เธอเป็นคนคนนึงในกลุ่มคนที่เรารู้จัก แต่ก็ไม่คิดว่าจะต้องมีอะไรคุยกัน ไม่มีอะไรที่จะเชื่อมกันสักนิด แต่เพราะรูปรูปเดียวทำให้เราต้องรู้จักเธอ กลายเป็นว่าจริงๆเรามีเรื่องให้คุยกันเยอะแยะ ช่วงแรกเราเฉยๆกับเธอ แค่รู้สึกว่าก็สนิทกัน แต่ไม่รู้ว่าเราสนิทกันขนาดไหนถึงขั้นที่เธอจะจีบใครก็บอกเรา ให้เราเป็นแม่สื่อ ตอนนั้นแหล่ะรู้แล้วว่ามีบางอย่างไม่ปกติในความรู้สึกของเราที่มีกับเธอ และรู้อีกด้วยว่าเธอไม่ได้คิดอะไรกับเรา รู้นะว่าสถานะของเรามันคงไม่ค่อยเหมาะที่จะมามีความรู้สึกกับเธอแบบนี้ ยิ่งนานยิ่งสนิทกัน ช่วงที่เธอหายไปเราก็คิดว่าถ้าเธอหายไปตลอดเราคงหยุดความรู้สึกได้ แต่โชคร้ายที่เธอก็ยังกลับมาทุกครั้ง จะให้เราทำยังไงเราบอกความรู้สึกก็ไม่ได้ จะทำตัวแย่ใส่เธอให้เธอหายไปก็ไม่ได้ อยากจะอ่อนแอต่อหน้าเธอแค่ไหนก็ทำไม่ได้ การกระทำบางอย่างของเธอมันทำให้เราคิดว่าเราพิเศษ แต่บางครั้งที่เราเห็นเธอก็ทำดีกับคนอื่น เราไม่โอเคเลย นี่คือเรายังรู้สึกกับเธออยู่ใช่มั้ย 

      เรายังติดค้างเรื่องนึงกับเธออยู่ ไม่รู้ว่าถ้าสิ่งที่ค้างอยู่มันจบ การดำเนินชีวิตของเรามันจะทำให้เราห่างกันไปมากขนาดไหน เราว่าเราชอบเธอมาก มากจนอยากให้เธอหายไปเลย เหมือนเราไม่เคยรู้จักกัน รอให้สิ่งที่ค้างอยู่มันจบ ถึงวันนั้นเราจะถามเธอ ว่าเธอรู้สึกยังไง แต่ก็เหมือนถามในสิ่งที่รู้อยู่แล้ว เธอไม่ได้คิดอะไรมากกว่าคนรู้จักหรอก

      วันนี้ทำให้เรากลับมาคุยกับตัวเอง มองเธอในมุมที่ละเอียดขึ้น ถามตัวเองอีกทีว่าเราชอบเธอจริงๆหรือมันเป็นแค่ความรู้สึกบนสะพานแขวนรึเปล่า ทำไมบางทีเราอยู่กับเธอแล้วมีความสุข แต่บางทีเรากลับไม่อยากเห็นหน้าเธอ พอเรามาถามตัวเอง เราพบคำอธิบายคร่าวๆว่า ตอนที่เราอยู่กับเธอแล้วมีความสุข คือตอนที่เราอยู่กับปัจจุบัน อยู่กับตอนนี้ที่มีเรากับเธอ ตอนที่เธอยืนอยู่ตรงนี้ อาจกำลังจะเอาลูกแบดปาหัวเรา หรือยื่นกระดาษทิชชู่มาให้ซับเหงื่อ แต่ตอนที่เราไม่อยากเห็นหน้าเธอ ถึงจะอยู่ด้วยกันก็ไม่กล้าจะมองหน้า เพราะเราคิดว่าสิ่งที่เธอทำดีกับเราตอนนี้ เธอทำกับใครบ้าง แล้วถ้าเราเห็นหน้าเธออีกเรากลัวว่าจะรู้สึกอะไรไปมากกว่านี้ เรารู้สึกนะแค่เธอกับเราอยู่ในสถานที่ที่ต่างหรือกับคนอื่นที่ต่าง การกระทำของเธอก็เปลี่ยนแล้ว เก็บอะไรมาเดาไม่ได้เลย เรารู้ว่าเธอไม่ได้คิดอะไร เราขอร้องนะอย่าทำดีกับเรามากไปกว่านี้เลย เดินทางต่อไปที่อื่นเถอะ ให้เราเป็นแค่คนที่เข้ามาถามทางก็พอ.