และเขาก็ไม่กล้าหันไปสู้หน้ากับเจ้าของเสียงหัวเราะต่ำๆในลำคอนั่นด้วย 

ให้ตายเถอะ เหมือนความลับที่ผมเก็บสะสมมานานแรมปี กลับถูกเปิดเปลือยอย่างง่ายดายต่อหน้าคนๆนี้

     อาจจะเป็นเพราะผมยอมให้เขามีอิทธิพลเหนือกว่าชีวิต ราวสุนัขที่จงรักภักดีและซื่อตรงกับเจ้าของทุกเมื่อไม่ว่าเมื่อใด

     แต่ทุกอย่างก็ดูเหมือนจะสงบลง เมื่อได้ยินเสียงกึกกักที่ประตูลิฟท์

     มันไม่ใช่การไหวของเจ้าตู้ลิฟท์นี้ แต่เป็นเสียงกึกกักที่ทำให้เขารับรู้ได้ถึงสัญญาณแห่งการช่วยเหลือ

     มือขาวซีดค่อยๆคลายออกช้าๆ 

     ผมไม่ชอบเลย

     เหมือนเรากำลังจะกลับไปเป็นคนแปลกหน้ากันอีกครั้ง

     แต่ผมก็ไม่ได้อยู่ในสถานะที่จะไปเรียกร้องอะไรได้ ได้แต่ประวิงเวลาให้ปลายนิ้วและปลายนิ้วสัมผัสกันให้มากที่สุด นานที่สุด เท่าที่จะทำได้

     แค่เวลาไม่ถึงชั่วโมงกับมินยุนกิ มันเหมือนทำให้เวลาทั้งปีที่ผมแอบมองเขามามันเสียเปล่าไปเลย

     แม้ว่าหลังจากนี้เราอาจจะกลับไปเป็นคนรู้จัก (หรืออย่างแย่--- คนแปลกหน้า) แต่ผมก็จะไม่ลืมสัมผัสแห้งกระด้างทว่าอบอุ่นจากฝ่ามือนั้นแน่นอน

     12.
     หลังจากนั้นเราก็กลับมาในวงโคจรของตัวเองตามเดิม

      มินยุนกินั่งหลังงอ ขณะคนแก้วกาแฟตรงหน้า

     ฝั่งตรงข้ามเขาไม่มีใคร แน่นอนว่าเขาไม่ได้นัดใครมาร่วมโต๊ะน้ำชา (หรืออาจจะกาแฟ) ในยามบ่ายแบบนี้

     เขาปล่อยให้หัวใจเต้นอยู่แบบนั้น ให้มือยังคนกาแฟในถ้วยอยู่แบบนั้น แล้วให้สมองโลกแล่นจินตนาการถึงปาร์คจีมิน

     เหมือนการคิดถึงรุ่นน้องผมสีชมพูคนนั้นเป็นกิจวัตรประจำวันที่ต้องทำทุกครั้งที่ว่างไปแล้ว

     เราไม่ได้เจอกันอีก เพราะมรสุมมิดเทอมที่กำลังก้าวเท้าเข้ามา รายงานและโปรเจคต์ทั้งหลายบีบบังคับให้มินยุนกิแทบไม่ได้นอน

     เขาเรียนอยู่คณะศิลปกรรม เอกดนตรี แน่นอนว่าการทำเพลงเป็นชีวิตของเขา แต่สมองของเขากำลังเมื่อยล้าและหมดไฟเหลือเกิน

    การอดนอนมันริดรอนความคิดสร้างสรรค์มากเกินไปจริงๆ

     เพราะอย่างนั้น เลยออกมาจากห้องพักอุดอู้ มาสั่งกาแฟแล้วนั่งจิบมันอย่างช้าๆ ให้ความขมปร่าแล่นไปทั่วลิ้น แล้วกระตุ้นให้ตัวเองสดชื่นมามากกว่านี้อีกสักหน่อย

     แต่นั่นแหละ นี่กาแฟแก้วที่สามของวันแล้ว (คาดว่าคงจะมีแก้วมื้อเย็นและมื้อดึกอีกแน่ๆ) มันไม่ได้ทำให้เขารู้สึกคิดอะไรออกเลย

     นอกจากอยากเจอปาร์คจีมิน

     เจ้าตัวเป็นเด็กเอกการเต้นร่วมสมัย (ให้ตายเถอะ ตอนเขาอยู่บนเวทีมันงดงามมาก) คงจะต้องซ้อมชนิดแขนขาแทบแยกออกจากลำตัวเชียว

     พอไม่มีอาหารตาอาหารใจ ชีวิตของมินยุนกิก็กลับไปเป็นสีขาวๆทึมๆ หม่นหมองเหมือนเดิม 

     แต่ตอนที่กำลังเหม่อลอยอยู่นั้น

     นางฟ้าก็เดินเข้ามาหาผมแหละครับ

     เสียงหวานใสของรุ่นน้องสั่นสะเทือนอณูอากาศ ผ่านเข้ามาในโสตสัมผัส แล้วเสียงนั้นก็ก้องไปมาจนเขย่าหัวใจให้สั่นไหว

     "นั่งหลังงอไม่ดีนะครับ" 

=========TALK===========

มายอมรับความผิดโดยดุษฎีค่ะ?? กำลังยุ่งๆอยู่กับช่วงสอบกลางภาค เลยไม่มีเวลามาอัพเลย ขอโทษที่ทำให้รอนะคะ วันนี้เลยจัดยาวให้นิดนึง แฮ่ (เอ๊ะหรือยาวเท่าเดิมนะ---) 

ขอแจ้งอีกว่าจะอัพอีกทีอาทิตย์หน้าเลยนะคะ เข้าสู่ช่วงมิดเทอมแล้ว พรีนรกที่แท้ทรูมาก ฮื่อ555555555