(1)

โทบี้ของเขาจากไปแล้ว

ไมเคิลรู้ว่า อีกฝ่ายอดทนมานานเหลือเกิน

เขาไม่อยากปล่อยมือที่แน่นิ่งแต่ยังอบอุ่นเหมือนเดิมนี้ไปเลย

ทว่าเขารู้ว่า ไม่มีทางที่อีกฝ่ายจะลืมตาตื่นมายิ้มให้เขาได้อีกแล้ว

เขายังจำวันที่ได้พบอีกฝ่ายเป็นครั้งแรกได้ดี

วันที่ 29 ธันวาคม ค.ศ. 1888 เพียงสามวันก่อนก้าวย่างสู่ปีใหม่

นายแพทย์ผู้ไม่เคยยิ้ม ไม่ชอบการเข้าสังคม ยิ้มให้เขาแต่แรกที่ได้พบ

เขาไม่เคยคาดคิดเลยว่า การพบกันเพราะเรื่องงานในครั้งนั้น

จะนำไปสู่การคบหากันเป็นมิตรสหาย กระทั่งเป็นเพื่อนตาย

อย่างที่เรียกว่า ไม่เคยแยกจากกันจนกระทั่งวันสุดท้ายของชีวิต

พวกเขาทำงานและยืนหยัดเคียงบ่าเคียงไหล่กันมานานนัก

ตั้งแต่เริ่มเป็นคู่หูและคู่คิดในการติดตามอาชญากรในลอนดอน

มารับโทษตามกฎหมาย ในฐานะนายตำรวจและแพทย์ผู้ชันสูตร

พวกเขาใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันในฐานะเพื่อนร่วมบ้านที่เป็นทุกสิ่งทุกอย่าง

ของกันและกัน มองดูการเติบโตของมหานครแห่งนี้จนกระทั่งเกษียณอายุ

พวกเขาใช้เวลาหลังการเกษียณอยู่ด้วยกันที่วิทบี้ เมืองชายทะเลอันสงบเงียบ

และผ่านช่วงเวลาของสงครามโลกและการโจมตีของทหารเยอรมันมาด้วยกัน

พวกเขาใช้บ้านของเขาที่ยังคงสภาพดีเป็นที่พักพิงของผู้บาดเจ็บและสูญเสีย

โทบี้ในวัยหกสิบเศษยังคงทำหน้าที่แพทย์ และเขาคอยดูแลความเรียบร้อย

พวกเขาก้าวข้ามความยากลำบากของภาวะสงครามมาได้

และมองเห็นซากปรักหักพังได้รับการบูรณะให้คืนสภาพกันมาแล้วทั้งสิ้น

ไม่ว่าจะยามทุกข์หรือยามสุข ยามลำบากหรือสบาย

ไม่ต้องมีคำสัญญาใด ๆ พวกเขาก็รู้ว่า จะมีอีกฝ่ายเคียงข้างเสมอไป

จากวันนั้นจนถึงวันนี้ จากลอนดอน ถึงสกาเบอระ และวิทบี้

วันที่ 29 ธันวาคม ค.ศ. 1928 เพียงสามวันก่อนก้าวเข้าสู่ปีใหม่

เพื่อนที่ไม่เคยแยกจากกันมาตลอดสี่สิบปียิ้มให้เขาเป็นครั้งสุดท้าย

โทบี้ยิ้มรับกับคำสัญญาว่า ไม่ว่าอีกฝ่ายจะอยู่ที่ไหน เขาจะตามไปหา

ก่อนที่จะหลับตาลง และเดินทางจากโลกนี้ล่วงหน้าเขาไปก่อน

(2)

โทบี้ของเขาจากไปแล้ว

แต่ไมเคิลไม่ได้ร้องไห้ แม้ว่าในใจและในลำคอตีบตันไปหมด

เขาไม่อยากให้โทบี้เป็นห่วง เขาอยากให้อีกฝ่ายรู้ว่า เขาอยู่ได้

เขาไม่ได้เสียใจ เพราะเขารู้ว่า ชีวิตที่ผ่านมาของอีกฝ่ายสาหัสแค่ไหน

เขาดีใจที่โทบี้เป็นฝ่ายจากไปก่อน เพราะเขาไม่อยากให้เพื่อนรักใจสลาย

เขารู้ดีที่สุดว่า ภายใต้เปลือกนอกที่แข็งแกร่ง เปราะบางและอ่อนโยนแคไหน

เขาบอกกับมากาเร็ต หลานสาวของโทบี้ที่มาส่งและมาอยู่เป็นเพื่อนว่า

เขาไม่เป็นไร เธอไม่จำเป็นต้องห่วง ขณะที่เธอยืนมองเขาจากประตูห้อง

ระหว่างที่เขาเลือกเสื้อผ้าชุดที่ดีที่สุดที่เพื่อนที่อยู่กับเขามาทั้งชีวิตชอบ

ออกมาจากตู้เสื้อผ้าเพื่อให้ทางโรงพยาบาลเปลี่ยนให้ ก่อนไปที่โบสถ์

มากาเร็ตไปชงชาในครัว ขณะที่ไมเคิลพาตัวเองไปที่ห้องนั่งเล่น

ที่หน้าเตาผิง คือ เก้าอี้นวมสองตัวที่เขากับโทบี้ชอบนั่งสนทนากันยามว่าง

แต่ในบางครั้ง ต่างคนต่างไม่ได้พูดคุย เพียงแต่นั่งอ่านหนังสือของตนเองเงียบ ๆ

สมัยที่ยังหนุ่มกว่านี้ ที่หน้าเตาผิง เคยเป็นสถานที่ที่พวกเขาเคยนั่งถกเถียงเรื่องคดี

หรือมานั่งดื่มบรั่นดีหลังอาหารค่ำ และสูบกล้องยาสูบกัน เพื่อผ่อนคลายจากงาน

หลายวันแล้ว ที่เก้าอี้นวมอีกตัวหนึ่งว่างเปล่า เพราะเจ้าของไม่อยู่

แต่ในวันนี้ มันว่างเปล่าเช่นเดียวกับพื้นที่ในใจของเขาเมื่อรู้ว่า เจ้าของที่จะไม่กลับมา

นับจากวันนี้เป็นต้นไป จะไม่มีใครมานั่งบนเก้าอี้นวมเคียงข้างเก้าอี้ของเขาอีกต่อไปแล้ว

ไมเคิลค่อย ๆ หย่อนตัวลงนั่ง ใช้เหล็กเขี่ยถ่านในเตาให้ลุกโพลงขึ้น

เขาอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือออกไปสัมผัสกับเก้าอี้ของโทบี้... ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจตัวดีว่า

ไม่มีใครยื่นมือออกมาจับมือของเขาตอบ สิ่งที่สัมผัสได้ มีเพียงความเยียบเย็น ว่างเปล่า

เขาระบายลมหายใจยาว ถอนมือกลับมาประสานไว้บนตัก

ส่ายหน้าช้า ๆ และยิ้มให้กับความรู้สึกที่ก่อตัวขึ้นในใจของตนเอง

ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขากุมมือคนที่มีความหมายกับชีวิตของเขาเหลือเกินจนนาทีสุดท้าย

แมรี่ ภรรยาที่เขารักแต่จากไปก่อนเวลาอันควรเป็นคนแรก ต่อมาคือโทบี้ ฟอล์กเนอร์

แม้ว่าในที่สุดแล้ว จะไม่สามารถยื้อชีวิตของพวกเขาเอาไว้ได้ แต่อย่างน้อยที่สุด

เขาก็ได้อยู่เคียงข้างคนที่เขารักในทุกความหมายจนถึงช่วงเวลาที่ต้องปล่อยมือจากกัน

ไมเคิล เฟย์ อดีตผู้บังคับการหน่วยสืบสวนอาชญากรรมของสก็อตแลนด์ยาร์ด หลับตาลง...

(3)

“ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่”

“คุณนั่นละ กำลังจะไปไหน”

คำถามแรกเป็นของไมเคิลที่มีต่อเจ้าของคำถามย้อน

ที่ยืนอยู่หน้าประตูบ้าน ในขณะที่เขากำลังจะก้าวออกไป

เขาคงกำลังฝันไป เพราะอีกฝ่ายหนึ่งไม่ควรจะมาอยู่ที่นี่

แต่สังหรณ์บางอย่างบอกเขาว่า สิ่งที่เกิดขึ้นเป็นความจริง

โทบี้มองเขาก่อนถอนใจ เหมือนจะดุ แต่กลับยิ้มออกมา

“ผมเป็นห่วงคุณว่า ถ้าไม่ผมไม่อยู่ คุณจะอยู่ได้ไหม”

เพื่อนของเขาเอ่ยตอบและมองเขา “แต่ดูเหมือนจะไม่จำเป็นแล้ว”

“จำที่ผมสัญญาได้ไหมว่าผมจะตามหาคุณให้พบให้ได้”

ไมเคิลบอก ริมฝีปากของเขาคลี่ออกเป็นรอยยิ้มกว้าง

ดวงตาสีฟ้าอ่อนเหมือนน้ำแข็งสบตอบดวงตาสีเขียวที่มองมา

ยามอ้าแขนออกรับโทบี้ที่ก้าวตรงเข้ามาหาและโอบกอดเอาไว้แน่น

ในขณะที่เพื่อนรักในอ้อมแขนของเขายิ้ม และต่อประโยคที่เว้นว่างให้

“คุณหาผมเจอแล้ว”