30 July 2017 1.33 a.m.
นายยังพิเศษพอที่เราจะจำเรื่องราวของนายได้
แต่มันไม่ได้มากเท่าเมื่อก่อนแล้วแหละ ไม่ต้องห่วง.
นี่เป็นความรู้สึกของเราต่อใครคนนึงที่'เคย'มีอิทธิพลต่อใจเราไม่น้อย
และมันเกิดขึ้นตอนที่เราได้อ่านข้อความตอบกลับของเค้าในไดเรคเมสเสจ
หลังจากที่เราพิมพ์ข้อความแซวเกี่ยวกับวันเกิดของเค้าอะไรประมาณนั้น
แต่เค้ากลับตอบกลับมาด้วยท่าทีแปลกใจปนตกใจที่เรายังจำมันได้
เอาจริงเราไม่รู้จริง ๆ นะว่าเค้ารู้สึกแปลกใจจริง ๆ ที่เรายังจำมันได้
หรือเค้าแค่ไม่รู้จะตอบอะไรเลยตอบมาแบบนั้นเพื่อไม่ให้เราเด๋อเฉย ๆ
แต่ถ้าเค้ารู้สึกแบบนั้นจริง ๆ เราก็อยากจะตอบกลับไปว่า..
'จะจำไม่ได้ได้ไงวะ เรารู้สึกกับนายมาเป็นปี ๆ นะเว่ย'
แต่สุดท้ายก็ทำได้แค่ตอบกลับไปว่า..
"จำได้เพราะมันใกล้วันเกิดเราไง55555555555"
อืม มันก็มักจะเป็นแบบนี้แหละ เรามักจะตอบอะไรแบบนี้เสมอ
เพราะเราไม่สามารถแสดงความรู้สึกของเราออกไปให้เค้ารู้ได้ซักที
อย่างดีก็ได้แค่หาข้ออ้างไปเรื่อย หัวเราะกลบเกลื่อนทุกอย่างไว้
แต่ถึงยังไงสิ่งที่เรารู้สึกมันก็กลายเป็นแค่'เคย'รู้สึกไปแล้ว
เราไม่ได้คิดหรือรู้สึกกับเค้าแบบที่เราคนก่อนเคยเป็นอีกแล้ว
แต่เราก็ยอมรับนะว่าเค้ายังพิเศษกว่าคนอื่นอยู่
เค้ายังเป็นคนที่เรากดเข้าไปดูสตอรี่ไอจีทุกอันอยู่
เค้ายังเป็นคนที่เราคอยสังเกตเรื่องราวผ่านเฟซบุ๊คอยู่
เค้ายังเป็นคนที่เราอยากจะตอบแชทเร็ว ๆ อยู่
ถึงแม้จะไม่ได้หวังว่าบทสนทนาจะต้องไปต่อเรื่อย ๆ แล้ว
และเค้ายังเป็นคนที่ทำให้เราตั้งคำถามกับความรู้สึกของเค้าอยู่..
มันอาจจะเป็นเพียงความรู้สึกที่ตกค้างอยู่ก็ได้มั้ง
เพราะเราไม่เคยรู้สึกแบบนั้นกับใครมาก่อน
และมันก็เป็นช่วงเวลาที่นานเหมือนกันสำหรับเรา
แถมตอนนี้ก็ยังไม่ได้มีใครมาแทนที่เค้าในความรู้สึกนี้ของเรา
มีเพียงเวลาที่ทำให้ความรู้สึกของเรามันจางลงไปก็เท่านั้น
อาจจะต้องขอบคุณเวลาก็ได้มั้ง
ที่ทำให้ความรู้สึกของเรามันจางลงไป
แม้มันอาจจะยังมีที่เหลืออยู่บ้าง
แต่คงไม่ใช่ความรู้สึกของเราหรอก
มันคงเป็นเพียงเรื่องราวของนายที่เรายังจำได้ดี
ก็เท่านั้น.
we
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in