เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
#วิรัลอ่านa week before valentine
เล่มที่สิบสอง - เกาะปีศาจฆาตกรรม

  • เอะโดะงะวะ รัมโปะ.  (2559).  เกาะปีศาจฆาตกรรม.  แปลโดย ฉวีวงศ์ อัศวเสนา.  กรุงเทพฯ: เจคลาส.



    เราเห็นชื่อเอะโดะงะวะ รัมโปะ มานาน ตั้งแต่จำความได้ นามสกุลของเขาปรากฏอยู่ในหนึ่งในตัวละครในการ์ตูนที่เราชอบที่สุด เอโดงาวะ โคนัน จากเรื่องยอดนักสืบจิ๋วโคนัน แต่ช่วงหลังมาเราได้ยินชื่อเขาบ่อยขึ้นจากความโด่งดังของแอนิเมชั่นเรื่อง "คณะประพันธกรจรจัด" (Bungou Stray Dogs) ที่ตัวละครล้วนมาจากเหล่านักเขียนวรรณกรรมที่มีชื่อเสียงจากทั่วทุกมุมโลก

    ถึงแม้เราจะเคยได้ยินชื่อของเอะโดะงะวะ รัมโปะมานาน แต่กลับไม่เคยคิดจะอ่านงานของเขาเลย อาจเพราะส่วนหนึ่งเราไม่ค่อยสะดวกใจจะอ่านนวนิยายสืบสวนของญี่ปุ่นเท่าไหร่ สมัยม.ต้นเราเคยยืมคินดะอิจิมาอ่าน แล้วพบว่ามันน่ากลัวเกินกว่าที่ตัวเราในตอนนั้นจะรับได้ เลยล้มเลิกไป แต่ตอนนี้เรารู้สึกว่าตัวเองน่าจะจิตใจเข้มแข็งขึ้น 555 อย่างน้อยหน้าปกเล่มนี้ก็หลอนน้อยกว่าภาคินัย ดังนั้นเราเลยคิดว่าจะลองอ่านดู

    "เกาะปีศาจฆาตกรรม" เป็นนวนิยายสืบสวนที่เล่าเรื่องด้วยมุมมองของตัวละครหลักเพียงตัวเดียว คือมิโนะอุระ หลังจากอ่านบทแรกจบแล้วเรารู้สึกว่า มิโนะอุระเล่าเรื่องได้น่าสนุกดี เลยตัดสินใจอ่านต่อ ทั้งเรื่องจะได้เห็นคำว่า น่าสยดสยอง ชวนขนหัวลุก วิปริต ฯลฯ บ่อยมาก ตอกย้ำให้เราสงสัยอยู่ตลอดว่า ตกลงแล้วมิโนะอุระกำลังเผชิญหน้ากับอะไรอยู่กันแน่ และสุดท้ายเรื่องราวที่บิดเบี้ยวพวกนี้จะเป็นไปในทิศทางไหน

    แม้เรื่องนี้จะไม่ได้มีอะไรให้ว้าวในแง่ของการสืบสวนแบบพลิกล็อก (ค่อนข้างเดาได้) แต่สิ่งที่ทำให้รู้สึกหนาวยะเยือกอยู่ตลอดเวลาที่อ่าน คือความบิดเบี้ยวจนเข้าขั้นวิปริตของตัวละครที่เอะโดะงะวะวางไว้ จริง ๆ ส่วนที่เราชอบมากคือจดหมายของฮิเดะจัง เราอดตั้งคำถามกับตัวเองขณะที่อ่านไม่ได้ว่า "ความปกติ" จริง ๆ แล้วคืออะไรกันแน่ ก็เป็นสิ่งที่มนุษย์เรากำหนดขึ้นมาเอง อะไรคือถูก อะไรคือผิด ไม่มีอะไรที่ตอบได้จริง ๆ สักอย่าง จะบอกว่ามันปรัชญา...ก็ขึ้นอยู่กับคนอ่าน 555 พอย้อนนึกถึงสิ่งที่ตัวละครแต่ละตัวทำแล้วก็อดคิดไม่ได้ว่า ความน่ากลัวที่สุดก็คือจิตใจของคนนี่แหละ เราไม่รู้เลยว่าคน ๆ หนึ่งเจอกับอะไรมาบ้าง แล้วจะคิดอะไรไปได้ถึงจุดไหน

    พออ่านจบ แม้จะเสียดายที่เรื่องไม่ได้พลิกอะไรมากไปกว่าที่คาดไว้ แต่ก็รู้สึกว่า โอเค มันดีแหละ ได้อ่านสักครั้งก็ดี แต่ก็ไม่รู้ทำไม อ่านแนวนี้ทีไร พอชอบตัวละครหนึ่ง จะต้องมีอะไรพีค ๆ ในตัวละครนั้นตลอด T_T ฮือ เศร้า

    ใครสนใจก็ลองหาอ่านดูค่ะ เออ มีจุดที่พิมพ์ผิดด้วยแหละ TT

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in