Day 2 : แรคคูน (ขอบตาดำคล้ำ+หน้าไม่สบอารมณ์) | #novelber

Author :  Sean

Pairing : Colin Firth x Hugh Grant
Rating : No Rate

“ไหวมั้ย” ผมเข้าไปพยุงลูกค้าประจำที่เดินมึนๆเข้ามาในร้านกาแฟของผม

“ไม่เป็นไร ผมเดินเองได้” เขาปัดมือผมออกจากแขนเขา ที่บ่าของเขากำลังสะพายกระเป๋าใส่กระดาษม้วนยาวสองสามม้วนและทั้งตัวเขาเต็มไปด้วยกลิ่นบุหรี่

“แล้วก็พังร้านผมน่ะเหรอ” ใช่ ตั้งแต่เขาเดินเข้ามาไม่มีอะไรเลยที่เขาจะไม่เดินชน

“เซ็นไว้ก่อน เดี๋ยวซื้อให้ใหม่” เขาทิ้งทุกอย่างไว้ที่พื้นและเหวี่ยงตัวลงนั่งบนเก้าอี้ติดเคาท์เตอร์

“ผมว่าคุณนั่งตรงนั้นดีกว่า” ผมชี้ๆไปที่โซฟา นั่งเก้าอี้แบบนี้เดี๋ยวได้หงายหลังหัวฟาดพื้นตายกันพอดี

“เรอะ?” เขาเลิกคิ้วและเดินโงนเงนไปนั่งที่โซฟาอย่างว่าง่าย

“ไม่ได้นอนมากี่คืนแล้วล่ะ” ผมหิ้วของที่เขาทิ้งไว้มาวางใกล้ๆเขา แล้วกลับไปที่เคาท์เตอร์เพื่อชงกาแฟ

“ไม่ได้นับ - ไม่ใส่น้ำตาล เอาเข้มๆ” ขนาดแม่ยังไม่สั่งเท่าเจ้านี่เลย ให้ตายสิ

“งานด่วนหรือยังไง”

“ยิ่งกว่าไฟลนก้น”

“......” สรรหาคำเปรียบ...

ผมไม่ได้ตอบหรือพูดอะไรต่อ - ทิ้งไว้เพียงแค่เสียงเครื่องบดกาแฟ และกลิ่นหอมของมัน (เป็นอีกสิ่งที่ผมหลงใหลเอามากๆ)

“..นี่” จู่ๆเขาก็พูดขึ้นมาไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย

“ว่าไง” ผมถือถ้วยกาแฟไว้วางไว้ข้างหน้าเขา “..ไม่ใส่น้ำตาล”

“คุณคิดว่าเจ้านี้มันโอเคไหม” เขาไม่ได้สนใจกาแฟเลยแม้แต่น้อย แต่เขากลับตั้งศอกขึ้นเพื่อค้ำหัวที่หนักอึ้งของตัวเอง เขามองผมด้วยสายตาสะลืมสะลือ

“..โอเคมั้ง” ... “หมายถึงอะไรล่ะ”

“ผม..”

“อะไรนะ?”

“งานผม..”

“ไหนล่ะ..” ผมว่าเขาต้องเบลอไปแล้วแน่ๆ “..แต่บอกไว้ก่อนเลยนะว่าผมไม่ได้จบสถาปัตย์มาเหมือนคุณ”

เขาก้มลงไปหยิบม้วนกระดาษที่อยู่ในกระเป๋าออกมาคลี่ให้ผมดู

“เป็นไง”

“ก็สวยดี..”

“สองวันที่แล้ว เสร็จเมื่อคืน”

“ไม่แปลกใจ” ที่เบลอขนาดนี้ “อืม..เลิกกับแฟนแล้วก็อย่าทำตัวเละเทะล่ะ”

“เขาเรียกว่าอยู่ในช่วงห่างกันสักพักต่างหาก”

“เหมือนๆกันนั่นแหละ”

-

เขาหลับตาแล้วนวดขมับตัวเองเบาๆ

“งั้นผมไปดีกว่า..” เป็นผมเองที่ตัดจบบทสนทนา

“..เดี๋ยว” เขาจับแขนผมไว้ ไม่รู้ว่าลืมตัวหรืออะไร

แต่ผมกลับดูออกว่าภายใต้ขอบตาดำคล้ำของเขามันซ่อนสายตาที่ปวดร้าวอยู่

ผมพูดอะไรผิดไปเหรอ?

“จะไปไหน..อย่าเพิ่งไป”

"ไปนอนเถอะ..สภาพของคุณตอนนี้เหมือนกับแรคคูนไม่มีผิด" ผมชี้ขอบตาของตัวเองแล้วชี้ไปยังขอบตาของเขา

"...." หน้าเขาตอนนี้มันดูเหมือนเด็กชายตัวน้อยที่เจอรถขายไอศกรีมแต่ไม่มีเงินซื้ออย่างไรอย่างนั้น

"คุณมาหาผมที่ร้านนี้ได้เสมอ ผมไม่หนีคุณไปไหนหรอก..อย่างน้อยก็ไม่ใช่ตอนนี้ เชื่อใจผมได้"