เรื่องสั้น “ahead”

.
.
.
.

ในบ่ายวันหนึ่งที่ร้อนอบอ้าว เด็กหนุ่มในเสื้อแขนกุดสีฟ้าอ่อน เขาก็เหมือนเด็กวัยรุ่นทั่วไป ผมสีดำ ดวงตาสีน้ำตาล ลักษณะของคนทั่วไปที่พบในระแหวง ฉานเมืองฟรอลีด้า ที่มีต้นมะพร้าวเต็มไปหมด
เด็กหนุ่มแสนธรรมดากับช่วงชีวิตช่วงบ่ายแสนธรรมดากับสระว่ายน้ำง้อยๆหลังบ้าน มีขนาดพอแค่เด็กตัวๆเล็กสามคนเอง เขาสาบานได้ว่าเขาตัวใหญ่กว่านั้นแน่ๆ ทำไงได้ล่ะ เขาก็แค่เด็กหนุ่มธรรมดานิ
เขาค่อยๆย่อนตัวเองลงในสระน้ำง้อยๆ อย่างเชื่องช้า ตอนนี้เขานั่งกอดเข่าแน่นในสระแล้ว

ชายแปลกหน้า:เห้ย! นายทำอะไรของนายน่ะ? ไอ้หนู

มีเสียงผู้ชายตะโกนมาจากรั้วหลังบ้านเขา เด็กหนุ่มหันไปมองก็ได้พบกับ“คนแปลกหน้า”เพราะเขาไม่เคยเจอผู้ชายคนนี้ระแหวงนี้มาก่อน ชายคนนั้นใส่เสื้อเชิ้ตคอปกสีครีมอ่อนๆ และทับด้วยเสื้อกักสีดำแขนกุด ผูกโบว์สีน้ำเงิน
เขายืนเกาะริมรั้ว ก่อนที่จะหัวเราะออกมา

ชายแปลกหน้า:ฮ่าๆ นี้เธอทำอะไรของเธอน่ะ?
เด็กหนุ่ม:ก็ผมร้อน

เสียงที่ตอบกลับช่างดูเรียบง่าย ชายวัยกลางคนๆนั้นยังคงเกาะรั้วอยู่

ชายแปลกหน้า:ฉันพาเธอไปดูอะไรสนุกๆได้นะ
เด็กหนุ่ม:ไม่ล่ะขอบคุณ แม่บอกห้ามคุยกับคนแปลกหน้า

ผู้ชายคนนั้นสะดุ้งนิดหน่อย แต่เขาก็พยายามโน้มนาวเด็กหนุ่มต่อ

ชายแปลกหน้า:เธอไม่คิดจะไปหาอะไรใหม่ๆทำหรอ เช่นขี้จักรยาน สูบซิกกูแรตอะไรแบบนั้น
เด็กหนุ่ม:มันไม่ดีต่อสุขภาพนะ

ชายแปลกหน้ายิ้ม

ชายแปลกหน้า:เอาน่า ลองดู แค่ลุกออกมาจากบ่อน้ำนั้น

ชายคนนั้นยื่นมือที่ใส่ถุงมือสีขาวนวลเปื้อนอะไรสักอย่างมาให้เด็กหนุ่ม
เด็กหนุ่มห่างจากเขาแค่ไม่กี่ฟุต เด็กหนุ่มไม่แน่ใจนักที่จะไป
ชายแปลกหน้าคนนั้นยังคงยื่นมือมาให้เด็กหนุ่ม

.
.
.

ไม่แน่ใจนักว่าผ่านไปนานเพียงใด

เสียงจากทีวี:ท่านผู้ชมค่ะ ขณะนี้ได้มีการพบร่างหญิงสาวเสียชีวิตแถวไมอามี่นะคะ ดูเหมือนเธอชื่อ(....)นะคะ เธอตายในสภาพที่โดนบีบคอค่ะ

เด็กหนุ่มยืนมองดูทีวีจากหลังครัว เขาไม่รู้หรอกว่าผู้หญิงในข่าวเป็นใคร

หญิงวัยกลางคน:โอ้ที่รัก ช่วยแม่หน่อยสิ
เด็กหนุ่ม:ได้สิครับแม่

เด็กหนุ่มค่อยๆพะยุงร่างของหญิงวัยกลางคนมาที่โต๊ะทานอาหาร มือของหญิงคนนี้ช่างเหี้ยวแห้งเสียจริง เด็กหนุ่มค่อยๆป้อนแพนเค้กที่ตัดมาให้กับเธอ

มื้อเช้าของทั้งสองดูเรียบง่ายเสียจริง เป็นชีวิตที่เรียบง่ายของสองแม่ลูก

ไม่มีอะไรแตกต่างเลย ชีวิตที่มีเพียงสีเพียงสีเดียว มันดูไม่มีรสชาติเลยใช่มั้ย

แต่มันก็ไม่ได้ฆ่าใครนิ