คืองี้....วันก่อนนอนอยู่ในห้องเนี้ยแหละแล้วแบบหลับเหมือนซ้อมตายเลยแล้วที่นี่ตื่นมากลางดึกดูนาฬิกาในโทรศัพท์มือถือมันก็เป็นเวลาเที่ยงคืนกว่าด้วยความง่วงมันบงการให้ตาหนักๆหลับทั้งวัน ก็เกิดอาการหิวขึ้นในช่วงเวลานี้

                                แต่แบบเข้าใจอารมณ์ไหมเที่ยงคืนตีหนึ่งจะมีใครมาทำกับข้าวให้มึงแดก ไอ้มีมันก็มี แต่ด้วยความง่วงง่วนเงียแต่ก็หิวนะมีความสามารถแค่ลากสังขารตัวเองมาหน้าเซเว่นได้ก็บุญโขแล้วนะ ก็หอบร่างไปยืนหน้าชั้นของกินเหมือนโชคเข้าข้างเลยไอ้กับข้าวที่อยากจะแดกมันก็หมดอีกอย่างเงินในกระเป๋าก็เหลือแค่สี่สิบบาท จะออกไปกดเงินตู้ก็อยู่ห่างไกลเหลือเกินครั้นจะซื้ออันอื่นเงินก็ไม่พอ พ่อง....ตาย จะติดไว้นี่มันก็เซเว่นไม่ใช่ร้านขายของชำแถวบ้านนอกคอกนาเสียที่ไหนซ้ำยังไม่เคยผูกมิตรกับพวกพี่เขาเสียด้วย ใครจะให้มึงติด อย่ามาเพี้ยนน่ามึง

                                สี่สิบบาทสี่สิบบาท ท่องมันอยู่อย่างนั้นพร้อมกับสายตาส่องหาของกินราคานี้บนชั้นข้าวก็ไปเห็นอกไก่ซีพีเว้ย สีสิบบาทเป๊ะ เอาไปจ่ายตังค์ พนักงานก็มองหน้าอย่างกะกูขอมึงกินนะก็ตังค์กูมีแค่เนี้ยให้กูติดไหมล่ะมึง ก็จะได้ซื้อเพิ่ม ก็ได้แต่คิดถึงให้ติดจริงๆก็ไม่เอาหรอก พอเวฟเสร็จก็อยากจะยกนิ้ว(กลาง)ให้เป็นการขอบคุณ

                                กูก็รับอกไก่มาก็รีบกลับหอถึงหอดึงกุญแจรถออกมา ระหว่างเดินขึ้นบันไดไปชั้นสี่ กูก็ค่อยๆแทะค่อยๆแงะค่อยๆเล็มจนถึงชั้นสี่ล้วงควานหากุญแจห้องกระเป๋ากางเกงจนเจอ แต่คุณพระ มือข้างที่ล้วงดันไปกระแทกมืออีกข้างที่ถืออกไก่อยู่อย่างมั่นคงประกอบกับความลื่นของอกไก่ที่อยู่ในถุงพลาสติกได้ไถลกระเด็นออกมาแล้วหล่นตุบบนพื้นเบื้องหน้ากู ภาพวันนั้นยังติดตาอยู่เลยยืนไว้อาลัยให้กับเงินสี่สิบบาทที่แปรสภาพเป็นอกไก่ได้ราวหนึ่งนาทีถ้วนพร้อมการความชั่งใจเก็บดีไม่เก็บดี

                                ตามความเชื่อของคนไทยโบราณเขาว่ากันว่าอย่าเก็บของที่มันตกพื้นขึ้นมา เขาว่าผีมันอยากกินเลยปัดมือแต่นี้มันหน้าห้องกูไง ไม่เก็บก็โดนแม่บ้านแช่งสิครับ หรืออาจเลวร้ายกว่านั้นถ้าเจอมีใครมาลื่นอกไก่กูที่ทิ้งไว้เพราะความกลัวขึ้นสมองของกู เจ็บตงเจ็บตัวหนักกว่าถ้าเขาเกิดตายอีกอ่ะกูเลยเก็บมันเข้ามาด้วยเหตุผลข้างต้นหนึ่งเหตุผล อีกหนึ่งเหตุผลคือเสียดายโว้ยเก็บเข้ามาก็เข้ามาก็เกิดการประสานเสียงของบรรดาหมาๆร้องกันระงมเลยจริงๆอย่างมีการนัดแนะอย่างกะหนังสยองขวัญเสียอีก

                                ท้องยังคงร้องสู้เสียงบรรดาน้องหมาอยู่นาทีชั่งใจก็เกิดขึ้นอีกครั้ง กินดีไม่กินดีว่ะ ท้องหิวแต่อกไก่มันตกพื้นไปแล้วนะเว้ยเสียงแว่วๆมาในหู กุกกักๆ คิดในใจเอาแล้วเล่นกูแล้ว แต่ท้องมันชนะร่างกายและเหตุผลนานาที่มีอยู่ก่อนหน้านี้กูตัดสินใจกินอกไก่ที่ตกพื้นด้วยการประทังชีวิต ตุบเสียงลอดเข้ามาในหูสายตาจ้องไปที่ผ้าม่านหลังห้องมันดังกุกกักๆดูๆแล้วมันมีอะไรมันมีอะไรอยู่หลังผ้าม่านแน่ๆอ่ะ กูเขวี้ยงกระเป๋าตังค์ไปที่ผ้าม่านฟุบโดนผ้าม่านจังๆ แต่กูก็มั่นใจว่ามันไม่ใช่ตัวต้นเหตุที่ทำให้เกิดเสียงแบบนั้น

                                กูต้องทำใจไปเปิดผ้าม่านวันนี้ต้องรู้ให้ได้ว่ามันคืออะไรที่ทำให้กูรู้สึกหลอนได้ถึงเพียงนี้ใจที่เต้นตุบๆ คล้ายมันเต้นอยู่ข้างนอกร่างกายอย่างงั้น แต่ยิ่งใกล้ยิ่งใกล้....ยิ่งใกล้ มือกูจับผ้าม่านแล้วกระชากเลื่อนไปข้างเพื่อเปิดดู กูก็เจอ....