หากหนึ่งในจุดหมายของมนุษย์วัยก่อร่างสร้างตัวแบบผม จะเป็นการได้ครอบครองบ้านเดี่ยวซักหลัง บ้านที่อยู่ห่างจากถนนใหญ่ไม่มากเท่าไร มีสวนหน้าบ้านเล็กๆพอให้หายใจได้ในคล่องปอดในยามตื่น มีความร่มรื่นเล็กๆจากหมู่มวลไม้ วันนี้ผมคงทำมันได้เข้าใกล้คำว่าความเป็นจริงขึ้นมาบ้างแล้ว ที่จริงบ้านหลังนี้มีอายุเฉลี่ยราวๆสิบปีนับตั้งแต่วันที่เริ่มผ่อนเงินก้อนแรก สิบปีตามอายุไขของสิ่งปลูกสร้างคงนานพอให้เรารู้สึกคุ้นเคยกับมัน ผมและครอบครัวเทียวไปเทียวมาระหว่างบ้านหลังเดิมและหลังใหม่ ผ่านน้ำ(ท่วม) ผ่านฝนมาด้วยกันไม่รู้เท่าไร ในที่สุดเงินงวดสุดท้ายถูกจ่ายไปให้ยังหน่วยงานซึ่งให้เราหยิบยืมเงินก้อนโต ก่อนจะเอาคืนในระดับที่คุ้มค่า ในตอนนี้ผมได้รับสิทธ์การครอบครองโดยชอบธรรม แต่หากจะเรียกว่าครอบครองคงไม่ถูกต้องเสียทีเดียว ถึงแม้ว่าในชื่อผู้ถือสิทธ์ครอบครองจะเป็นของผมจริง แต่ลึกๆ ผมรู้ว่าบ้านหลังนี้มีเงินของบุพการีเป็นส่วนใหญ่ ดังนั้นคงไม่ถูกต้องหากผมจะแสดงความเป็นเจ้าของโดยสมบูรณ์

พ่อและแม่บอกผมว่าต่อจากนี้ก็คงเป็นหน้าที่ของผมในการหาเฟอร์นิเจอร์มาเติมพื้นที่ใช้สอยให้สมประโยชน์ เราตกลงกันไว้ว่าในชั้นล่างของบ้าน จะสงวนไว้ให้พ่อแม่ยามแก่ชรา เพื่อตัดปัญหาการสุขภาพอันข้องเกี่ยวกับการเดินขึ้นลงบันใดบ่อยๆ และอย่างน้อย พื้นที่ชั้นสองที่เหลืออาจเป็นลานเอนกประสงค์ของผมกับน้องสาวในอนาคต ซึ่งนั้นแหละ ภาระรับผิดชอบตกอยู่ที่ผมโดยปริยายและด้วยความเต็มใจ

ในส่วนหนึ่ง มันคงเป็นความอีเดียตเล็กของมนุษย์เมืองแบบผม ชนชั้นกลางค่อนไปทางต่ำๆ ซึ่งอยากมีที่อยู่อาศัยที่ให้คุณค่าด้านความสุนทรีย์ไปพร้อมๆกับการใช้มันเป็นที่พักพิง ดังนั้นจึงไม่แปลกใจ หากช่วงหลายเดือนที่ผ่านมา ผมจะแอบไปเปิดหน้านิตยสารแต่งบ้านตามร้านหนังสือมากพอสมควร ว่ากันตามตรง ผมหลงเสน่ห์บ้านสไตล์ลอฟต์ที่ตกแต่งแบบมินิมอล มีเฟอร์นิเจอร์เท่าที่จำเป็น ห้องครัวแค่เพียงพอกับการทำอาหาร มีทีวีและเครื่องเสียงขนาดพอสุนทรีย์สำหรับการดูภาพยนตร์ยามว่าง ด้านล่างคงเป็นห้องสมุดกลายๆ และมีลานเล็กๆหน้าบ้านเผื่อไว้ต้อนรับมิตรสหายในวันที่เขาต้องการแวะเวียนมาสังสรรค์ นี่เป็นภาพบ้านในฝัน ซึ่งไอ้เจ้าความฝันนี่เองที่หลายครั้งมันแปลดปลี่ยนเป็นโซ่ตรวนฉุดรั้งเราไว้ให้อยู่ในระบอบของมนุษย์เมือง ผู้ซึ่งต้องการทำงาน ต้องการเงินมาเป็นเชือกฉุดดึงความฝันให้บรรจบกันกับความจริง

ในเวลาว่างหรือพักสายตาจากงาน ผมยังใช้มันหมดไปกับการท่องโลกออนไลน์เพื่อเพาะเลี้ยงกิเลศในใจ หาลักษณะโต๊ะเก้าอี้ดีไซน์ตรงใจเก็บไว้เป็นตัวอย่าง (ส่วนใหญ่ก็หนีไม่พ้น Ikea) คำนวณราคาคร่าวๆว่าหากอยากเนรมิตมันให้เป็นแบบที่ต้องการ ผมต้องใช้จ่ายเงินอีกเท่าใด บันไดความฝันขั้นต่อไปของคนมีบ้านคงหนีไม่พ้นการตบแต่งภายในให้สวยงามราวกับหลุดออกมาจากหน้านิตยสาร ผมเชื่อว่าบ้านดีจะท้อนรสนิยมผู้อยู่อาศัย คงไม่มีใครเต็มใจอยู่บ้านที่มากไปด้วยข้าวของระเกะระกะ แม้ตอนนี้ผมจะมีบ้านแล้ว แต่ขาดเพียงปัจจัยในการสานต่อให้มันไม่เป็นไปเพียงภาพในจินตนาการ

ผมคงลืมไปว่าในอนาคต ผมคงไม่ได้อาศัยอยู่ในบ้านหลังนี้ตลอดไป 
และในใจลึกๆแล้ว ผมยังอยากได้ “บ้าน” ที่เป็นของผมอย่างสมบูรณ์แบบ


2.

เร็วๆนี้ ผมเพิ่งตัดสินใจซื้อโปรแกรม Microsoft office แบบถูกลิขสิทธิ์มาใช้เมื่อไม่กี่วันก่อน

เป็นเวลานานทีเดียวนับตั้งแต่รู้จักกับโปรแกรมนี้มา ช่วงเวลาสิบกว่าปีที่อาศัยการดาวโหลดมันมาใช้ฟรีๆ มีผลงานจำนวนหนึ่งถูกพิมพ์ผ่านโปรแกรมเถื่อนๆเหล่านั้น และหลายชิ้นงานแปลเปลี่ยนเป็นชิ้นเงินให้ผมได้ใช้จ่ายตอบสนองความต้องการ พอประคับประคองชีวิตให้ผ่านไปได้แบบเดือนต่อเดือน

อาจเป็นเพราะจู่ๆ โปรแกรมอันเดิมที่ใช้อยู่ดันแจ้งขึ้นมาว่าไอ้ที่คุณใช้อยู่เป็นของปลอม เราขอสงวนสิทธ์ไม่ให้คุณใช้ต่อจนกว่าจะทำให้มันถูกต้อง ผมไม่ได้ต้องการซื้อของแท้เพื่อโอ้อวดว่าตัวเองเป็นคนดี อันที่จริงการใช้โปรแกรมถูกลิกสิทธ์มันก็ไม่ได้ช่วยให้ผมสามารถผลิตงานที่ดีมากกว่าที่เป็นอยู่ได้ และมันคงไม่ได้ทำให้ผมขึ้นสวรรค์ แต่เหนือสิ่งอื่นใด ชีวิตของผมตอนนี้เองเรียกได้ว่าแทบจะไม่มีเวลามากมายในการไล่ค้นหาโปรแกรมมาเยียวยาเพื่อหลอกให้ระบบรู้ว่าผมใช้ของแท้นะ มันคงสะดวกและสบายใจกว่า ถ้าผมจะตัดสินใจซื้อมันเก็บเอาไว้ ปลอบประโลมตัวเองไปว่าอย่างน้อยเราเองก็ได้ใช้ของแท้ แต่นั้นแหละ เอาเข้าจริงแล้วมันก็ไม่ใช่ของผมโดยสมบูรณ์แบบอีกอยู่ดี ตามสัญญาข้อตกลงการใช้งานระบุเอาไว้ ในระยะรอบหนึ่งปี ผมมีสิทธ์ใช้งานมันได้เพียง 365 วัน

มันอาจมากมายจนเราใช้มันได้โดยไม่รู้สึกเสียดาย 
แต่ช่วงชีวิตที่ผ่านมาก็พอจะยืนยันได้ว่าหนึ่งปีเป็นหน่วยเวลาที่ไม่ช้าเกินไป

ลองมานั่งนึกดู นอกจากโปรแกรมพิมพ์งานมาตรฐานที่ผมเช่าใช้ในรายปี แอพพลิเคชั่นอื่นๆในยุคนี้ก็มีทางเลือกในการครอบครองไม่ต่างกัน ทั้งโปรแกรมฟังเพลงอย่าง Apple music ที่ผมยอมจ่ายในราคาหนึ่งร้อยกว่าบาทต่อเดือน โปรแกรมอ่านหนังสือนิตยสารเหมาจ่ายรายเดือน รวมไปถึงโปรแกรมสำหรับดูหนังซึ่งใช้วีธีการเช่าเหมารายเดือนเช่นกัน ระบบเทคโนโลยีที่ก้าวล้ำมากขึ้นไปทำให้เราไม่ต้องเก็บไฟล์หนังไว้ให้หนักเครื่องคอมพิวเตอร์อีกแล้ว ครั้งหนึ่งเราเคยกังวลเพียงว่าสิ่งใดๆที่เป็นไฟล์ดิจิตอลดูจะศูนย์หายและถูกทำลายอย่างง่ายดายเพียงการกดไม่กี่ปุ่ม แต่จนถึงตอนนี้ เทคโนโลยีได้พิศูจน์ตัวของมันเองแล้วว่าในบางครา มันอาจทำหน้าที่ได้ดีกว่าการเก็บสิ่งของบางอย่างไว้กับตัวเอง

ไม่นานหลังจากจ่ายเงินซื้อตัวรหัสลับเพื่อยืนยันสิทธ์ในการใช้งาน
และลงมือกรอกมันลงไปในช่องยืนยัน 
ข้อความแจ้งเตือนของปลอมก็หายไป 
นาฬิกาในการใช้งานเริ่มเดินถอยหลัง 
ผมนั่งอยู่หน้าจอ มองเคอร์เซอร์กระพริบถี่ๆ 
ลงมือพิมพ์งานที่ยังคั่งค้าง และเซฟไฟล์เอาไว้ในอินเตอร์เน็ตเป็นระยะๆ

3.
ในระหว่างทยอยย้ายของเข้าสู่บ้านหลังใหม่ มีข้าวของมากมายเหลือเกินที่ผมบังเอิญเจอมันซุกซ่อนอย่างแนบเนียนอยู่ในหลายๆที่ บางอย่างผมหลงลืมมันไปแล้วด้วยซ้ำว่าเคยครอบครองมันเอาไว้ บางชิ้นเคยทำหน้าที่เป็นเครื่องแทนความทรงจำในช่วงเวลาหนึ่ง แน่ละ มันอาจเคยมีคุณค่าทางจิตใจกับเรามากพอดูเมื่อครั้งอดีต เพียงแต่เมื่อเวลาผ่านไป คุณค่าทางใจเหล่านั้นมันกลับหดหาย

คงไม่ต่างกับความทรงจำ ครั้งหนึ่งมันเคยสำคัญกับเรามาก แต่หากในวันนี้มันอาจไม่ใช่แบบนั้นอีกแล้ว

มันจะมีอะไรที่เราครอบครองมันได้อย่างสมบูรณ์แบบงั้นหรือ ทั้งบ้านหลังนี้ และแอพพลิเคชั่นทั้งหลายที่ผมใช้อยู่ ลึกๆเราต่างรู้ว่ามันไม่ใช่ของเราโดยสมบูรณ์แบบ ไม่ว่าจะเป็นอะไร ในวันใดวันหนึ่งเมื่อเราไม่มีคุณสมบัติเพียงพอต่อการครอบครอง เราต่างต้องส่งมอบมันให้กับคนที่สามารถใช้ประโยชน์จากมันได้ต่อ จะข้าวของเครื่องใช้ บ้าน หรืออุปกรณ์อันใด ในวันใดวันหนึ่งมันคงเสื่อมสภาพไปตามกาลเวลา

ของที่ผมต้องขนย้ายมีน้อยอย่างน่าใจหาย นัยหนึ่งมันอาจหมายความได้ว่าผมแทบจะไม่มีความทรงจำต่ออดีตอันใดมากมายอีกแล้ว ส่วนหนึ่งเป็นผมเองด้วยซ้ำที่อยากลงมือฝังกลบและลบมันออกไป ความมั่นใจลมๆแล้งๆบอกกับผมว่าในชีวิตนี้ยังมีเวลามากพอให้เราสร้างความทรงจำใหม่ๆได้เสมอ ไม่ว่ากับใคร และเหตุการณ์อันใด

อาจเพราะตอนนี้บ้านยังไม่สมบูรณ์แบบดี สีผนังยังทิ้งร่องรอยจากน้ำท่วมใหญ่ในเมืองหลวงเมื่อหลายปีก่อน ห้องนอนของผมยังสุมทุมด้วยหนังสือ ของสะสม และเครื่องใช้ซึ่งยังไม่ถูกย้ายเก็บเข้าไปในที่ที่สมควรอยู่ ภาพบ้านในจินตนาการและความเป็นจริงยังดูห่างไกลกันเหลือเกิน คงนานพอดูกว่าความฝันในการอากาศจะเปลี่ยนผันเป็นภาพความจริง และผมไม่รู้ด้วยซ้ำไปว่าชีวิตกับร่างกายจะอยู่ยาวนานถึงวันนั้นได้มั้ย

ผมเริ่มย้ายไฟล์รูปที่เคยถ่ายและงานจำนวนหนึ่งถูกเก็บใส่ในฮาร์ดดิส บางส่วนถูกเก็บไว้ใน Cloud เฉกเช่นกับเรื่องราวในอดีตที่ถูกย้ายจากสิ่งของจับต้องได้ไปไว้ในใจ รอใครซักคนเลื่อนเมาส์มาคลิกมันมาดูให้พอคิดถึง

แต่ไม่ว่าบ้านในฝันจะเป็นจริงเมื่อไร
และเทตโนโลยีจะรุดหน้าไปอีกไกลเพียงใด

มันคงจะน่าดีใจกว่า
ถ้าในวันนี้ มีใครซักคนอัพโหลดความทรงจำเกี่ยวกับเราไว้ในหัวใจ
เผื่อไว้นึกนึกถึงกันแม้ในวันที่ไม่มีร่างกายให้สัมผัสได้

คิดถึงกันในวันที่ดันบังเอิญเอาลากเมาส์เข้าไปเปิดไฟล์ความทรงจำนั้นออกมาดูเล่น
และเห็นภาพในอดีตของเราและเขาโดยไม่ต้องมีความทรงจำอันใดเพิ่มเติม

อย่างไร มันไม่มีอะไรเป็นของเราโดยสมบูรณ์แบบหรอก 
แต่ถ้าจะมี ความทรงจำในหัวใจอาจจะเข้าใกล้นิยามสิ่งนั้นมากที่สุด
และไม่ว่าเวลาผ่านไปเพียงใด ความทรงจำไม่มีวันหายไปไหนหรอก

ผมยังเชื่อเช่นนั้น