เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
DUOLOGUEnninewnn
(n)ever should have...




  • เรารู้จักกันตอนสิบเจ็ด,

    เหล้าราคาถูกที่ได้ไหลผ่านคอราวกับเททิ้ง 
    บุหรี่ที่หมดไปหลายมวนเสียจนแสบปอดแต่ก็ยังไม่ยอมหยุด

    บรรยากาศปาร์ตี้ตรงนั้นไม่ได้สนุกนัก ไม่รู้สิ - แพ จินยองจำไม่ได้เท่าไหร่
    รู้แค่ว่าเขาเต็มที่กับค่ำคืนนั้นสุดๆ

    เต็มที่ชนิดที่ตื่นขึ้นมาเจอผู้ชายที่ไม่เคยเห็นหน้าอยู่บนเตียง
    พร้อมกับความเจ็บปวดบริเวณสะโพก
    ยังไม่นับคราบเลือดและสารคัดหลั่งต่างๆ ที่ได้เห็น
    ไม่ต้องเดาอะไรให้เหนื่อยหรอกว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น

    "ช่างมันเนอะ"

    ชายคนนั้นจุดบุหรี่มวนใหม่ตั้งแต่เช้า "อื้ม ช่างมัน"

    พัค จีฮุนบอกกับเขาแบบนั้น

    .

    .

    .

    เราเจอกันอีกครั้งตอนเราอายุสิบเก้า

    เขาเพิ่งมีโอกาสได้รู้ว่าผู้ชายคนนั้นเป็นรุ่นพี่ที่มหาวิทยาลัย
    เดินผ่านกันหลายครั้ง, แต่เราก็เมินเฉยต่อกัน

    เอาอะไรกับความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้นจากความเมามาย
    ว่ากันตามตรง, แพ จินยองจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าอีกฝ่ายทำเขาจนเสร็จหรือเปล่า
    รสรักของอีกฝ่ายเป็นอย่างไรเขาก็ไม่สนใจ

    ย้ำอีกครั้ง - เอาอะไรกับความสัมพันธ์ที่เกิดจากความเมามาย
    ตอนที่ตื่นขึ้นมาหลังค่ำคืนที่สนุกสุดเหวี่ยงพร้อมกับชายคนเดียวกับปีที่แล้ว
    รอบนี้พัค จีฮุนเป็นคนชิงเอ่ยปากก่อน

    "ช่างมัน?"

    "อื้ม" เขาพยักหน้า เก็บข้าวของที่กระจัดกระจาย "ช่างมัน"

    "แล้วถ้า-- ฉันไม่อยากช่างมันล่ะ"

    จินยองมองหน้ารุ่นพี่คนนั้นตรงๆ เลิกคิ้วอย่างแปลกใจ
    โอเค เขาไม่เมาเท่าคราวนั้น 
    และก็ปฏิเสธไม่ได้ด้วยว่าเมื่อคืนมันค่อนข้างจะดี-- เอาใหม่ เมื่อคืนมันดีมากๆ 

    "friend with benefits?"

    "สนใจไหมล่ะ"

    เขานิ่งไปชั่วครู่ "ขอบุหรี่สักมวนแล้วผมจะคิดดู"

    พัค จีฮุนกระตุกยิ้มเมื่อได้สิ่งที่ถูกใจ

    .

    .

    .

    .

    เราร่วมรักกันนับไม่ถ้วนจนพัค จีฮุนอายุยี่ิสิบสี่

    จริงๆ มันกระดากปากหากจะเรียกอย่างนั้น 
    แท้จริงมันไม่ใช่การร่วมรักหรอก ก็แค่เซ็กส์

    เขาพยายามบอกตัวเองแบบนั้น

    ถ้าไม่มีเสียงกระซิบเรียกชื่อเขาอย่างแผ่วเบา
    ถ้าไม่มีจุมพิตที่ถูกกดลงบนกลีบปาก
    ถ้าไม่มีแขนที่ตระกองกอดเขาไว้ในค่ำคืน

    เขาพยายามบอกตัวเองแบบนั้นแล้ว

    "พอแค่นี้ไหม"

    แต่ตอนที่ได้รับคำถามนั้น - เขากลับเพิ่งรู้ตัว
    ว่าที่บอกตัวเองมาตั้งนานไม่มีผลอะไรเลย

    พวกเราไม่ได้เรื่องมากแต่อย่างใด
    บางทีพัค จีฮุนก็เป็นเพื่อนเที่ยว เพื่อนดื่มเขาบ้าง
    ถึงมันจะจบลงที่เตียงทุกครั้ง
    ก็ไม่ได้หมายความว่าเราไม่มีภาพทรงจำกิจกรรมอื่นๆ เลย

    เรามีเงื่อนไขกันข้อเดียว

    "พี่มีใครแล้วเหรอ?"

    ความสัมพันธ์นี้จะจบลงเมื่อเรามีใครอยากจะจริงจังด้วยขึ้นมา

    เขาไม่เคยมี, พัค จีฮุนก็ไม่เคย,
    ตลอดห้าปีมีแค่เราอยู่ในชีวิตอีกฝ่าย
    แล้วทำไม--

    พัค จีฮุนมองเขา แววตาเรียบเฉย ปล่อยควันบุหรี่ขึ้นฟ้า
    ก่อนจะตอบรับเสียงผะแผ่ว "อื้ม"

    ไม่มีคำอธิบายมากกว่านั้น
    ไม่รู้ว่าจีฮุนใจร้ายที่ตัดเขาออกจากชีวิตง่ายๆ
    หรือใจดีไม่พูดเพราะรู้ว่าเขาไม่อยากฟังกันแน่

    "คืนนี้--" คนอายุน้อยกว่ากลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคอ "คืนสุดท้ายเหรอ"

    "คงเป็นอย่างนั้นแหละ"

    จินยองได้แค่หัวเราะออกมาอย่างแผ่วเบา
    "ได้สิ เดี๋ยวผมบล๊อกเบอร์พี่ด้วย"

    "ขนาดนั้นเลยหรือ"

    "คนของพี่คงไม่สบายใจมั้ง"

    "อา-- งั้นก็ได้" จีฮุนพยักหน้า "แต่จริงๆ ก็คงไม่ได้โทรไปอยู่แล้ว"

    เขาได้แต่เม้มปากแน่น มองไปที่ภาพมุมสูงของเมืองจากระเบียง
    สังเกตควันบุหรี่ที่ลอยขึ้นและจางหายไปอย่างรวดเร็ว

    อื้ม, เอาอะไรกับความสัมพันธ์ที่เกิดจากความเมามาย

    .

    .

    .


    เราเจอกันอีกครั้งตอนที่แพ จินยองอายุยี่ิสิบสี่, 

    "ไง ไม่ได้เจอนานเลยนะ"

    พัค จีฮุนวัยยี่สิบหกเป็นคนที่เดินเข้ามาทักทายเขาก่อน
    ที่ทางเดินไปห้องน้ำ ในร้านอาหารหรูของโรงแรมชื่อดัง
    ถ้ามองหน้าเขาสักนิดน่าจะรู้ว่าเขาเห็นอีกฝ่ายแล้ว
    แค่ไม่ต้องการจะทักกันเท่านั้น

    โอ้ - ใครจะอยากทัก ในเมื่ออีกฝ่ายมากับคนรัก

    เขาพยายามแทบตายที่จะไม่มอง
    แต่พัค จีฮุนทำให้ความพยายามของเขาเป็นศูนย์

    "อา-- นั่นสิ" เขายิ้ม กลืนก้อนความเจ็บปวดลงคอ "นานเลยนะ"

    อาหารราคาแพงกลายรสชาติเหมือนก้อนกรวดชอบกล
    และดูเหมือนไวน์ที่เพิ่งดื่มเข้าไปจะรสชาติเหมือน-- น้ำตา

    "ตอนนี้ทำอะไรอยู่ล่ะ"

    "ก็ไม่มีอะไรมาก ทำงาน กลับบ้าน" เขาตอบไปแบบนั้น "ไม่ค่อยได้ทำอะไรเท่าไหร่"

    "ฟังดูไม่สมเป็นนายเลย"

    เขาเค้นหัวเราะ
    ไม่มีอะไรสมเป็นแพ จินยองที่อีกฝ่ายรู้จักหรอก

    "ยังบล๊อกเบอร์กันอยู่เหรอ"

    "อา-- ลืมไปเลย"

    "งั้นหรือ ปลดบล๊อกหน่อยสิ"

    แพ จินยองเม้มปากแน่น เขากำลังจะเอ่ยถามว่าเพื่ออะไร
    แต่คำตอบนั้นถูกหยิบยื่นให้ก่อนที่เขาจะออกปาก

    "ฉันจะส่งการ์ดให้"

    "การ์ด-- อะไร"

    ได้โปรด,
    ได้โปรด,
    ได้โปรด,

    เขาไม่อยากจะได้ยิน

    "การ์ดแต่งงานน่ะ"

    .

    .

    .

    .

    เขาทำอะไรได้บ้างไหม
    ร้องไห้หรือตะโกน ขว้างปาข้าวของได้หรือเปล่า
    หรือเมามายให้สำรอกความเจ็บปวดนี้ออกมาได้ไหม

    แพ จินยองเหนื่อยแล้ว

    เขาเหนื่อยกับความสัมพันธ์แบบนี้

    ไม่มีที่มาที่ไป 
    ไม่มีจุดสิ้นสุด

    ไม่น่าเลย -- จำไม่ได้แล้วว่าเขาบอกตัวเองแบบนี้กี่ครั้งแล้ว

    ไม่น่าเลย
    เขาไม่ควรจุดบุหรี่มวนนั้นในเช้าวันนั้น

    ไม่น่าเลย 
    เขาไม่ควรเมินเฉยต่อคำเตือนที่ร้องในหัวสมองตัวเองตอนนั้นเลย

    ไม่น่าเลย
    เขาไม่ควรอยู่ตรงนั้นนานถึงเพียงนั้นเลย

    ไม่น่าเลย,
    เขาไม่น่าไปตกหลุมรักพัค จีฮุนเลย
Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in