกันขนาดไหน"

          "แต่ก็แค่ถอยใช่มั้ยม๊า คือมันก็กลับไปอยู่ด้วยกันได้รึปะ" ตนเอ่ยถามอีกครั้ง ไม่ใช่ด้วยน้ำเสียงที่อ้อนวอนหรือคาดคั้นเอาคำตอบ แต่ยังคงเป็นน้ำเสียงทั่วไปราวกับถามขึ้นมาลอย ๆ

          วิธีนี้ใช่บ่อย คู่สนทนาจะได้ไม่รู้ว่าเธอกำลังรู้สึกอย่างไร

          "ก็ไม่แน่นะ"

          "ถ้ามันโอเคกว่านี้เมื่อไหร่ ไว้ม๊าจะลองคิดดู"

          เดอะทิว : สัสเคน มึงติดสาวแล้วเทนัดพวกกูเหรอออ

           เดอะเคน : มึงคนเดียว เพราะทุกคนเทนัดมึง

เดอะทิว : gu ask real

          เดอะพอร์ช : กราบขออภัยมา ณ ที่นี้

          เดอะซัน : หลุยซ้อมบาส เคนหนีไปดูหนัง พอร์ชครูคณิตนัด โรมไปกับแม่กูละ
          เดอะซัน : กู ขี้เกียจ

          เดอะเคน : ทำไมมีกูคนเดียวที่ขึ้นต้นด้วยคำว่าหนีวะ

          เดอะโรม : เพราะมึงคนเดียวที่เทเพราะเรื่องไม่จำเป็น

          เดอะเคน : ไอซันล่ะ ไอซัน!!!

          เดอะพอร์ช : ซันขี้เกียจเพราะมึงไม่ไปไงเคน

          เดอะเคน : ปกป้องกันเข้าไป

เดอะทิว : อีกนิดคือตายแทนกันได้

เดอะทิว : ไอสัส ไม่ต้องมาแก้ตัว!!

          เดอะหลุยส์ : มาละ

          เดอะหลุยส์ : จริงๆวันนี้ครูพลอยแค่ประชุมทีม วีคหน้ากูไม่ได้ไปแข่ง

          เดอะหลุยส์ : งั้นจะไปไหม 

          เดอะหลุยส์ : กู มึง กู มึง กู มึง

          เดอะพอร์ช : 5555555

          เดอะหลุยส์ : อย่างอแงดิ

          เดอะหลุยส์ : งั้นกลับบ้าน รอหน้าป้อมยาม

          เจ้าของมือถือห้อยตุ๊กตุ่นแซลลี่ตัวเล็กเท่าข้อนิ้วส่ายหน้าอย่างเอือมระอา ก่อนจะกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปยังที่นัดหมาย กระโดดโบกหัวชายหนุ่มที่ยืนรออยู่ก่อนเข้าทีหนึ่งข้อหากวนตีนในแชท

          "โห เจ็บมาก"

          "อีนี่ ต่อยมะ"

          "โหดสุดในย่านนี้จริง ๆ"

          "กลับกันเหอะลูอิส กูอยากต่อยมึงเร็ว ๆ ละ" คนตัวเล็กกว่าเอ่ยพลางเบ้ปากลงเล็กน้อย แต่ก็ยอมกระชับสายเป้นักเรียนที่สะพายอยู่ ตั้งใจจะเดินลัดไปยังรถมอเตอร์ไซค์ของเพื่อนตัวดีดังเช่นทุกวัน

          ทว่าทะเบียนรถคันหนึ่งที่จอดเยื้องป้ายโรงเรียนไปสักหน่อยกลับเตะตาเธอเข้าอย่างจัง

          "หลุยส์"

          "ว่า"

          "เชฟคันขาวหน้าป้ายใช่ทะเบียนสุพรรณปะ"

          รถคันที่ไม่ได้เห็นมาเกือบสามปี 

          "....ใช่"

          ไม่ได้ติดต่อกับเจ้าของมาเนิ่นนานเช่นกัน

          "มึง"

          กระจกที่เคลือบด้วยฟิล์มสีดำเลื่อนลง ปรากฏภาพหญิงสาวในเรือนผมสีดำสนิท รวบหางม้าสูง และแว่นกันแดดคู่ใจแทบทำให้ทิวากรชะงักไป

          "ม๊ากูอะ"




          "สรุปคือม๊าจะย้ายกลับมาแล้วเหรอ"

          "ไม่เชิงจ้ะ ยังทำงานที่เดิม แต่ส่วนใหญ่กลับมาทำที่บ้านได้ สลับกับบางช่วงก็ต้องกลับไปยาว ๆ"

          "งี้ก็บินบ่อยเลยดิ"

          "นิดหน่อยเองเรา ไม่เกินความสามารถม๊าหรอก"

          เป็นอีกครั้งที่โต๊ะอาหารถูกเสริมด้วยบทสนทนาของสมาชิกในบ้านทั้งสี่คน ชายวัยกลางคนผู้ซึ่งตอนนี้กลับมาเป็นเจ้าของร้านเครื่องเขียนใหญ่ของครอบครัว หญิงสาวเจ้าหน้าที่รัฐผู้มากฝีมือ แล้วก็ลูกซน ๆ อีกสองคนมี่โตขึ้นตามวัย ทว่าบรรยากาศระหว่างทุกคนแทบจะไม่ต่างอะไรจากครั้งล่าสุดที่ได้นั่งทานอาหารด้วยกัน

          "แล้วพวกเราล่ะเป็นไง มีความสุขดีเนอะ"

          ไม่ใช่ประโยคประชดประชัน แต่เป็นถ้อยคำที่ถามด้วยความห่วงใหญ่ ทิวากรยกยิ้มกว้างก่อนจะพยักหน้ารัว เรียกเสียงหัวเราะจากทั้งผู้เป็นพ่อและแม่

          "ก็ซนเหมือนเดิมแหละเราน่ะ"

          "โหยป๊า ช่วยกันบ้าง เครดิตก็ไม่ค่อยจะมีแล้วเนี่ย"

          "แล้วเพิร์ธล่ะ เล่าให้ม๊าฟังบ้าง"
          
          "มันติดสาวอะม๊า"

          "แพมอย่ามั่วดิ"

          "มึงอะอย่าแถ กูไปเสือกมาแล้ว!"

          "ม๊าครับแพมพูดคำหยาบ"

          "ขี้ฟ้องจังโว้ยยย"

          "ฮ่า ๆ ร่าเริงกันก็ดีแล้วจ้ะ"

          เข้าใจคำว่าลงตัวก็วันนี้ 

          เดอะทิว : ปีนี้ม๊ากลับบ้านมั้ยอะะ

เดอะทิว : [ส่งรูปภาพ]

เดอะทิว : สุขสันต์วันแม่ค้าบ 

เดอะทิว : ขอสักห้าพันน้า ด้วยรักจากทิวากร