คำนำสำนักพิมพ์

เราไม่เคยมอง ‘ความตาย’ เป็นเรื่องสนุก

กลับกันมันคือเรื่องเศร้า เกิดขึ้นเมื่อไรเป็นต้องนำบรรยากาศหม่นหมองและความเศร้าโศกมาสู่
คนรอบข้าง ความตายจึงเป็นสิ่งที่เราอยากเลี่ยง เป็นไปได้ก็ไม่อยากให้เกิด แค่นึกภาพหลับ
ไปแล้วไม่ได้ตื่น เข้าโรงพยาบาลแล้วไม่ได้กลับออกมาก็ไม่เห็นว่ามันจะมีสิ่งไหนที่ชวนให้เราหลงใหลอีกต่อไป  

ตอนเรียนชั้นประถม ผมเคยคิดอย่างนี้แบบจริงจัง เข้าใจว่าเมื่อพ่อกับแม่คลาดสายตาจากเราไป พวกท่านก็จะกลายร่างเป็นมนุษย์ต่างดาว ตอนนั้นผมกลัวขึ้นสมองว่าจะหันไปเห็นพ่อกับแม่ในร่างเอเลี่ยน ทำให้ทุกครั้งเวลาจะหันไปหาพ่อกับแม่ ผมจะส่งเสียง “นี่”ก่อนทุกครั้ง

“เพี้ยนไปละ” เพื่อนคนหนึ่งบอกกับผม

แม้จะถูกเพื่อนสนิทมองด้วยสายตาตำหนิ ผมก็ยังทดสอบด้วยการหันไปมองอย่างเร็วที่สุดตอนท่านเผลอ ลองเปิดประตูกะทันหันแบบไม่ทันให้ตั้งตัว

แน่นอนครับว่าพวกท่านก็อยู่ในสภาพมนุษย์ธรรมดานี่แหละ...แต่ผมก็ยังไม่อยากจะเชื่ออยู่ดีว่าพ่อกับแม่ไม่ใช่มนุษย์ต่างดาว

ยิ่งคิดผมก็ยิ่งสงสัย หรือเพราะเอเลี่ยน เป็นสิ่งมีชีวิตจากนอกโลกที่ฉลาดจนรู้เท่าทันความคิดมนุษย์ ทำให้สับเปลี่ยนร่างได้รวดเร็วว่องไว?

ตอนที่คิดถึงความตาย ผมก็รู้สึกว่ามันคล้ายกับเรื่องราวข้างต้นนี่แหละครับ

ครอบครัวของผมสามคนพ่อแม่ลูกแข็งแรงดี ไม่เคยป่วยหรือมีอุบัติเหตุถึงขั้นต้องเข้าโรงพยาบาล ประสบการณ์เห็นคนเฉียดตายก็ไม่เคยมี จะมีก็แค่ศพของคุณตาและคุณยายเท่านั้น

ทำให้ผมไม่รู้จักกับความตาย

แต่ที่จริง ผมก็มีความเข้าใจเรื่องความตายในแบบฉบับของตัวเองอยู่ เช่น ไปงานศพคนรู้จัก หรือตอนที่สัมผัสตัวหนูแฮมสเตอร์เย็นเฉียบ แต่นั่นมันก็เป็นอะไรที่ฉาบฉวย ไม่ได้เข้าใจความตายระดับถึงแก่น

และถึงจะโตมาเป็นผู้ใหญ่ขนาดนี้ ความตายก็ยังเป็นสิ่งที่ผมไม่เข้าใจอยู่ดี

พอเริ่มคิดว่าความตายคืออะไร ภาพในอดีตที่เคยหันหลังขวับ เปิดประตูกะทันหัน และออกตามหาจานบินตอนที่คิดว่าพ่อกับแม่เป็นมนุษย์ต่างดาวก็ย้อนกลับมา

ผมทำหนังสือเล่มนี้โดยหวังว่าจะเข้าใจความตายมากยิ่งขึ้น

ถึงสุดท้ายมันอาจไม่มีคำตอบที่เป็นรูปธรรม แต่ถ้าภาพและคำที่อยู่ในหนังสือเล่มนี้ได้กระตุ้นให้ใครครุ่นคิดถึงความตายได้บ้าง ผมก็ดีใจแล้วครับ