แค่เริ่มวันแรกของปีก็เสียน้ำตาซะแล้ว

สำหรับเรา Call me by your name เป็นช้อยส์อันดับหนึ่งที่ไม่ลังเลเลย เป็นหนังเรื่องแรกที่ถึงแม้จะดูจบแล้ว ก็ยังอยากเก็บความรู้สึกนั้นไว้ จนกลายออกมาเป็นบล็อคนี้นี่แหละ :)

จริงอยู่ว่าเรื่องนี้เป็นความรักระหว่างผู้ชายสองคน แต่แปลกดี เรากลับไม่รู้สึกว่านี่คือหนังที่เน้นไปทาง sexual agenda หรือการ  define ว่าตัวละครคือเกย์ แต่สิ่งที่เราสัมผัสได้คือ การรักใครสักคนหนึ่ง รักจากที่เขาเป็นเขา ไม่ใช่จากเรื่องเพศ หรือลักษณะภายนอกที่ถูกกำหนดไว้เลย

และคงจะจริงที่เค้าว่ากันว่า "ไม่มีใครเข้มแข็งพอที่จะลืมรักแรก" 

สิ่งนึงที่เราชอบ คงเป็นเพราะหนังเรื่องนี้สะท้อนตัวตน และจิตใจลึกๆของมนุษย์เราออกมาได้ดีละมั้ง ลองมองย้อนกลับไปเห็นตัวเองในวัย 17 เราไม่คาดหวังหรอก ว่านี่คือรักที่จะต้องลงเอยไปถึงเมื่อไหร่ ความรู้สึกตอนนั้น รัก..ก็คิือรัก ไม่ต้องมีนิยามสวยหรูอะไร 

อีกอย่างที่สำคัญคือ การเล่าเรื่องราวที่เรียบง่ายผ่านความคิดจิตใจของ Elio ในขณะที่อีกด้านหนึ่งของ Oliver มันกลับเป็นเหมือน mystery ที่เราเองไม่อาจรู้ได้ชัดว่าอะไรคือสิ่งที่อยู่ในใจของเขา

อีกเรื่องหนึ่งคือ เราชอบการ coming of age ของตัวละครหลัก เริ่มต้นจากรักครั้งแรก ความสุข จนถึงวันที่ทุกอย่างกลายเป็นความเจ็บปวด 

เป็นธรรมดาของมนุษย์ เมื่อใดก็ตามที่เจ็บปวด เราล้วนอยากขจัดความรู้สึกเหล่านั้นออกไปให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้ และไม่ลืมที่จะสร้างเกราะป้องกันความรู้สึกตัวเองขึ้นมา จนบางครั้ง.. สิ่งเหล่านั้นกลายเป็นความเย็นชาโดยที่เราไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำ

แต่สิ่งเหล่านั้น อาจทำให้เราเป็นคนที่ไร้หัวใจตอนอายุย่างเข้าสามสิบ (เหมือนอย่างที่พ่อของเอลิโอว่าไว้) คงจะดีกว่า ถ้าเราเรียนรู้ที่จะรัก ที่จะเจ็บปวด มันไม่ใช่เรื่องเสียหายอะไรถ้าจะปล่อยให้ความรู้สึกเหล่านั้นเข้ามาและกลายเป็นบทเรียนในชีวิต เรียนรู้ ปรับตัว แต่ไม่แข็งกระด้าง :)

จริงๆเหมือนมีความรู้สึกอีกมากมายในหัวที่ไม่รู้จะเรียบเรียงออกมายังไงดี แต่ก็ไม่เป็นไรหรอกเนอะ แค่การได้เก็บความรู้สึกตอนดูมันครั้งแรกไว้ก็โอเคแล้ว

สุดท้าย คงอดไม่ได้ที่จะแปะเพลงนี้ไว้ด้วย เรียบง่าย สวยงามเหมือนตัวหนัง เปิดฟังทีไรก็รู้สึกอ่อนไหวในใจไม่น้อย 

 - Happy New Year everybody :) -