ที่สุดเลยเว้ยแก - วันละรูป วันละเรื่อง

"ไม่ได้มาที่นี่ด้วยกันนานเท่าไหร่แล้วนะ"
"นานมาก น่าจะสิบกว่าปีได้แล้วมั้ง"
"ไม่เปลี่ยนเลยนะ"
"หาดนี้หรอ"
"แกนั่นแหละ"

เธอยังคงเหมือนเดิม นิ่ง สงบ แต่ก็โถมคลั่งเหมือนน้ำทะเลไม่มีผิด
นานแล้วที่เราไม่ได้พบกัน ตั้งแต่เรียนจบม.ปลาย ต่างคนต่างแยกย้ายไปสู่วิถีชีวิตของตนเอง
อยู่ๆ ผมก็นึกอยากเจอเธออีกครั้ง ไม่นึกว่ากล่องข้อความที่ร้างคนตอบไปนานจะมีข้อความส่งกลับมา

"หาดเดิมที่เคยไปด้วยกัน แกจำได้นะ"
แล้วเธอก็มา อยู่ข้างๆ ผมเหมือนที่เคยอยู่ตรงนี้เมื่อสิบกว่าปีก่อน ตอนที่เราสัญญาว่าเพื่อนจะไม่ทิ้งกัน
แต่เธอก็ทิ้งผมไป มีชีวิตของตัวเอง มีคนรักของตัวเอง มีสังคมของตัวเอง ซึ่งมันไม่เคยมีผมอยู่

เธอหยิบเบียร์ไร้แอลกอฮอล์ยกขึ้นดื่ม แม้มันจะไม่เมาเหมือนเบียร์เบียร์ทั่วๆ ไป แต่ก็ใช้การได้อยู่
ผมดื่มตามเธอ พลางชวนกันเดินเล่นริมหาด แลกเปลี่ยนเสียงหัวเราะด้วยมุกตลกเดิมๆ และได้รู้ข้อมูลข่าวสารที่รู้อยู่แล้วจากหน้าไทม์ไลน์ของเธอ
สิ่งที่ผมอยากรู้มีเพียงสิ่งเดียว เราจะเลิกเป็นเพื่อน แล้วเป็นมากกว่านั้นได้มั้ย

"แกทักมาก็ดีแล้ว พี่เอเพิ่งขอเราแต่งงานเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว แกเป็นคนแรกที่รู้เรื่องนี้ แกมาเป็นเพื่อนเจ้าสาวให้เราได้มั้ย"
ผมดื่มเบียร์จนหมดขวด พยักหน้าให้เธอ ตอแหลว่ามีธุระต้องรีบกลับด่วน
ก่อนกลับ ผมแวะซื้อเบียร์ยี่ห้อเดียวกันแต่มีแอลกอฮอล์ดื่มระหว่างทาง ไม่วายเปิดเพลย์ลิสต์ของโพลีแคทขึ้นมาฟังให้ช้ำใจเล่นๆ

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น