ช่วงปีแรกของชีวิตทำงาน ฉันในวัยยี่สิบต้นๆ ยังทำตัวเป็นน้องใหม่ไฟแรง ชนิดที่เลิกงานแล้วก็ต้องนั่งทำงานต่อจนดึกดื่น เสร็จแล้วก็ไปแฮงเอาต์ต่ออีกนิด หรือถ้าเป็นฟรายเดย์ไนต์ก็จะต้องไปดริ๊งก์และแดนซ์กับเพื่อนฝูง ทำตัวสนุกให้สมกับที่ทำงานเหนื่อยมาทั้งสัปดาห์ กว่าจะกลับเข้าบ้านก็เกือบเช้า นอนหลับพักสายตาได้ไม่กี่ชั่วโมง ก็ตื่นมาอาบน้ำแต่งตัว ออกจากบ้านไปเที่ยวต่างจังหวัดตามประสาวันหยุดต่อ

ฉันจึงอดหลับอดนอนทำงาน เพื่อให้มันออกมาสมบูรณ์แบบที่สุด โดยไม่แคร์คุณภาพชีวิตตัวเองเลยสักนิด นี่ยังไม่นับเรื่องที่ฉันเกลียดการออกกำลังกาย ดื่มน้ำน้อย ชอบกินปิ้งย่างหรือไม่ก็อาหารกล่องสำเร็จรูปเป็นประจำ หนำซ้ำยังย้อมสีผมต่อเนื่องมานานหลายปี คิดไปคิดมา นิสัยพวกนี้นี่แหละที่น่าจะเป็นต้นเหตุของสุขภาพอันย่ำแย่ของฉัน

แม้กระทั่งตอนไปเรียนต่อที่อังกฤษ ฉันก็ยังไม่วายใช้ชีวิตแบบเดิม วันธรรมดานอกจากจะไปเรียนแล้วยังไปทำงานที่ร้านอาหารไทยอีกสองร้าน เพื่อจะได้มีเงินไปเที่ยวในวันหยุดเสาร์-อาทิตย์ ฉันไม่เคยยอมให้ตัวเองมีเวลาว่าง จนกระทั่งร่างกายเริ่มส่งสัญญาณเตือนด้วยอาการป่วยกระเสาะกระแสะ แต่ก็ยังอุตส่าห์คิดว่าเป็นเพราะสภาพอากาศของประเทศอังกฤษ ที่เดินสามก้าวฝนตก เดินห้าก้าวลมแรง เดินเจ็ดก้าวหิมะตก เดินไปอีกก้าวแดดออก อากาศแบบนี้ก็น่าจะทำให้ป่วยได้อยู่แล้ว

แต่หลังจากนั้นฉันก็เริ่มไอไม่หยุด กินยาปฏิชีวนะและยาแก้ไอที่พกมาจากเมืองไทยหมดไปหลายชุดก็ยังไม่หาย ฉันไอติดต่อกันอยู่อย่างนั้นไปอีกสามสี่เดือน แถมยังไอหนักขึ้นเรื่อยๆ จนคิดว่าคงเป็นอาการของโรคภูมิแพ้หรือคออักเสบ เพราะตอนอยู่เมืองไทยฉันก็เคยเป็นบ่อยๆ

ต่อมาผมก็เริ่มร่วงเป็นกระจุก แต่ก็ยังคิดว่าเป็นเพราะแพ้แชมพูที่ซื้อตอนลดราคา หรือไม่ก็เพราะสระผมด้วยน้ำร้อนจากก๊อกน้ำประปาที่คนอังกฤษเคยบอกว่ามีสารเคมีผสมอยู่ ขนาดใช้ล้างหน้ายังทำให้เป็นสิว แบบผมจะร่วงไปบ้างก็คงไม่แปลก 

หลังจากนั้นประจำเดือนก็เริ่มขาดติดต่อกันหลายเดือน จะให้สงสัยว่าท้องก็คงไม่ใช่ เพราะโสดสนิทออกอย่างนั้น แต่เพื่อนสาวที่ไปเรียนพร้อมๆ กันก็ประจำเดือนมาไม่ปกติ เลยคิดเข้าข้างตัวเองว่าเป็นไปได้ที่ร่างกายอาจจะไม่ชินกับอากาศหนาว มดลูกก็เลยอู้งานเอาดื้อๆ

แต่ที่สวนทางกับคนอื่นอย่างเห็นได้ชัดคือ ในขณะที่เพื่อนคนอื่นน้ำหนักขึ้นกันพรวดพราด ฉันกลับเป็นคนเดียวที่น้ำหนักลดลงเรื่อยๆ จากที่เคยหนัก 41-42 กิโลกรัม ก็กลายเป็นคนผอมกะหร่องที่หนักแค่ 36-37 กิโลกรัมภายในเวลาแค่สี่เดือน แต่ด้วยความที่ต้องใส่เสื้อกันหนาวหนาๆ หลายชั้น เลยไม่ค่อยมีใครสังเกตเห็นความผิดปกติข้อนี้เท่าไหร่นัก ส่วนฉันก็คิดไปว่าเป็นเพราะไอหนักและมีเสมหะเยอะ เลยทำให้กินอะไรไม่ค่อยได้ น้ำหนักก็ต้องลดลงเป็นธรรมดา

นอกจากน้ำหนักที่ลดลงอย่างไม่มีวี่แววจะกู้กลับคืนมาได้แล้ว ฉันยังกลายเป็นคนเหนื่อยง่าย จากที่เคยเดินจากหอไปมหาวิทยาลัยใช้เวลาประมาณสิบห้านาที แต่ช่วงหลังเดินแล้วเหนื่อยจนต้องเดินช้าลง หรือไม่ก็คอยหยุดพักเป็นระยะๆ

และจากปกติเป็นคนเหงื่อออกยาก ก็กลายเป็นมีเหงื่อออกจนต้องนอนหลังเปียกชุ่มเหงื่อทุกคืน แต่ก็ยังไม่วายคิดไปเองว่าต้องเป็นผลพลอยได้จากผ้าห่มขนเป็ดสุดเลิศที่ห่มแล้วทำให้ร่างกายอบอุ่นจนเหงื่อออกได้ขนาดนั้น ไม่เอะใจเลยว่า นอกจากจะมีเหงื่อออกแล้ว ฉันยังมีไข้ต่ำๆ เดี๋ยวร้อนเดี๋ยวหนาวสลับกันไปทุกคืน ทั้งที่ตอนกลางวันก็ยังดีๆ อยู่แท้ๆ 

ฉันอยู่กับอาการเหล่านั้นประมาณสี่เดือน จนคิดว่าควรไปให้หมอตรวจดูสักที ไหนๆ ค่าเทอมที่จ่ายไปก็ครอบคลุมประกันสุขภาพอยู่แล้ว ฉันจึงติดต่อไปที่ NHS (National Health Service) หรือศูนย์บริการสุขภาพประจำมหาวิทยาลัย ซึ่งต้องรอคิวตรวจนานไม่น้อยหน้าโรงพยาบาลรัฐที่เมืองไทยเลย เพราะโทร.นัดวันนี้กว่าจะได้คิวเจอคุณหมอก็เดือนหน้า

เมื่ออุปกรณ์การตรวจขั้นพื้นฐานในห้องใช้ไม่ได้ผลกับฉัน คุณหมอจึงต้องเปลี่ยนมาซักประวัติเพิ่มเติมว่าฉันอายุเท่าไหร่ มาจากประเทศอะไร ก่อนที่จะตั้งข้อสันนิษฐานว่าฉันน่าจะป่วยเป็นโรค Whooping Cough

จากนั้นเจ้าหน้าที่ก็ออกใบนัดเอกซเรย์ซึ่งต้องไปทำที่ศูนย์เอกซเรย์ประจำเมืองให้ฉัน แต่คิวที่ได้นั้นต้องรอไปอีกสามสัปดาห์ คำนวณเวลาแล้ว กว่าฉันจะได้เอกซเรย์ แล้วค่อยเอาผลกลับมานัดคุณหมอที่นี่ ซึ่งอาจต้องรอคิวหมอไปอีกหนึ่งเดือน ก็จะใช้เวลาในการตรวจทั้งหมดประมาณสองเดือน ถึงตอนนั้นฉันก็คงกลับจากทริปแบ็คแพ็คยุโรปที่จองไว้ล่วงหน้าพอดี…

ต่อมาฉันก็ไอหนักขึ้น มีไข้ และเป็นลมบ่อยขึ้นเรื่อยๆ อาการแย่จนเพื่อนร่วมคลาสถึงกับเอ่ยปากถามว่าแบบนี้สัปดาห์หน้ายูจะเข้าสอบไฟนอลไหวเหรอ