บางทีการเเค่อยากไปนั่งกินนมปั่นเพราะอยากกิน ก็ทำให้เหงาขึ้นมา

เคยสงสัยว่าทำไมเวลาไปไหนมาไหนคนเดียวคนต้องจ้องมองขนาดนั้น

เพียงเพราะไม่ได้มากับเพื่อน กับเเฟน หรือกับครอบครัว

สายตาที่มองมาที่เรา มันทำให้เกิดความเหงาในใจ หรือบางครั้งนึกขึ้นได้

ว่าเเต่ก่อนเคยมากับใคร สั่งอะไร นั่งตรงไหน ความจำชั่ววูปมันได้เเว๊ป

เข้ามาในหัว อยู่ๆน้ำตาก็ไหล พนักงานก็ยังถามอีกว่าวันนี้มาคนเดียวหรอครับ

เพราะถ้าเป็นร้านประจำที่เราชอบ เขาก็จำเราได้ และยังคอยเตือนเรื่องภาพจำ

เก่าๆให้มันชัดเจนขึ้นมา

ที่นั่งยังไม่เคยมีที่นั่งเดี่ยว ทุกโต๊ะต้องมีที่นั่งมากกว่าหนึ่ง ถึงแม้บางร้านมีการไปนั่ง

คนเดียวมันยังรู้สึกแปลกๆ หรือไม่มีความมั่นใจ คุยกับใครก็ไม่ได้

เรายังคิดว่า รอบข้างมันทำให้เหงาเลย เพลงยังทำให้เหงา เสียงหัวเราะยังทำให้เหงา

ความเหงาที่มาในรูปแบบของคาเฟ่นมปั่นมันอันตรายถึงขั้วหัวใจเลยนะ

ทำไมเเค่อยากกินนมปั่น หวานน้อยเพิ่มวิป ทำไมมันยุ่งยากจังว่ะ

สุดท้ายเเค่อยากไปนั่งเฉยๆกินของอร่อยกลับทำให้เราเหงาเฉยเลย

ความเหงามันความเหงาจริงๆนั่นแหละ.........