จะเป็นบ้าให้ได้ตอนนั้น พอผ่านมันมาได้ก็เอ่อออ เก่งเนาะตัวฉัน แต่อย่าเจอแบบนั้นอีกเลย

ช่วงเวลา 1 เดือนครึ่งที่เจอกับเรื่องราวต่าง ๆ ทำให้เราเห็นตัวเองชัดเจนยิ่งมากยิ่งขึ้นว่า 

"กูมาทำอะไรที่คณะนี้วะ" มันจริงมากขึ้น คือมันจริงไปแล้วนั่นแหละ 

เราในตอนมัธยมที่มองหาคณะที่เหมาะกับตัวเองไม่ได้ เลยชี้ว่าคณะนิเทศฯนี่แหละ ที่จะเป็นคณะที่ฉันพอจะไปได้ โอ๊ยยย อยากจะกลับไปหยิกตัวเอง ช่วงที่ผ่านมามีหลายแว๊บมากเลยที่คิดว่า 

เพราะเราเรียนภาษาจีนมาตลอดชีวิตตั้งแต่อนุบาล ยันจบม.6 ถึงจะไม่ได้ดีมาก แต่ก้คิดว่าไม่ได้ด้อยไปกว่าคนอื่น ถ้าไปต่อทางนั้นน่าจะเห็นตัวเองในอนาคตที่ชัดมากกว่านี้

ตอนนี้เคว้งมาก เราจะเลือกความฝันไปทำไมวะ จะรักนิยายอะไรขนาดนั้น ทั้งๆ ที่ก็รู้ดีกว่าสิ่งพิมพ์ที่ชอบมันไม่ได้รองรับมากแล้วในตอนที่จะจบไป ใครๆ ก็ทำได้ คณะที่จะเรียนไม่มีสอนนะ แต่ก็ยังเลือกที่จะไป แต่ไม่ไปเรียนภาษาจีนต่อ ซึ่งน่าจะไปได้ดีกว่าตอนนี้ 

รู้สึกเสียดายเวลาที่ผ่านมาที่เรียนในคณะนี้ไป ถามว่าเก่งกว่าคนอื่น โดดเด่นกว่าคนอื่นไหม ก็ไม่ แค่ทำเป็น อย่างที่ถ้าใครได้ลองทำก็ทำได้ กล้อง ไฟ อาร์ต ไม่เก่งอะไรสักอย่าง

อย่างงานเขียน สิ่งที่มั่นใจมาตลอดว่าทำได้ดี ตอนนี้กลับมองว่าโคตรเห่ย ไม่เห็นจะเก่งเลย ไอเดียที่เสนอในการทำงานไป ไม่เห็นจะได้ต่อยอดไปทำงานเลย ไม่เก่งอะไรสักอย่าง แต่จะเข้าสังคมก็ยังไม่เก่ง

ไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองเดินผิดทางเลย ที่ผ่านมาเราไม่มีทางเดินด้วยซ้ำไป แต่ว่าตอนนี้เรากลับเห็นตัวเองกำลังเดินไปผิดทางอะ มันอาจจะผิดพลาดมาตั้งแต่ต้น ตอนนี้มาผิดทางไปแล้ว เราก็ไม่รู้ว่าอนาคตจะต้องเดินไปทางไหนต่อ ฝึกงาน ธีสิส เครียดกับมันมาหลายเดือนแล้ว สิ่งที่เราอยากเรียนกับสิ่งที่เรียนไม่เหมือนอย่างที่คิดเลย แอบเสียใจเล็ก ๆ กับสิ่งที่ตัวเจอ

ถ้านับเวลาที่ได้ทำงานโปรดักชั่นนับจริง ๆ ก็ทำมาได้ 1 ปีกว่า ๆ นับไอเดียของเราที่ถูกเลือกคือมีแค่งานเดียวเอง ซึ่งเป็นงานที่ผ่านไปไม่นานมานี้ ไม่รู้ว่าถูกเลือกเพราะเลือกไปเถอะ ไม่มีเวลาแล้ว เป็นงานออกแบบรายการที่ต้องทำกราฟิก พยายามทำมันอย่างเต็มที่ แต่ว่าก็ออกมามาได้ดีอย่างที่คิดไว้เท่าไหร่ แต่มันก็เป็นงานที่เราชอบนะ

จริง ๆ ช่วงเทอมหนึ่งทำให้เราไม่อยากจะทำงานวิดีโอแล้ว ไม่อยากออกกองยิ่งกว่าเก่า ประสบการณ์ที่ไม่ดี ย่อมสร้างบาดแผลเสมอ แน่นอนว่าอนาคตก็อาจจะเจอที่ดีกว่าก็ได้ 

เพื่อนเคยพูดกับเราว่า "กูรู้สึกไม่เจ๋งแจ๋วเหมือนเมื่อก่อนแล้วอะ" จริงเลย เราไม่รู้สึกว่าเราเก่ง เราเจ๋งเหมือนเมื่อก่อนแล้ว 

และประมาณวันสองวันที่แล้ว เราพึ่งเจอที่โพสต์หนึ่งที่พูดถึง Prime time ทุกคนต่างมียุคทองของตัวเอง เราก็คิดว่าช่วงยุคทองของเรามันผ่านมารึยังนะ ตอนที่เรียนเก่งตอนม.ต้น-ปลาย ตอนนั้นนับว่าเป็นยุคทองของเราไหม หรือว่ายังไม่ใช่ เพราะตอนนั้นก็มีคนที่เรียนเก่งกว่าเราอีก

หรือจริง ๆ แล้วเรามันก็เป็นแค่คนธรรมดาที่อยู่ในโลกที่มีผู้กล้าไปปราบจอมมาร เป็นคนที่ใช้ชีวิตเรื่อย ๆ จนตายก็ไม่ได้ทิ้งเรื่องราวให้ได้เล่าขานต่อ

ช่วงเวลาในมหาลัยยิ่งย้ำเตือนเราว่าเราไม่เก่งอะไรเลยสักอย่าง สิ่งที่เราคิดว่าเราเก่งมาตลอด มันก็กลายเป็นแค่สกิลก๊อกก๋อยที่มี ไม่ได้เก่ง หรือดีเด่นไปกว่าคนอื่น 

ไม่รู้ว่าเพราะช่วงวัยเปลี่ยน หรือเพราะเหตุการณ์ที่เจอ หรือทั้งหมดรวมกัน มันกลายเป็นการเติบโต แต่การโตขึ้นไม่สนุกเลย โตขึ้นแล้วโคตรจะเห่ยเลย

เราก็ได้แต่หวังว่าตัวเราที่ตอนนี้รู้สึกว่าไม่เก่งอะไรสักอย่าง ในอนาคตจะได้กลับมารู้สึกว่าเก่งอีกครั้ง ไม่ว่าจะไกลจะใกล้ อยากกลับมาเก่งเรื่องงานเขียน ที่ถึงแม้ตลอดมาจะคิดว่าตัวเองไม่เก่งมาตลอดนั่นแหละ แต่ไม่เคยรู้สึกมากขนาดนี้ ตอนนั้นก็แค่มองว่าไม่เก่ง ไม่เป็นไร งานเราคงไม่ได้น่าสนใจ แต่ความรู้สึกตอนนี้คือ ไม่เก่ง กาก เห่ย ตัวเราไม่เก่งอะไรเลย

ไม่ชอบตัวเองในเวอร์ชั่นนี้สักเท่าไหร่ จะปลอบใจด้วยคำพูดอะไรก็ช่วยได้ไม่มาก ตอนนี้ก็มาอัพเดทชีวิต ความรู้สึกถึงแค่ตรงนี้ 

อีกเดือนก็ต้องยืนฝึกงานแล้ว ไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นยังไง แต่ก็กลับมาอัพเดทต่อแน่นอน ตอนนี้มันกลายเป็นบันทึกการเติบโตของเราไปแล้วล่ะ