มวลน้ำอ่อนนุ่มและเยียบเย็น ฉันล่องไปยังเบื้องล่างคล้ายนกที่ถลาลมสู่พื้นดิน 

รอบข้างเวิ้งว้าง ไร้สุ่มเสียง มองออกไปเห็นเพียงความเข้มของสีน้ำเงินที่เกือบดำสนิท 

แล้วความหวาดกลัวก็เข้ากุมหัวใจ

1.

ในวินาทีแรกๆ นั้นจะตกใจ คล้ายรู้สึกตัวว่าอีกไม่นานจะต้องตาย 

เพราะมนุษย์ไม่สามารถหายใจในน้ำได้ แต่มันก็ไม่เป็นอย่างนั้น 

ร่างกายบนเตียงอาจกระตุกวูบหนึ่งแล้วหายใจต่อไป ส่วนร่างกายที่อยู่ในน้ำนั้นก็ระคนไปด้วยความประหลาดใจ และนึกไปว่านางเงือกก็คงเป็นเช่นนี้

ไม่นานนักเท้าก็สัมผัสลงพื้น เงยหน้าไปไม่เห็นแม้ผิวน้ำ 

ไม่รู้ว่าตัวเองลงมาทำอะไรที่นี่ ทั้งๆ ที่จมูกหายใจเอาอากาศเข้าไปได้ 

แต่กลับไม่กล้าเอ่ยปากพูดหรือตะโกนคำใดๆ ออกมา 

เพราะกลัวจะสำลักน้ำตาย 

กลัวความตายและความมืด ยิ่งกลัวมากขึ้นขณะคิดว่าจะติดอยู่ที่นี่เพียงลำพังตลอดไป

เมื่อพยายามจะคิดถึงความหวัง ผลที่ได้คือฉันเห็นเพียงความว่างเปล่า 

นึกหน้าใครไม่ออกทั้งสิ้น แม้แต่หน้าตัวเอง ดูไร้ตัวตนยิ่งกว่าการมีอยู่ของทะเลสาบ 

สิ้นหวัง เจ็บร้าว และเริ่มร้องไห้ 

น้ำตาที่หลั่งไม่ไหลลงอาบแก้ม แต่มันปะปนไปกับผืนน้ำที่อยู่รอบตัว 

มันรวมเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน จนไม่รู้แน่ว่าตัวเองแสร้งร้องไห้อยู่หรือเปล่า 

แล้วอยู่ๆ เสียงใสกังวานก็ดังขึ้น 

"เมื่อเธอร้องไห้ น้ำในทะเลสาบจะสูงขึ้น