สวัสดี ทุกคน รวมถึงตัวเราเองด้วย
ชั้นยังคงเป็นคนเดิม คนดีเหมือนเดิม ฮ่าๆๆๆ
ที่บอกว่าอดทนถึง31ธคไม่ไหวแล้ว
ก็เพราะว่ามันมีหลายอย่างให้เขียนเหลือเกินในปีนี้
ทุกอย่างเกิดขึ้นไวมาก
ไวกว่าปีที่แล้วซะอีก
ปีนี้ มีบางสิ่งบางอย่างเกิดขึ้นกับเรา
ปี1ผ่านไปด้วยดี ชั้นต้องย้ายที่อยู่ มาเรียนที่คณะในปี2ใจกลางกทม
ค่าหอแพงเสียยิ่งกว่าอะไร เหอๆๆ
ตอนนี้ชั้นอยู่ในช่วงปี2เทอม1
มันโหดมากกกกกกก
กรอสเอย ไมโครเอย daเอย ไบโอเคมเอย
แก เราเรียนไปทำไมเยอะแยะวะ
ช่วงแรกก็ยังขยันและชิวอยู่แหละ อ่านบั้งเล่นบั้ง
แต่เราก็คิดว่าเราขยันแล้วนะ
แต่มิดเทอมก็ออกมาห่วยอยู่ดี ตกมีนนน ซ้ำไปซ้ำมา
ที่แย่กว่าคือ มีปหกับรูมเมทเนี่ยแหละ บรรยากาศอึมครึม ไม่อยากอยู่ห้อง
ไม่สบายใจเอาเสียเลย
บ่นกับแม่เป็นร้อยเป็นพันครั้ง เครียดเหมือนมีไมเกรน
บวกกับคะแนนมิดเทอมออก โอโห นอยด์จนนึกว่าตัวเองเป็นซึมเศร้าเลยล่ะ
แต่ในที่สุด ก็เอ่ยปากบอกเพื่อนไปจนได้ ว่าอะไรยังไง
เพื่อนย้ายห้องช่วงธันวา ต่างคนต่างอยู่ ห่างกันจนได้
ขอโทษนะ ที่รับแกเข้ามาอยู่ตั้งแต่แรก แล้วก็ไล่แกออกไป ขอโทษจริงๆที่ไม่นึกถึงจิตใจแก
แต่เราทำได้แค่นี้จริงๆ พยายามสุดๆแล้วTT
การหามรุ่งหามค่ำเรียนเลคเชอร์ ทำให้สุขภาพแย่ ทุกวันต้องกินกาแฟ กินดะ สั่งแกร๊ป นู้นนี่
สุดท้าย …อ้วนนนนน…
เพื่อนที่คณะ ที่เป็นสาวสอง ที่ค่อนข้างปากร้าย
ทักทุกวัน สวัสดี…อ้วน
กลางวันกินไรอะ? กินรำไหม?
ตอนเย็นไปไหน? อ๋อ กลับเล้า?
ได้แต่ยิ้มแห้ง เพราะส่วนอื่นเค้าดีหมด ช่วยกันเรียน ใส่ใจ เป็นการเป็นงาน
ยกเว้นเรื่องนี้แหละ บุลลี่และเหยียดคนอื่น…
แต่บางทีก็ได้ตอกกลับไปเหมือนกันเป็นบางครั้งบางคราว ตอนนั้น มีการดึงเพื่อน(เหมือนเล่นชักกะเย่อ)
ชั้นอยู่ที่ฝั่งนึง นางอยู่ที่ฝั่งนึง
แล้วนางก็พูดขึ้นว่า โอ้ย สู้ไม่ไหว (ชั้น)อ้วน แรงเยอะ
นี่ก็เลยแกล้งไม่ดึง ละเซไปฝั่งนาง เพื่อพูดว่า โอ้ยๆๆ สู้ไม่ได้ แรงบุลลี่มันเยอะ
เป็นครั้งเดียวที่รู้สึกว่าตัวเองใจกล้าชะมัด
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in