เนื่องจากพึ่งเห็น Challenge #Fictober ช้าไปหน่อย เลยขอเริ่มตามวันที่เลยนะคะ T_T 

Day 5 #Joint - ร่วมกัน 

Character : Luhan , Sehun Ft.Zitao

Shot Fiction

By : Yejin  

ลู่หานเป็นเพียงเด็กคนหนึ่งที่ใช้ชีวิตอยู่คนเดียวไปตามประสาเด็กหนุ่มที่ไร้พ่อแม่ดูและ เพราะเขาโตมาบนโลกโดยลำพังปราศจากพ่อ แม่ พี่ น้องเหมือนคนอื่นๆ การใช้ชีวิตที่อยู่รวมกับคนหมู่มากนั้นเป็นสิ่งที่เขาเห็นมาตั้งแต่จำความได้ มีเพียงคนที่เขานับถือเป็นพี่สาวใจดีที่คอยดูแลและอยู่เคียงข้างเขามาตลอดเท่านั้น

"ลู่หานพรุ่งนี้นายต้องไปแจกหนังสือพิมพ์แทนเจ้เหม่ยจูนะ" เสียงของเพื่อนชายอีกคนทำให้เขาต้องเงยหน้าขึ้นมาจากการโซ้ยบะหมี่กรรมกรที่เอร็ดอร่อยขึ้นมาพยักหน้าอย่างว่าง่าย

"แล้วก็นี่ค่าแรงนะ หมี่ชามนั้นมีคนจ่ายให้นายแล้ว"

"หา?! ใครจ่ายอะ"

"ไม่รู้สิ เป็นชายหนุ่มตัวสูงๆหน้าตาอย่างกับพวกผู้ดีแหนะ"

"เหอะ เพ้อเจ้อหน่าจื่อเทา ผู้ดีที่ไหนจะมาในที่แบบนี้กันตลกละ"

"เหย นายต้องเห็นหน้าคนๆนี้ก่อน หน้าตานี่หล่อเหลาอย่างกับพระเอกหนังที่เห็นในโทรทัศน์อีก" ลู่หานยังคงส่ายหน้าไม่เชื่อคำบอกเล่าของเพื่อนสนิทอย่างจื่อเทาอยู่ดี เขามองไปรอบๆในตลาดสดและหมู่บ้านซอมซ่อที่ติดกันเป็นหลายสิบหลังจะมีผู้ดีและคนหน้าตาแบบนั้นได้ไง จื่อเทาต้องเพ้อเจ้อเอาแน่ๆและเขาก็วางชามบะหมี่ไว้บนโต๊ะก่อนจะเดินไปที่จักรยานคันเก่งเพื่อขับมันกลับบ้านอย่างทุกๆวัน 

เสียงกริ่งจักรยานดังไปตามท้องถนนอย่างเชื่องช้า ซื่อชุนมองแผ่นหลังเล็กเจ้าของจักรยานคันข้างหน้ามาซักพักแล้ว เขามองมันจากรถจักรยานยนต์คันหรูที่พ่อเป็นคนซื้อให้ในวันเกิดทั้งๆที่เขาไม่ได้ร้องขอ ก่อนหน้านี้เขาไม่เคยแม้แต่จะสนใจจะขี่มันจนเมื่อหลายวันก่อน 

"หนังสือพิมพ์คร้าบบบบบ!" เสียงใสแจ๋วของใครซักคนดังมาจากนอกรั้วบ้านเดี่ยวหลังใหญ่ เขาเดินออกมาเพื่อหยิบหนังสือพิมพ์ที่ถูกโยนเข้ามาในรั้วบ้านอย่างไม่ออมแรง

"นี่! กลับมาก่อนสิ" คนโดนเรียกหันมามองเขา ใบหน้าที่น่าเอ็นดูทำให้ซื่อชุนยืนค้างเติ่งอยู่หลายวินาทีจนได้ยินเสียงของเด็กตรงหน้าเรียกเขาอีกครั้งสติก็กลับมา

"คุณเรียกผมเหรอครับ?"

"ใช่ รอแปปนะ" เขาบอกก่อนจะรีบเดินเข้าไปในบ้านหยิบนมกล่องช็อคโกแลตผสมนมกล้วยของโปรดและคุ้กกี้อีกกระปุกใส่ถุงที่หาได้แถวๆนั้นแล้วเดินออกมาจากบ้านเพื่อให้เด็กหนุ่มคนนี้อย่างไร้เหตุผล 

"คะ คุณ ให้ผมหรอ?"

"ใช่ ข้างในมีนมกับคุกกี้ เอาไปกินเวลาหิวนะ" เด็กหนุ่มยิ้มแก้มปริใส่คนใจดีตรงหน้าแล้วรับถุงมาถือไว้

"ขอบคุณมากๆเลยครับ!"

"ไม่เป็นไรหรอก มาบ่อยๆล่ะ ฉันจะเอามาแบ่งบ่อยๆ"

"โห..ไม่ต้องก็ได้ ผมเกรงใจ"

"ไม่เป็นไร ฉันอยู่บ้านคนเดียวกินไม่หมดหรอก" รอยยิ้มที่ส่งให้มันดูดีแต่คนมองกลับเห็นบางอย่างได้ชัดเจนรอยยิ้มที่ดูเศร้าหมองแต่เด็กหนุ่มเลือกที่จะมองข้ามไป 

"งั้นขอบคุณพี่อีกครั้งนะครับ ผมไปก่อนนะ" ซื่อชุนมองเด็กคนนั้นขี่จักรยานออกไปไกลเรื่อยๆจากตัวบ้านของเขาก่อนจะเดินกลับเข้าไปในบ้านแต่เปลี่ยนทิศทางไปยังโรงรถ รถจักรยานยนต์ที่พ่อซื้อให้เขาดูเหมือนว่าเขาจะต้องขี่มันแล้วล่ะ 

วันต่อมาเขาก็เจอกับเด็กหนุ่มคนเดิมอีกครั้งเขาทำเหมือนเมื่อวานและยังชวนเด็กหนุ่มพูดคุยสัพเพเหระไปเรื่อยเปื่อย หลังจากนั้นเขาก็แอบขับรถตามเด็กหนุ่มไปทุกที่อยู่ห่างๆ เขาเห็นเด็กหนุ่มส่งหนังสือพิมพ์แค่ระแวกบ้านของเขารวมถึงชุมชนแออัดที่เขาชอบไปเดินเล่นคนเดียวบ่อยๆ จนรถจักรยานจอดอยู่กับที่หน้าร้านบะหมี่ร้านหนึ่งที่เขาเคยแอบมากินคนเดียวตอนที่พ่อแม่ของเขากลับมาบ้าน 

"บะหมี่กรรมกร ห้าหยวน" (5หยวน =25บาทไทย)

เขามองเด็กหนุ่มสั่งบะหมี่ชามใหญ่ซักพักก็มานั่งที่โต๊ะตัวหนึ่งที่ตั้งอยู่หน้าร้านซึ่งที่นั่งตรงนั้นเหมาะกับพวกพนักงานยกของหรือพวกชอบกินแบบเร่งรีบเขานั่งกัน ซื่อชุนยิ้มออกมาเมื่อเห็นเด็กหนุ่มกินบะหมี่ชามใหญ่นั้นอย่างมูมมามอย่างกับเด็กๆ 

"อา..ให้ตายสิ เธออายุแปดขวบเหรอ?"เขาพูดบ่นกับตัวเองแล้วหลังจากนั้นเด็กหนุ่มก็จ่ายเงินพร้อมกับยกแก้วน้ำขึ้นซดลวกๆแล้วเดินมายังที่จักรยานของตนเพื่อเริ่มขี่มันไปยังอีกที่หนึ่ง เขาขับตามเด็กหนุ่มอีกครั้งคราวนี้เด็กหนุ่มไม่แวะที่ไหนแล้วเขาขับยาวจนมาจอดอยู่ที่หน้าบ้านเล็กๆหลังหนึ่ง ซึ่งเขาจอดเว้นระยะไปอีกและก็ได้รู้ความจริงว่าเด็กหนุ่มคนนั้นอยู่บ้านเด็กกำพร้า 

"เธอ...คงเหนื่อยน่าดู"

หลายเดือนที่ซื่อชุนทำอยู่แบบนี้แต่วันนี้เป็นอีกวันในรอบหลายอาทิตย์ที่ฝนตกหนัก ซื่อชุนเลยตัดสินใจขับรถยนต์ออกมาตามเด็กหนุ่มแทน เด็กหนุ่มขี่จักรยานตากฝนจนเขารู้สึกเป็นห่วงเพราะฝนที่หนักหนาและเต็มไปด้วยเชื้อโรคอีกมากมายกลัวว่าจะไม่สบายจนไม่สามารถทำงานและใช้ชีวิตประจำวันในวันต่อๆไปไม่ได้ 

"ฝนตกหนักแบบนี้ ทำไมเธอยังทำงานอีกนะ"

รถจักรยานของเด็กหนุ่มถูกจอดกระทันหันพร้อมกับหนังสือพิมพ์อีกหลายฉบับที่ปลิวว่อนไปตามแรงลมแต่ที่น่าตกใจกว่านั้นเขาเห็นเด็กหนุ่มล้มลงไปนอนที่พื้นถนน 

"เห้ย!" เขารีบเปิดประตูลงจากรถแล้ววิ่งไปพาเด็กหนุ่มขึ้นรถก่อนจะพาไปโรงพยาบาล  หนึ่งชั่วโมงผ่านไปเด็กหนุ่มคนนั้นที่เขาไม่เคยถามชื่อและตอนนี้ก็ได้รู้ว่าชื่อลู่หานกำลังนอนอยู่บนเตียงคนไข้ เด็กหนุ่มฟื้นจากการเป็นลมล้มพับไปมาเจอเขา ซื่อชุนรู้สึกแปลกใจที่พอเด็กหนุ่มฟื้นขึ้นมาและพอเห็นหน้าเขากลับตกใจ

"ผมขอบคุณนะครับ ที่พาผมมาโรงพยาบาล"

"ไม่เป็นไรหรอก เธอไม่เป็นไรก็ดีแล้ววันหลังพักผ่อนเยอะๆสิ ทำงานหนักแบบนี้มันอดหลับอดนอนได้ที่ไหนกัน"

"ขอบคุณที่เป็นห่วงนะครับแล้ว เอ่อ..ทำไมคุณถึงเจอผมที่นั่นเหรอครับ?"

"เอ่อ..ฉันแวะไปธุระแถวนั้นน่ะ บังเอิญเห็นเธอพอดี"ซื่อชุนแก้ตัวและส่งยิ้มให้เขา

"แต่ผมรู้มาตลอดว่าคุณแอบตามผม"

"....."

"คุณตามผมมาหลายเดือน แถมเวลาผมไปส่งหนังสือพิมพ์คุณก็ชอบเอาของกินมาให้"

"เอ่อ..."

"คุณกำลังเหงาเหรอครับ?" เป็นคำถามที่ทำให้เขาเงียบไปครู่ใหญ่ก่อนจะพยักหน้าส่งไปให้ 

"อืม คงใช่ ฉันอยู่บ้านคนเดียวมาตลอด เห็นเธอมาส่งหนังสือพิมพ์ครั้งนั้นเลยรู้สึกถูกชะตา"

"วันหลังก็บอกผมสิครับ ไม่ต้องมาตามผมหรอก วันๆผมก็ทำแบบนั้นอยู่ซ้ำๆกัน คุณตามผมไม่เบื่อบ้างเหรอครับ?"

"ไม่นะ ฉันชอบเวลาเธอกินบะหมี่ร้านนั้น เธอกินเหมือนเด็กๆแถมยังชอบร้องเพลงเวลาปั่นจักรยานด้วย"ลู่หานแอบอายที่พึ่งรู้ว่าซื่อชุนเห็นและได้ยินเขาร้องเพลง

"งั้นต่อไปนี้คุณไม่ต้องเป็นแค่ผู้ร่วมทางกันแล้วนะ เรามาร่วมกันเป็นเพื่อนดีกว่า คุณจะได้ไหม่เหงาไง"ทั้งเด็กหนุ่มและเขาต่างส่งยิ้มให้กันอย่างเป็นมิตร "ว่าแต่ คนที่จ่ายค่าบะหมี่ให้ผมทุกวันนี่ คุณเองเหรอ?"

"ใช่ ฉันเอง ก็ฉันมาซื้อไปกินบ่อยเห็นเธอกินอยู่ก็เลยจ่ายให้ด้วยเลยไงล่ะ"

"ผมเป็นหนี้คุณมากี่เดือนแล้วเนี่ย ฮ่าๆๆ"

"ไม่ต้องจ่ายคืนหรอก แค่ร่วมกันเป็นเพื่อนกินบะหมี่ในทุกๆวันก็พอ" 

The End

 (SF) #Joint