เอาจริงๆ ผมไม่รู้เลยว่าผมเกิดมาทำไม
ชีวิตที่ผ่านยี่สิบเจ็ดปีช่างไร้ความหมาย เลื่อนลอย เอื่อยเฉื่อย หยิบโหย่ง และหาสาระไม่ได้
หากเทียบกับคนวัยเดียวกัน พวกเขาต่างก้าวหน้าในเส้นทางอาชีพที่เลือกเดิน มีหลายๆ สิ่งที่ต้องสังคมบอกให้ต้องมี
เงินเดือนสูงลิบ คอนโดสูง บ้านเล็กๆ ชานเมือง รถยนต์ที่แสนสะดวกสบาย และคนรักที่พร้อมให้กำลังใจ

แต่ละวันผ่านไปอย่างไร้จุดหมาย
รอคอยเพียงเวลาหลังเลิกงานเพื่อเยียวยาจิตใจด้วยสิ่งไร้สาระอย่างที่คนทั่วไปมองเข้ามา

"ชีวิตมันก็คงได้แค่นี้แหละ"
แม้ไม่มีใครพูด แต่เสียงเหล่านั้นก็สะท้อนออกมาผ่านตาที่มองมาที่ผม
ไม่มีอะไรดี ไม่เลยแม้แต่อย่างเดียว

ผมไม่อาจหาข้ออ้างหรือมุมมองดีๆ มาสนับสนุนตัวเองให้มีชีวิตอยู่ต่อไปได้เลย
งานอดิเรกที่ทำก็ไม่ก้าวหน้า ถูกคนอื่นๆ แซงหน้าไปคนแล้วคนเล่า ความฝันที่บอกกับคนอื่นเสมอว่าอยากเป็น กลับไม่กล้าแม้แต่จะลงมือทำและสร้างงานออกมา
ผมเป็นเพียงซากร่างอันแสนไร้ค่า ไม่มีสิ่งใดให้ยึดเหนี่ยว รอวันจางหายไปเมื่อกาลเวลามาถึง

จนผมได้เจอกับคุณ
หมากชาวที่วางลงมาท่ามกลางโลกหมากดำของผม
คุณสลายสนามพลังอิทธิพลของหมากดำให้จางหายไป
คุณกลายเป็นโลกใบใหม่ที่ซ้อนทับโลกใบเก่าที่ผมไร้ค่าและไม่มีตัวตน

ผมกลับขึ้นมาจากหลุมบ่ออันไร้ก้นได้อีกครั้ง
ค้นพบเหตุผลที่ทำให้อยากอยู่ต่อ อยากมีชีวิต อยากเห็นรอยยิ้มของคุณก่อนนอนในทุกๆ วัน

be my airbag baby.