'ไปเที่ยววันนั้นสนุกมากนะ แต่...'
'ชอบหนังสือเล่มนี้มาก อ่านแล้วอินสุดๆอะ แต่...'
'หนังเรื่องนี้พระเอกเล่นดีมาก แต่...'
'ตอนนั้นนัดรวมกลุ่มกันในรอบ 2 ปี สนุกมากเว้ย แต่...'
'...แต่'
'...แต่'
'...แต่'
'เลิกพูดคำว่า แต่ บ้างได้มั้ย ชีวิตเอ็งจะแต่อะไรนักหนาวะ' เพื่อนคนหนึ่งที่กำลังฟังอยู่โพล่งขึ้นมาด้วยความหงุดหงิด ขณะที่ฉันกำลังจะเริ่มร่ายมนต์บ่นอีกสารพัดกับคำว่า แต่ ที่ตามเข้ามาต่อท้ายประโยคในทุกบทสนทนาโดยไม่รู้เนื้อรู้ตัวเลยสักนิด โธ่
เออว่ะ ทั้งที่จริงๆแล้ว
การไปเที่ยววันนั้นรู้แค่ว่ามันสนุกมากก็พอแล้วหรือเปล่า
หนังสือเล่มนี้มันดีมากพอให้เราจดจำและซึมซับไว้ในใจก็พอแล้วมั้ยอะ
หรือการได้นัดเจอเพื่อนที่ไม่ได้เจอกันมาตั้ง 2 ปีซึ่งมันดีมากๆ เราก็ไม่เห็นต้องไปโฟกัสในเรื่องแย่ๆในวันนั้นเลยนี่นา
สนุกก็คือสนุกไปซี เพราะที่เรา แต่ ไปสารพัดก็หาใช่การติเพื่อก่อไม่ บ่นไปให้ใจห่อเหี่ยวทำไมกัน
บางทีก็มองข้ามอะไรที่ไม่ดีไปบ้าง ช่างมันบ้างเถอะเนอะ
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in