แรนดอลลืมตาขึ้นมาอย่างเชื่องช้า เพราะเปลือกตาที่หนักอึ้งไม่ยอมให้ความร่วมมือเสียเท่าไหร่ สิ่งแรกที่เขาเห็นคือเพดานสีขาว กลิ่นแรกที่ลอยเข้ามาในจมูกคือกลิ่นของยา — สมกับที่เป็นโรงพยาบาล
เขาหลับตาลงอีกครั้งหนึ่งเพื่อทบทวนความทรงจำก่อน: คุณโจนส์ให้ลูกน้องภายใต้ตัวเองคนหนึ่งมารับเขาที่ประตูหลังบริษัท ทันทีที่อีกฝ่ายเห็นแผลก็กระวีกระวาดเข้ามาช่วยห้ามเลือดตามจุดต่างๆ ก่อนจะรีบบึ่งรถมาโรงพยาบาล
ผลสรุปออกมาว่าซี่โครงร้าว ศีรษะแตก สีข้างเป็นแผลจากกระสุน ท้องกับใบหน้าช้ำม่วง และรอยแผลกับรอยช้ำเล็กน้อยอื่นๆ หลังจากเย็บไปไม่รู้กี่เข็มเพราะไม่ได้จำ และทำแผลบนร่างกายแล้ว เขาก็ถูกส่งมานอนให้เลือดกับให้นำเกลืออยู่บนเตียงผู้ป่วย
อ่า ใช่ ไอ้หมอนั่น — คนที่มารับเขา มันบอกว่าคุณโจนส์สั่งไว้ให้ถามอาการและรายละเอียดต่างๆจากเขา จากนั้นก็ให้ไปรายงานโดยตรงกับบอส — คุณฟิลลิป ลูเซียโน่
แรนดอลจำได้ว่าเขาใช้มือติดสายน้ำเกลือนี่แหละกระชากคอเสื้อมันมาใกล้ๆ แล้วบอกเสียงต่ำว่า ‘อย่าได้ไปพูดอะไรกับบอส ไม่อย่างนั้นหลังออกจากโรงพยาบาล ฉันจะไปเผาบ้านแก’ น่าจะประมาณนั้น ไม่ใช่ก็ใกล้เคียง ซึ่งท่าทางจะได้ผล เพราะมันก็ดูกลัวอยู่เหมือนกัน
เขาลืมตาขึ้นอีกรอบ ครั้งนี้ตั้งใจจะลุกขึ้นกดเรียกพยาบาลมาถามว่าจะออกจากที่นี่ได้เมื่อไหร่ แต่ทันทีที่ขยับตัวไปด้านข้าง แรนดอลก็ผงะผุดลุกขึ้นจนซี่โครงที่ร้าวกับรอยแผลบนสีข้างส่งเสียงประท้วง
“บอส—!”
แรนดอลกดเสียงครางอั่กไว้ในลำคอ มือยกขึ้นกุมส่วนที่เจ็บโดยอัตโนมัติ กระนั้นก็ยังไม่ล้มเลิกความพยามที่จะลุกขึ้นนั่ง
“คุณ.. คุณมาได้ยังไงครับ คุณน่าจะปลุกผม ไม่สิ ถ้ารู้ว่าคุณจะมา ผมจะตื่นรอ — ไม่ คุณ.. คุณไม่ควรมาอยู่ที่นี่สิครับ..”
เขาแก้คำพูดไปมา ไม่แน่ใจแล้วว่าตนเองต้องการจะพูดอะไรกันแน่ จนมาถึงประโยคสุดท้ายระดับเสียงของแรนดอลค่อยๆเบาลงจนแทบจะไม่ได้ยิน
เห็นแล้ว.. เห็นไปแล้ว สภาพที่น่าสมเพชของเขา ทั้งบาดแผลนี่ ทั้งผ้าพันแผลพวกนี้ ไหนจะรอยฟกช้ำทั้งใบหน้า ไหนจะสายน้ำเกลือและเลือดพวกนี้
เจ้าหญิงของเขาเห็นไปแล้ว.. ทำยังไงดี
ไอ้หมอนั่น มัน.. เขายังจำหน้ามันได้ ยังจำได้แม่น! เขาจะจดมันไว้ในบัญชีแค้นด้วยอีกคน!
แรนดอลมองไปยังคนข้างกาย แล้วก็ย้ายสายตาหลบ สลับไปมาจนดูหลุกหลิกพิกล, หากใครได้มาเห็นคงคิดว่าโลกเริ่มหมุนกับด้าน เพราะสีหน้า ท่าทาง คำพูดเด็กหนุ่มบนเตียงผู้ป่วยคนนี้ไม่มีอะไรเหมือนแรนดอล โคโรเนลคนนั้นเลย
“ผมไม่อยากให้คุณมาเห็นในเวลาแบบนี้..”
สีหน้าแรนดอลซึมกะทือลงทันที ทว่านั่นกลับเรียกเสียงหัวเราะของอีกคนเสียอย่างนั้น ซึ่งแรนดอลก็ไม่เข้าใจ, หัวเราะเพราะตอนนี้เขาน่าเกลียดงั้นเหรอ หรือมีรอยแผลเป็นที่ดูไม่ดี ถ้าเป็นแบบนั้นแล้วเขาจะยืนอยู่ข้างกายคนงดงามได้ยังไง
—ทว่าความกังวลใจก็ถูกปัดเป่าหายไปชั่วขณะ เมื่อแรนดอลได้เงยหน้ามองรอยยิ้มที่มาพร้อมเสียงหัวเราะแบบชัดๆ ความรู้สึกเจ็บแปล๊บในหน้าอกทำให้แรนดอลรู้ตัวว่าตอนนี้หัวใจของเขากำลังเต้นเร็วจนเหมือนจะกระดอนออกมา จนต้องกลั้นหายใจเผื่อว่ามันจะเต้นช้าลงบ้าง
เสียงหัวเราะปิดท้ายด้วยเสียงถอนหายใจ แล้วก็ตามมาด้วยเสียงเอ็ดในเนื้อความซึ่งเขาพึมพำออกไปเมื่อสักครู่ จากนั้นฝ่ามือที่นุ่มกว่าก็วางลงบนเส้นผมสีน้ำตาล
คราวนี้แรนดอลไม่สามารถควบคุมจังหวะหัวใจของตนเองได้แล้ว มันเต้นดังเสียจนได้ยินมาถึงหู เขาก้มหน้าลงเพื่อให้อีกฝ่ายได้ลูบเส้นผมอย่างถนัดถนี่ และเพื่อซ่อนใบหน้าที่รู้สึกว่ามันเริ่มจะร้อนผ่าวขึ้นมา จากการสูบฉีดเลือดอย่างรัวเร็วของหัวใจ
ชอบ.. ชอบสัมผัสของคุณ ชอบเสียงของคุณ ชอบแววตาของคุณ
ผมชอบทุกอย่างของคุณ — ทุกอย่างเลย
แรนดอลเหลือบมองเรียวนิ้วที่แตะลงบนผ้าพันแผลอย่างอ่อนโยน ความเป็นห่วงซึ่งถูกส่งมาผ่านทางทั้งคำพูดและการกระทำโอบรอบทั้งจิตใจจนรู้สึกอบอุ่น
‘ก็ถ้าไม่อยากให้ฉันเห็นเธอในสภาพนี้อีกก็ต้องเก่งขึ้นให้มากกว่านี้รู้ไหม เก่งจนไม่มีใครทำอันตรายเธอได้’
ฝ่ามือทั้งสองข้างละออกไป แรนดอลกอดเก็บสัมผัสที่เหลือติดอยู่และคำพูดนั้นเอาไว้ในจิตใจ ริมฝีปากลอบคลี่รอยยิ้มมีความสุขไปถึงดวงตา
แรนดอลบังคับเก็บสีหน้าตนเองก่อนเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง เพราะหากโดนถาม เขาในตอนนี้ไม่ได้อยู่ในสถานะที่จะพูดได้ว่า ‘ผมมีความสุขเพราะคุณครับ เจ้าหญิง’
เขายื่นมือไปรับยาที่ถูกส่งมาให้ เนื่องจากอ้าปากค้านไม่ทันคำว่า ‘คำสั่ง’ แรนดอลกลืนยาหลายเม็ดในถ้วยใบเล็กนั้นลงไปพร้อมกับน้ำ แล้วจัดท่าเอนตัวลงนอนอีกครั้งตามคำสั่ง
“บอสครับ ผม—”
อยากจับมือคุณ
“—ไม่มีอะไรครับ ขอบคุณนะครับ.. สำหรับรางวัล”
แรนดอลกำมือเข้าหากันเงียบๆ พร้อมกับหลับตาลงรอยาออกฤทธิ์
ไม่ได้ ตอนนี้ยังไม่ได้
จนกว่าจะเก่งกว่านี้ จนกว่าจะสามารถยืนเคียงข้างคุณและปกป้องคุณได้
สัญญาครับเจ้าหญิง เพื่อคุณ.. ผมจะเก่งจนสามารถนำทุกสิ่งทุกอย่างที่คุณต้องการมาวางไว้แทบเท้าคุณให้ได้
Bonus : One year later.
“ขออนุญาตครับ รายงานของอาทิตย์นี้ครับ คุณโจนส์”
“ว่ามา”
“มีเด็กสามคนบาดเจ็บหนักครับ คิดว่าไม่น่าร่วมงานต่อได้ในอนาคต”
“สามคนจากไหน”
“สองคนแรกบาดเจ็บจากงานขนส่งน้ำมันสามวันก่อนครับ ผลการตรวจออกมาแล้วว่าขาทั้งสองข้างของวิลเลียมผิดปกติ ส่วนตาข้างซ้ายบอดสนิท, มาร์คต้องตัดขาและแขนขวาทิ้ง และเหมือนจะมีอาการกลัวไฟด้วยครับ”
“อีกคนล่ะ”
“อีกคนคือแดน เพิ่งได้รับบาดเจ็บเมื่อวานจากการฝึกนอกสถานที่ ตอนนี้อาการโคม่า ไม่ได้สติครับ”
“แล้วมันต้องเป็นไอ้สามคนที่ฉันวางไว้ให้รวมทีมทำงานต่อไปด้วยนะ แรนดอลบาดเจ็บด้วยอีกคนไหม”
“ไม่ครับ แข็งแรงดีสุดๆ..เอ่อ ความจริงงานที่ต้องทำเป็นทีมอันนั้น เรียบร้อยตั้งแต่เมื่อวานแล้วนะครับ”
“เรียบร้อยแล้ว? ใครทำ? ใครจับทีมใหม่โดยไม่ผ่านฉัน?”
“ไม่มีครับ แรนดอลทำคนเดียว”
“..อีกทีซิ”
“แรนดอลทำคนเดียวครับ เขาพูดว่า ‘คุณโจนส์มอบหมายงานแล้ว จะทำตอนไหนก็เหมือนกันแหละครับ’ เขาขอข้อมูลจากผมเพิ่มอีกนิดหน่อย และขอใช้ปืนเพิ่มอีกหนึ่งกระบอก”
“สำเร็จ?”
“เรียบร้อยดีครับ ไม่บาดเจ็บตรงไหน ข้อมูลที่เขาได้มาผมก็เช็คและส่งต่อไปแล้วครับ”
“หึ.. เผยเขี้ยวเล็บแล้วสินะไอ้เด็กนี่ ดี! ฉันจะไปเสนอกับบอสเรื่องรับเด็กนี่เข้าทำงานประจำ นัดให้ฉันด้วย”
“รับทราบครับ”
