แต่เราไปกับทัวร์และไปคนเดียว ...

เอาน่า ฟังเราก่อน ... 

เด็กม.5 ที่บ้าคลั่งนักร้องเกาหลีหนักมากบวกกับเป็นคนกลัวโลกชนิดที่ว่าไม่เคยออกจาก safe zone เลย
แล้วมีอยู่วันนึงเราก็นั่งง่อยๆอยู่บนเตียงเล็กๆที่หอพักนักเรียนประจำเหมือนทุกๆวันนั่นแหละ แต่แล้วเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นชะโงกหน้าไปดูก็พบกับเบอร์โทรที่คุ้นเคย
เบอร์คุณแม่นั่นเอง
ไอ้การที่แม่โทรมาเนี่ยเป็นเรื่องปกติ แต่ที่ชวนตกใจจนต้องร้องขุ่นพระพร้อมเอามือทาบอกนั่นคือคำถามจากแม่
" ไปเที่ยวเกาหลีมั้ยลูก พี่พยาบาลเขาจะไป แม่จะฝากหนูไปกับเขา ไปมั้ย "
.
.
ไปด้วยสกิลภาษาห่วยๆ สกิลการถ่ายภาพที่อ่อนด๋อยสุด  

ไปอ้วกกลิ่นโสมที่เกาหลี ไปเมาเครื่องเล่นที่สวนสนุกจนอดกินอาหารมื้อเด็ดที่ทัวร์จัดให้แล้วเดินกลับหอไปนอนคนเดียว ไปปะทะกับอุณหภูมิ-16 องศา.. 

ไปแบบไม่คูลเลย

จากเด็กที่เคยกลัวโลกนี้มากๆ ทำให้มองโลกนี้เปลี่ยนไปเยอะเลยเหมือนกัน และเราก็ยังอยากไปอีก แต่ไม่อยากไปตามอปป้าแล้วล่ะ 

.

พึ่งค้นพบว่าตัวเองชอบถ่ายรูป

อยากไปถ่ายสถานที่เดิม ให้สวยกว่าเดิม