เรารู้จักกันตอนสิบเจ็ด,
เหล้าราคาถูกที่ได้ไหลผ่านคอราวกับเททิ้ง
บุหรี่ที่หมดไปหลายมวนเสียจนแสบปอดแต่ก็ยังไม่ยอมหยุด
บรรยากาศปาร์ตี้ตรงนั้นไม่ได้สนุกนัก ไม่รู้สิ - แพ จินยองจำไม่ได้เท่าไหร่
รู้แค่ว่าเขาเต็มที่กับค่ำคืนนั้นสุดๆ
เต็มที่ชนิดที่ตื่นขึ้นมาเจอผู้ชายที่ไม่เคยเห็นหน้าอยู่บนเตียง
พร้อมกับความเจ็บปวดบริเวณสะโพก
ยังไม่นับคราบเลือดและสารคัดหลั่งต่างๆ ที่ได้เห็น
ไม่ต้องเดาอะไรให้เหนื่อยหรอกว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น
"ช่างมันเนอะ"
ชายคนนั้นจุดบุหรี่มวนใหม่ตั้งแต่เช้า "อื้ม ช่างมัน"
พัค จีฮุนบอกกับเขาแบบนั้น
.
.
.
เราเจอกันอีกครั้งตอนเราอายุสิบเก้า
เขาเพิ่งมีโอกาสได้รู้ว่าผู้ชายคนนั้นเป็นรุ่นพี่ที่มหาวิทยาลัย
เดินผ่านกันหลายครั้ง, แต่เราก็เมินเฉยต่อกัน
เอาอะไรกับความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้นจากความเมามาย
ว่ากันตามตรง, แพ จินยองจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าอีกฝ่ายทำเขาจนเสร็จหรือเปล่า
รสรักของอีกฝ่ายเป็นอย่างไรเขาก็ไม่สนใจ
ย้ำอีกครั้ง - เอาอะไรกับความสัมพันธ์ที่เกิดจากความเมามาย
ตอนที่ตื่นขึ้นมาหลังค่ำคืนที่สนุกสุดเหวี่ยงพร้อมกับชายคนเดียวกับปีที่แล้ว
รอบนี้พัค จีฮุนเป็นคนชิงเอ่ยปากก่อน
"ช่างมัน?"
"อื้ม" เขาพยักหน้า เก็บข้าวของที่กระจัดกระจาย "ช่างมัน"
"แล้วถ้า-- ฉันไม่อยากช่างมันล่ะ"
จินยองมองหน้ารุ่นพี่คนนั้นตรงๆ เลิกคิ้วอย่างแปลกใจ
โอเค เขาไม่เมาเท่าคราวนั้น
และก็ปฏิเสธไม่ได้ด้วยว่าเมื่อคืนมันค่อนข้างจะดี-- เอาใหม่ เมื่อคืนมันดีมากๆ
"friend with benefits?"
"สนใจไหมล่ะ"
เขานิ่งไปชั่วครู่ "ขอบุหรี่สักมวนแล้วผมจะคิดดู"
พัค จีฮุนกระตุกยิ้มเมื่อได้สิ่งที่ถูกใจ
.
.
.
.
เราร่วมรักกันนับไม่ถ้วนจนพัค จีฮุนอายุยี่ิสิบสี่
จริงๆ มันกระดากปากหากจะเรียกอย่างนั้น
แท้จริงมันไม่ใช่การร่วมรักหรอก ก็แค่เซ็กส์
เขาพยายามบอกตัวเองแบบนั้น
ถ้าไม่มีเสียงกระซิบเรียกชื่อเขาอย่างแผ่วเบา
ถ้าไม่มีจุมพิตที่ถูกกดลงบนกลีบปาก
ถ้าไม่มีแขนที่ตระกองกอดเขาไว้ในค่ำคืน
เขาพยายามบอกตัวเองแบบนั้นแล้ว
"พอแค่นี้ไหม"
แต่ตอนที่ได้รับคำถามนั้น - เขากลับเพิ่งรู้ตัว
ว่าที่บอกตัวเองมาตั้งนานไม่มีผลอะไรเลย
พวกเราไม่ได้เรื่องมากแต่อย่างใด
บางทีพัค จีฮุนก็เป็นเพื่อนเที่ยว เพื่อนดื่มเขาบ้าง
ถึงมันจะจบลงที่เตียงทุกครั้ง
ก็ไม่ได้หมายความว่าเราไม่มีภาพทรงจำกิจกรรมอื่นๆ เลย
เรามีเงื่อนไขกันข้อเดียว
"พี่มีใครแล้วเหรอ?"
ความสัมพันธ์นี้จะจบลงเมื่อเรามีใครอยากจะจริงจังด้วยขึ้นมา
เขาไม่เคยมี, พัค จีฮุนก็ไม่เคย,
ตลอดห้าปีมีแค่เราอยู่ในชีวิตอีกฝ่าย
แล้วทำไม--
พัค จีฮุนมองเขา แววตาเรียบเฉย ปล่อยควันบุหรี่ขึ้นฟ้า
ก่อนจะตอบรับเสียงผะแผ่ว "อื้ม"
ไม่มีคำอธิบายมากกว่านั้น
ไม่รู้ว่าจีฮุนใจร้ายที่ตัดเขาออกจากชีวิตง่ายๆ
หรือใจดีไม่พูดเพราะรู้ว่าเขาไม่อยากฟังกันแน่
"คืนนี้--" คนอายุน้อยกว่ากลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคอ "คืนสุดท้ายเหรอ"
"คงเป็นอย่างนั้นแหละ"
จินยองได้แค่หัวเราะออกมาอย่างแผ่วเบา
"ได้สิ เดี๋ยวผมบล๊อกเบอร์พี่ด้วย"
"ขนาดนั้นเลยหรือ"
"คนของพี่คงไม่สบายใจมั้ง"
"อา-- งั้นก็ได้" จีฮุนพยักหน้า "แต่จริงๆ ก็คงไม่ได้โทรไปอยู่แล้ว"
เขาได้แต่เม้มปากแน่น มองไปที่ภาพมุมสูงของเมืองจากระเบียง
สังเกตควันบุหรี่ที่ลอยขึ้นและจางหายไปอย่างรวดเร็ว
อื้ม, เอาอะไรกับความสัมพันธ์ที่เกิดจากความเมามาย
.
.
.
เราเจอกันอีกครั้งตอนที่แพ จินยองอายุยี่ิสิบสี่,
"ไง ไม่ได้เจอนานเลยนะ"
พัค จีฮุนวัยยี่สิบหกเป็นคนที่เดินเข้ามาทักทายเขาก่อน
ที่ทางเดินไปห้องน้ำ ในร้านอาหารหรูของโรงแรมชื่อดัง
ถ้ามองหน้าเขาสักนิดน่าจะรู้ว่าเขาเห็นอีกฝ่ายแล้ว
แค่ไม่ต้องการจะทักกันเท่านั้น
โอ้ - ใครจะอยากทัก ในเมื่ออีกฝ่ายมากับคนรัก
เขาพยายามแทบตายที่จะไม่มอง
แต่พัค จีฮุนทำให้ความพยายามของเขาเป็นศูนย์
"อา-- นั่นสิ" เขายิ้ม กลืนก้อนความเจ็บปวดลงคอ "นานเลยนะ"
อาหารราคาแพงกลายรสชาติเหมือนก้อนกรวดชอบกล
และดูเหมือนไวน์ที่เพิ่งดื่มเข้าไปจะรสชาติเหมือน-- น้ำตา
"ตอนนี้ทำอะไรอยู่ล่ะ"
"ก็ไม่มีอะไรมาก ทำงาน กลับบ้าน" เขาตอบไปแบบนั้น "ไม่ค่อยได้ทำอะไรเท่าไหร่"
"ฟังดูไม่สมเป็นนายเลย"
เขาเค้นหัวเราะ
ไม่มีอะไรสมเป็นแพ จินยองที่อีกฝ่ายรู้จักหรอก
"ยังบล๊อกเบอร์กันอยู่เหรอ"
"อา-- ลืมไปเลย"
"งั้นหรือ ปลดบล๊อกหน่อยสิ"
แพ จินยองเม้มปากแน่น เขากำลังจะเอ่ยถามว่าเพื่ออะไร
แต่คำตอบนั้นถูกหยิบยื่นให้ก่อนที่เขาจะออกปาก
"ฉันจะส่งการ์ดให้"
"การ์ด-- อะไร"
ได้โปรด,
ได้โปรด,
ได้โปรด,
เขาไม่อยากจะได้ยิน
"การ์ดแต่งงานน่ะ"
.
.
.
.
เขาทำอะไรได้บ้างไหม
ร้องไห้หรือตะโกน ขว้างปาข้าวของได้หรือเปล่า
หรือเมามายให้สำรอกความเจ็บปวดนี้ออกมาได้ไหม
แพ จินยองเหนื่อยแล้ว
เขาเหนื่อยกับความสัมพันธ์แบบนี้
ไม่มีที่มาที่ไป
ไม่มีจุดสิ้นสุด
ไม่น่าเลย -- จำไม่ได้แล้วว่าเขาบอกตัวเองแบบนี้กี่ครั้งแล้ว
ไม่น่าเลย
เขาไม่ควรจุดบุหรี่มวนนั้นในเช้าวันนั้น
ไม่น่าเลย
เขาไม่ควรเมินเฉยต่อคำเตือนที่ร้องในหัวสมองตัวเองตอนนั้นเลย
ไม่น่าเลย
เขาไม่ควรอยู่ตรงนั้นนานถึงเพียงนั้นเลย
ไม่น่าเลย,
เขาไม่น่าไปตกหลุมรักพัค จีฮุนเลย
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in