เกือบเที่ยงคืน

พบว่าอารมณ์ที่ขุ่นมัวเริ่มก่อตัวขึ้น

อารมณ์ขุ่นมัวทั้งหมดเกิดจากเรื่องเดิมๆ เรื่องที่ใครๆ ก็มองว่าไร้สาระ เรื่องบ้าๆ บอๆ ที่เป็นตั้งแต่เริ่มเล่นทวิตเตอร์ เริ่มรู้จักเพื่อนใหม่ในนั้น เริ่มตื่นเต้นกับเพื่อนใหม่ๆ เริ่มตื่นเต้นกับการออกไปเจอเพื่อนที่เรารู้จักกันทางอินเตอร์เน็ต

เมื่อวันนึงมันเริ่มไม่เหมือนเดิม ความตื่นเต้นพวกนั้นเริ่มหมดไป เริ่มเหลือแต่คำว่า อ๋อ รู้จักกัน แค่นั้น ไม่มีอะไรมากกว่านั้น ถูกกีดเส้นด้วยหน้าจอมือถือระหว่างกัน สุดท้ายเราก็ถูกลืม เมื่อเขาเจอเพื่อนในอินเตอร์เน็ตคนใหม่ ส่วนเรากลายเป็นแอคเคาท์ที่ถูกลืม และทิ้งไว้อยู่ด้านหลัง

ความตื่นเต้นทำให้เราเข้ามาเจอกัน ตื่นเต้นที่เจอเรื่องใหม่ๆ รวมไปถึงเรื่องสีเทาๆ ภายในวงเวียนนั้น

เรื่องที่พึ่งเกิดขึ้นเมื่อตะกี้ยิ่งทำให้เราหมด

หมดซึ่งความสนใจ ตื่นเต้น ปรารถนา หรือสิ่งใดก็ตามที่ขับเคลื่อนไปในทางบวก

เมื่อทุกอย่างมันเริ่มไปทางลบเรื่อยๆ มีทางเดียวคือเราต้องออกจากตรงนั้น ไปหาที่ที่มันเหมาะกับเราอยู่ ในเมื่อมันไม่น่าอยู่เหมือนเมื่อก่อน ความสนิทที่เราคิดว่ามีกลับกลายไปเป็นแค่ความทรงจำ ที่เขาจำมั้ย เราก็ไม่รู้

วันนึงพวกนายก็ลืมเรา วันนึงพวกนายก็อาจจะลืมว่าเราเคยเป็นเพื่อนกัน

หรือลืมแม้กระทั่งว่าเคยจูบกันก็ได้

แต่จะบอกอะไรให้ เราไม่ได้เก่งแบบพวกนายที่แม้แต่จะลืมใครซักคนที่ทำร้ายจิตใจเรา ย่ำยีความรู้สึกดีๆ ของเราด้วยการทำให้เรารู้สึกดีแล้วหายไปจากเราแบบโง่ๆ ให้เรานั่งรอเขาโทรหา โทรไปได้คุยสามคำ เมื่อเราเฟดออกมา สุดท้ายก็บ่นว่า ทำไมไม่มีใครรักเราจริงๆ

นายบอกว่านายรำคาญเราในบางครั้ง คือจะให้ทำยังไงอ่ะ เราไม่ใช่ไม่ปรับ เราพยายามแล้ว แต่ในเมื่อมันทนไม่ได้ เราหยุดเรียกร้องความสนใจจากพวกนายไม่ได้ เพราะเราสนใจพวกนาย แต่พวกนายไม่สนใจเรา เมื่อสองทางมันสวนกัน แล้วจะให้เราทำยังไง ยอมรับสภาพหรอ

เราคงไม่ใช่เพื่อนที่แสนดีของพวกนาย อย่างที่เราตั้งใจอยากจะเป็น

เราอยากเป็นแบบนั้น เป็นคนที่นายนึกถึงบ้าง

อย่างน้อยที่สุด ตอนพวกนายเครียด นายนึกถึงเรา มานั่งบ่นกับเรา (ในระดับที่เหมาะสม)

นั่นก็ทำให้เราดีใจมากแล้ว

เราโคตรเสียใจ เสียดายกับความสัมพันธ์ที่แม่งค่อยๆ หายไปจากเรา แต่เราทำอะไรไม่ได้ ในบางครั้งมันเป็นสิ่งที่เราเลือกเอง เราเลือกเดินออกมาเอง เราเลือกบังคับพวกเขาให้หายออกไปจากเรา ทุกครั้งที่เห็นพวกนายกลับมาบนไทม์ไลน์ของเราเพราะมีคนรีทวิตพวกนางมาให้เห็น เราก็ได้แต่นึกเสียดายเวลาเก่าๆ เวลาที่นายเคยนึกถึงเรา

แต่เราทำอะไรไม่ได้