พอคุณต้องอยู่กับใครสักคนตลอดเวลา การหยุด เลิกพบหน้ากันทันทีมันรู้สึกแปลกมาก

คุณอาจจะเผลอมองไปรอบห้องเพื่อหวังว่าเขาอาจจะนอนดูทีวีอยู่บนโซฟาตัวโปรด ไม่ก็เผลอสั่งพิซซ่าสำหรับรับประทานสองคนทั้งๆ ที่อยู่คนเดียว นี่ยังไม่นับการตะโกนเรียกชื่อของใครบางคนด้วยความเคยชิน เฝ้ารอมันอยู่สามวิ เพื่อที่จะพบว่าไม่มีเสียงใดตอบกลับมานอกจากเสียงลมหายใจของตัวคุณเอง

ช่วงเวลาสามถึงสี่ทุ่ม และอาหารขยะที่ไร้ความหมาย คุณไม่ได้สนใจมันด้วยซ้ำว่าตัวเองสั่งมาตั้งแต่ตอนไหน สิ่งเดียวที่เกิดขึ้นนั้นคืออาการกระวนกระวาย ขวนขวายหาใครอีกคน

คุณว้าวุ่น ขณะอัดควันเข้าปอด คุณฟุ้งซ่าน ระหว่างที่พันยาเส้นตัวที่สอง คุณถอนหายใจ ไม่ได้แคร์ด้วยซ้ำว่านิโคตินจะทำลายปอดไปเท่าไหร่ เพราะหากมันสามารถทดแทนความกระสับกระส่ายได้สักนิดล่ะก็ คุณยอมแลกกับการเป็นโรคร้ายเลยล่ะ

แต่แน่แท้แล้วว่าบุหรี่ก็ช่วยดับความกระหายภายในจิตใจไม่ได้ นอกเสียจากจะกดเบอร์มือถือที่จำหมายเลขได้ขึ้นใจ โทรไปหาคนต้นเหตุด้วยเสียงแหบนิดๆ แล้วชวนเขาก่อนเอ่ยสวัสดี

"ดาร์เมี่ยน, เราออกไปบาร์กันตอนนี้เลยได้ไหม"

และโชคดีเป็นบ้า เพราะเก้าในสิบ อีกฝ่ายมักจะตอบตกลง

"เอาสิมอร์แกน ฉันกำลังจะไปแนชวิลล์เลย"