การควบคุมเป็นสิ่งที่ถูกติดตั้งไว้ในโปรแกรมเพื่อให้ได้มาซึ่งขอบเขต ของบางสิ่งที่ผู้สร้างต้องการสร้างกรง "เพื่อกักกัน" ไม่ให้โปรแกรมเหล่านั้นกระทำเกินกว่าเหตุในความสามารถของมัน ทำให้พวกมันอยู่ในระเบียบที่วางไว้ จะซ้ายก็คือซ้าย จะขวาก็คือขวา ไม่สามารถขัดคำสั่งของผู้บังคับบัญชาได้แม้แต่น้อย ถึงแม้ดูจากภาพรวมโปรแกรมเหล่านั้นดูเหมือนจะขาด "อิสรภาพ" ไปตามเนื้อผ้าที่มันถูกสร้างขึ้น แต่ผมกลับอิจฉาในความไร้ซึ้งอิสรภาพของมัน ก็เอาตอนที่ ตัวผมเริ่ม "ให้กำเนิดฝาแฝด" ขึ้นมาโดยไม่ได้ตั้งใจ ในแรกเริ่มตัวตนของ "แฝด" เป็นเหมือนกับ รอยปากกาที่มือตวัดไปโดนกระดาษโดยไม่ได้ตั้งใจ แต่รอยนั้นมันเป็นเหมือนภาพจำที่ซ้อนอยู่ภายใต้ ปากกาลบคำผิด ที่ถูกทับถมไว้ด้วยสีขาวช่วยให้มันดูสบายตาเวลามองแต่ความจริงมันซ้อนอยูลึกลงไปกว่านั้น เป็นแฝดที่ไม่ยอมออกสังคมหรือปฏิสัมพันธ์กับคนอื่น แต่ชอบใช้ตัวผมเป็นแนวหน้าแล้วค่อยกล่อมด้วยคารมณ์ของเขาในภายหลัง ถ้าผมเป็นขั้วบวก,เขาจะเป็นขั้วลบ,ถ้าผมสดใส,เขาคือคนหมองหม่น ถ้าผมเมตตา,เขาคือความเกลียดชัง ถ้าผมคือแสงสว่าง,เขาคือความขุ่นมัว ในหลายเหตุกาณ์ที่เราทั้งสองต้องเป็นดั่ง ปฎิปักษ์ ของกันและกัน บางวันผมชนะสิ่งรอบข้างแลเหมือน ภูเขาที่ปกคุมไปด้วยพันธุไม้ที่เขียวขจี บางวันผมพ่ายสิ่งรอบข้างแลเหมือน ภูเขาที่ปกคลุมไปด้วยอุณหภูมิที่ติดลบ เป็นการต่อสู้ที่ไม่มีวันจบคล้ายกับ "สงครามแร็คนาร็อค" แต่ยิ่งนานวันการต่อสู้เริ่มจะรู้ผลจากบาดแผลที่ตัวผมได้รับ ส่วนเขาอีกคนดูเหมือนไร้ซึ้งรอยขีดข่วน แต่ถ้าสัมผัสดูดีๆผมเริ่มแข็งแกร่งขึ้นจากรอยแผลที่ได้รับ ถึงแม้ รอยเหล่านั้นจะทำให้ เจ็บปวดทรมานสาหัสสากรรจ์ แต่ "เพราะใจนั้นยังไม่คิดจะวางดาบ" #ไดอารี่ #บันทึก